In de nacht van donderdag 9 op vrijdag 10 april 2015 verdween Jelle Vandemaele in Roeselare. Een jaar na zijn verdwijning weigeren zijn ouders Dirk Vandemaele en Hilde Bardyn de handdoek te gooien. “We zullen blijven zoeken. Dat moeten we doen, voor Jelle.”
Hilde en Dirk waren die bewuste avond met Jelle iets gaan eten in Eethuis Pieter, waar de toen 27-jarige jongeman ook werkte. Rond 23.30 uur verliet het gezelschap de zaak en trok Jelle naar zijn appartement, amper drie panden verder in de Delaerestraat in Roeselare. Het was meteen de laatste keer dat Dirk en Hilde hun zoon gezien hebben.
“Daags nadien kregen we telefoon van Eethuis Pieter”, aldus Dirk. “Jelle was niet komen werken, iets wat helemaal niet zijn gewoonte was.” Ze snelden naar Jelles appartement en hadden meteen door dat er iets ernstig aan de hand was. “Zijn kledij van de avond voordien lag op een stoel en zijn pyjama was nergens te vinden. Zijn portefeuille en sleutels waren weg, maar zijn bril lag gewoon op de grond. Terwijl Jelle zonder die bril amper iets ziet… En Jelle zelf, die was verdwenen.”
Er volgden zoektochten, er werden duizenden opsporingsaffiches verspreid…
Dirk: “Die zoektochten hebben geen resultaat opgeleverd, maar we hebben er zeker geen spijt van. Daardoor weten we toch waar we al zeker níét meer moeten zoeken. Dat betekent toch ook iets. Ook toen de recherche het kanaal Roeselare-Ooigem uitkamde en een groep vrijwilligers de oevers van het kanaal onderzocht, kwam er niks aan het licht. Natuurlijk hadden we toen liever een aanknopingspunt gevonden, maar nu weten we dat Jelle dáár al zeker niet is geweest.”
Koesteren jullie nog hoop?
Hilde: “Als de hoop wegvalt, zijn we verloren. Ja, dus. Maar tegelijk beseffen we maar al te goed dat we vandaag even ver staan als op dag één. We weten letterlijk niks. Geen enkel bruikbaar spoor, geen enkele nuttige tip… Dat is wel frustrerend.”
Dirk: “We hopen nog elke dag op een teken van onze zoon, maar zijn tegelijk realistisch genoeg om te beseffen dat die kans elke dag kleiner wordt. Maar het scenario dat we Jelle goed en wel terugvinden, blijft op tafel liggen, tot het tegendeel bewezen is. Andere soortgelijke verdwijningsverhalen tonen dat het mogelijk is. Daar trekken we ons aan op.”
Hoe verloopt het onderzoek nu? Is de recherche er nog mee bezig?
Dirk: “Niet meer even intensief als tijdens de eerste maanden. Het ligt niet meer bovenaan de stapel, maar Jelles zaak is niet naar de achtergrond verdwenen. In het begin werd er met een heel leger naar Jelle gezocht, nu is dat natuurlijk wat minder. Maar zolang de zaak niet afgesloten is, hebben we courage.”
Begin augustus verscheen in de media het verhaal dat Jelle zelfmoord zou gepleegd hebben door zich in een afvalcontainer verstopt te hebben en zich zo naar de verbrandingsoven hebben laten overbrengen. Iets wat bij jullie kwaad bloed heeft gezet.
Hilde: “Onze Jelle kán gewoon geen zelfmoord gepleegd hebben. Die piste is wel degelijk onderzocht toen Jelle net verdwenen was, maar leverde niks bruikbaar op. We vonden het bij de haren gegrepen dat zo’n cowboyverhaal vier maanden na Jelles verdwijning opgerakeld werd. Dat heeft ons zeer veel pijn gedaan.”
(PVH – Foto’s SB)
Het volledige interview lees je vandaag in Krant van West-Vlaanderen, edities De Weekbode Roeselare, Torhout, Izegem en Het Brugsch Handelsblad.
