Al een halve eeuw nemen 180 kansarme en eenzame West-Vlamingen op oudejaar voor een prikje deel aan een feest in het Sint-Leocollege in Brugge. De werkgroep die dit al 20 jaar organiseert, doet nu een oproep naar kandidaten om het initiatief voort te zetten.
Afspraak bij Sabine Vanquaethem (64) en Jan De Vriese (66) in Moerkerke, deelgemeente van Damme. De voormalige directeur van De Arkgemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke handicap is de coördinator van de zevenkoppige werkgroep. Haar man, ex-lector levensbeschouwelijke vakken bij Vives Hogeschool, is penningmeester.
Ze staan erop om de andere, hardwerkende leden van de groep, naast de 50 vrijwilligers, te benoemen: Jo Pinsart, Leen Vergote, Thierry Malbrancke, Annemie Vermeulen en An Knockaert.
Eén keer werd twintig
“Precies een halve eeuw geleden heeft zuster Georgette Dewindt van Teledienst Brugge voor de allereerste keer een Oudejaarsavondfeest voor kansarme en eenzame mensen op het getouw gezet. Aan dat concept is amper iets veranderd”, vertelt Sabine Vanquaethem.
“Toen Teledienst deel werd van het CAW, wou men het feest schrappen. Er gingen te veel personeelsuren naartoe. De Lier, een groep christelijke Bruggelingen die elke zondag een viering houdt in de kapel van het voormalig klooster van de Zusters van Pittem in Sint-Kruis, kreeg de vraag het initiatief in 2005 één keer te organiseren. Eén keer is twintig keer geworden. Vanuit De Lier is een werkgroep opgericht, die ondertussen verruimd werd met andere sociaal geëngageerde mensen.”
Veertig liter frituurolie
Voor 8 euro bieden de organisatoren kansarme en eenzame mensen een warme zaal, een koud buffet en veel ambiance. “Maar vooral gezelschap op de laatste avond van het jaar. Jan bakt frietjes in de professionele keuken van het Sint-Leocollege. Hij is al veertig liter frituurolie gaan inkopen”, vertelt Sabine. “We hebben vaste klanten die elk jaar terugkomen. De eetzaal is voorzien van twintig tafels, aan elke tafel zit er een vrijwilliger die voor ambiance zorgt. Want veel eenzame mensen kennen hun tafelgenoten niet. In de praktijk loopt het wel los. Want doorgaans wordt er al vanaf 20 uur gedanst!”
“Het is voor ons geen opgave om te werken op oudejaar. Uitgaan doen wij toch niet meer”
Opvallend: het kost de werkgroep weinig moeite om vrijwilligers te vinden. “Integendeel, we moeten mensen weigeren. Sommige genodigden, die in de loop der jaren weerbaarder geworden zijn, zijn zelf vrijwilligers geworden. Het is geen opoffering om op oudejaarsavond te ‘werken’. We zijn zestigers en zeventigers, uitgaan de laatste nacht van het jaar doen we niet meer.”
Sponsors
De doelgroep van het oudejaarsfeest is tweeledig. “Enerzijds mensen die ongewild alleen zijn, anderzijds mensen in kansarmoede. Door ziekte, een ongeval of een echtscheiding krijgen nogal wat mensen het financieel moeilijk. We bereiken hen via oproepen naar zeventig verschillende sociale organisaties: armoedeverenigingen en sociale diensten.”
Klanten moeten slechts 8 euro betalen, maar het menu kost de werkgroep 16 euro per persoon. “Gelukkig kunnen we op enkele private sponsors rekenen. De Zusters Maricolen bereiden de ossenstaartsoep gratis. Voor onze vijftigste verjaardag trakteren we alle aanwezigen op een glaasje cava uit de Wereldwinkel.”
Doggy bag
Het feest zit er doorgaans kort na middernacht op. “Veel genodigden willen na het aftellen voor het nieuwe jaar naar huis. Al dan niet met een ‘doggy bag’, het is veelbetekenend dat velen etensrestjes mee willen nemen voor de volgende dag”, klinkt het. “Er staan chauffeurs klaar om hen ‘s nachts huiswaarts te voeren. Op 2 januari verwachten we dat enkele vrijwilligers opnieuw op post staan… voor de opkuis van de keuken en de toiletten”, besluit Sabine Vanquaethem, die afsluit met een oproep naar ‘mensen van goede wil’ om het initiatief samen met de vergrijzende werkgroep de komende jaren te bestendigen.
