In wzc Ter Linden mocht de kranige Malvia Roosens onlangs 105 kaarsjes uitblazen. Voor de gelegenheid zong ze nog uit volle borst het Duinelied.
Meer dan een eeuw geleden, op 23 augustus 1916, werd Malvina Roosens geboren in Vlissingen. Door de oorlog waren haar ouders naar Nederland uitgeweken. Malvina had nog twee oudere broers en twee oudere zussen en na de oorlog keerde het hele gezin terug naar België. Ze woonden een tijdje in Oostende en later verhuisden ze naar De Panne. Malvina ging naar de lagere school in De Panne en later naar het Atheneum in Veurne. Al op jonge leeftijd moest Malvina samen met haar zussen thuis een flink handje toesteken. Om haar ouders ook financieel te steunen, ging ze aan de slag als schoonmaakster en deed ze naaiwerkjes voor de mensen. Malvina sprak ook een aardig mondje Frans en kwam zo terecht in Hotel Teirlinck in De Panne.
Malvina is een van de weinigen die de twee wereldoorlogen heeft meegemaakt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, op 15 november 1941, trouwde ze met Jules Deboyser. Het koppel kreeg met Willem en Roland twee zonen. Het was vooral Malvina die het gezin draaiende hield. Thuis zorgde ze voor haar kroost en ze ging ook nog parttime werken in het RITO. Eens de kinderen het huis uit waren, kwamen de kleinkinderen in de plaats. Intussen heeft Malvina ook al vele achterkleinkinderen.
In 2001 kwam Malvina er alleen voor te staan. Haar zoon Roland trok bij haar in om een oogje in het zeil te houden. Toch bleef ze tot haar 101 zelfstandig wonen.
Elke dag genieten
Haar geheim om zo oud te worden? “Ik heb een redelijk sober leven geleid”, vertelt ze. “Ik at en eet nog altijd weinig vlees, drink geen alcohol en heb het mijn hele leven bij één man gehouden. Ik heb me altijd graag beziggehouden met kruiswoordraadsels en woordzoekers, maar nu zie ik niet zo goed meer en ook mijn gehoor is verminderd. Toch geniet ik nog elke dag van de dingen die het leven aangenaam maken: ik eet graag lekker, vooral met een dessertje kan je mij altijd verleiden.”
In 2019 moest Malvina even uitwijken naar het KEI (Koningin Elisabeth Instituut, red.) om te revalideren, maar de krasse oude dame keerde gezond en wel terug naar wzc Ter Linden. Zelfstandig lopen is er niet meer bij, maar ze geniet nog van alles wat haar te beurt valt. En daar zingt ze zelfs graag een liedje bij of draagt ze een gedicht voor. Een tekstblad heeft ze niet nodig, want ze zingt nog met kloeke stem alle strofen en het refrein van het Duinelied vlot uit het hoofd: ‘Leve De Panne, daar staat mijn huis. Leve De Panne en het zeegedruis. Leve de duinen met hunne kruinen, groene van de biezen en wit van ’t zand … Hoepsa, hoepsa, hand in hand, wij zijn de kinderen van het Duinenland!’. (MVO)
