Vandaag is het precies één jaar geleden dat de geliefde huisarts en schepen Jan Van Acker overleed aan de verwondingen die hij opliep na een valpartij. Voor heel Diksmuide was het plotse overlijden een schok, maar zeker voor zijn weduwe Annemie Lodewyck en zijn vier kinderen. “Pas tijdens de feestdagen drong het echt tot me door dat hij er niet meer was”, vertelt jongste zoon Jacob-Jan.
Het gemis is nog steeds haast voelbaar ten huize Van Acker in de IJzerlegerstraat in Diksmuide, ook al is Jan er al een jaar niet meer. Het waren ook de dakgoten van deze statige dokterswoning die Jan Van Acker aan het schoonmaken was, die hem fataal werden, toen hij uitgleed op zijn ladder en ongelukkig op zijn hoofd terecht kwam. “De storm Odette van het weekend ervoor maakten dat de dakgoten propvol zaten en overliepen”, vertelt Annemie. “Dat was niet zijn meest geliefde bezigheid, maar hij deed dat elk jaar. Hij is uitgegleden en van zes meter hoog gevallen. In allerijl is hij door de hulpdiensten naar het ziekenhuis in Ieper gebracht waar een hersentrauma werd vastgesteld. Twintig dagen lag mijn man in coma. Hoop en wanhoop wisselden zich af. Het was een heel heftige periode.”
Annemie vertelt het in het bijzijn van drie van haar vier kinderen. Hannes (42), die in zijn vaders voetsporen trad en cardioloog is in Brussel; Barbara (39), die van opleiding architect is en werkt op de dienst ruimtelijke ordening van de gemeente Hoeilaart; en Jacob-Jan (31), die werkt als logistiek manager voor een transportbedrijf in Veurne. Praten over die bewuste valpartij en de daaropvolgende dagen waarin Jan in een coma belandde, vinden ze nog altijd moeilijk, maar terugblikken op het rijke leven van Jan doen ze wel met veel overgave.
Op zaterdag 16 oktober had als eerbetoon een filosofische avond plaats in CC Kruispunt, georganiseerd door de Stad Diksmuide uit erkentelijkheid, respect en dankbaarheid voor hun overleden schepen. De spreker was Maarten Boudry, wetenschapsfilosoof en houder van de Leerstoel Etienne Vermeersch aan de Universiteit Gent. “Jan combineerde ooit zijn drukke huisartsenpraktijk met een masteropleiding Filosofie aan de UGent. Dat boeide hem enorm, hij vond filosofie belangrijk voor de samenleving”, vertelt Annemie. “Hij pleitte bijvoorbeeld, in navolging van Patrick Loobuyck, hoogleraar filosofie, voor de invoering van het vak LEF in het middelbaar onderwijs, een algemeen vormend vak rond levensbeschouwing, ethiek en filosofie, een hiaat in het huidige curriculum.”
Verkozen tot schepen
“Zelf organiseerde hij het Filocafé, waar een aantal zielsverwanten gedachten uitwisselden en meepraatten over de levensvragen die iedereen bezighielden”, pikt Hannes in.
“Jan was iemand met een enorme inzet voor mens en samenleving”, vervolgt Annemie. “We waren nog maar goed en wel in Diksmuide gesetteld of hij organiseerde al een aperitiefconcert met talent van eigen streek. Daaruit is Pro Musica gegroeid, een bloeiende concertvereniging die enkele keren per jaar concerten organiseerde in een tijd dat er nog geen cultureel centrum was”, vertelt Annemie.
“Ook zette hij zich in voor de opwaardering van het beroep van huisarts. Zo was hij actief in tal van adviesraden zoals UHAK en het Huisartsenparlement. En na zijn drukke dagtaak hield hij het niet voorbekeken. Hij was altijd bezig. Maar steeds met hart en ziel!”
“We konden papa altijd bellen. Voor elk probleem had hij een oplossing klaar”
“Dan was er nog De Sleutel, het centrum voor drughulpverlening, waarvoor hij gedurende een zevental jaar elke dinsdagmiddag naar Veurne trok”, vertelt Annemie. “Tot hij uiteindelijk, na twee legislaturen oppositie, bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen verkozen werd tot schepen.”
“Op een bepaalde manier stond hij heel dicht bij de ‘gewone’ mens, maar aan de andere kant was hij ongelofelijk intelligent”, vult Hannes aan.
“Papa was iemand die mensen verbindt. Zaterdagavond was dat ook duidelijk. Er waren allerlei soorten mensen die kwamen: vrienden, collega’s, patiënten…”, zegt ook Barbara. “Voor veel mensen was zaterdag een manier van afscheid nemen, omdat ze er vorig jaar bij de begrafenis door corona niet bij konden zijn.”
Hoogtepunt
“Hij is gestorven op zijn 66ste”, pikt Jacob-Jan in. “Van veel mensen zou je kunnen zeggen dat ze op hun 66 op hun retour zijn, maar bij hem was het bijna zijn hoogtepunt. Hij zat eindelijk op politiek vlak aan de knoppen. Dat boeide hem al zo lang en nu kon hij eindelijk iets verwezenlijken voor Diksmuide. Hij is ook geboren en getogen in Diksmuide, en als je hier 66 jaar woont, dan heb je ook echt voeling met de stad.”
“Bij leven en welzijn zal ik zeker nog tien jaar werken, zei hij. Ik heb altijd heel veel gekregen van de maatschappij en ik vind ook dat je moet teruggeven aan de maatschappij als je daar de kans toe krijgt”, herinnert Barbara zich. “Dat is iets dat papa altijd zei. Hij vond het zijn taak om voor de maatschappij iets terug te doen. Hij fleurde ook helemaal op door zijn schepenmandaat.”
Zekerheid
“Ik heb vanmorgen nog eens gekeken naar het filmpje op Facebook dat hij in het begin van de coronaperiode maakte met Lies Laridon”, vertelt Jacob-Jan. “Om hem nog eens te horen… Er zijn wel foto’s, maar filmpjes zijn toch tastbaarder. Wat me opviel was dat hij de mensen wou geruststellen. Hij was die vaderfiguur die verantwoordelijkheid opneemt. Hij was iemand op wie je kon bouwen en vertrouwen. We zijn ondertussen het huis uit, maar we konden hem altijd bellen. Je had het gevoel dat als je een probleem hebt, hij het wel zou oplossen. Papa was echt een zekerheid.”
Dat is dan ook wat we het meest missen: de zekerheid en geborgenheid die hij uitstraalde. “In het begin was er niet veel tijd om te rouwen. Pas in de kerstperiode kwam het bij mij pas echt binnen”,, zegt Jacob-Jan. “Ik heb nog steeds het gevoel dat hij hier ieder moment kan binnenkomen”, zegt ook Hannes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
