Over zwoegen en passie

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Eindelijk. Twee weken vakantie. Ik ben in Oostende en voel me een ware gelukzak. Op Facebook vroeg ik of ik de eerste twee weken van september in iemands appartement kon verblijven. Ik zou er én verlof nemen én in alle rust aan een nieuw boek beginnen. Slechts één voorwaarde had ik: ik wilde graag zicht op zee. De dag zelf nog bracht een vriend me in contact met een vriendin die op de zeedijk woont en er met de mobilhome vaak op uit trekt. Ik belde haar en het was snel geklonken: haar appartement zou voor twee weken het mijne worden.

Als ik mijn blik naar rechts wend, zie ik het Kursaal, met daarachter de immer majestueuze zee. ‘s Nachts niet goed kunnen slapen, is hier minder erg: ik ga op het balkon staan en luister naar de golven. Meteen kom ik tot rust en kan ik sneller dan thuis weer de slaap vatten.

Als ik niet kan slapen, luister ik naar de golven en kom ik meteen tot rust

Toch heb ik er elk jaar weer moeite mee: het werk achter mij laten. Misschien komt dat omdat ik mijn job zo graag doe. Of het een column, boek of reclametekst is: ik schrijf altijd met overgave en passie. Al beleef ik – ik ben tenslotte in de eerste plaats auteur – het meest plezier aan het schrijven van een boek. Mijn nieuwste boek, Hersenorkaan, is in druk gegaan de dag voor ik naar zee vertrok. Het wordt nog een maand wachten op mijn ‘kindje’: op 30 september ligt het in de boekhandel. Een eerste exemplaar van een boek waaraan je jaren hebt gewerkt eindelijk kunnen vasthouden: geen enkel gevoel is daarmee vergelijkbaar. Dat is nu des te meer het geval, omdat Hersenorkaan gaat over de depressie die ik in 2017 kreeg. Het is geen zelfhulpboek, maar literaire non-fictie: ik beschrijf hoe ik me lange tijd in een duistere kelder bevond en toch weer de weg naar boven vond. Mijn grootste wens is dat mijn verhaal velen die dezelfde ziekte hadden/hebben kan helpen. Dan is mijn drie jaar zwoegen meer dan de moeite waard geweest.