Soloaccordeonist Marino ‘Punk’ Bekaert (59) uit de Wahisstraat verloor in juni zijn grote liefde Debbie (51) na een ongelijke strijd tegen kanker. De dochter van VRT-wielercommentator José De Cauwer was hervallen en is thuis gestorven met haar gezin rond zich. Een eerste eindejaarsperiode zonder Debbie zal vreemd aanvoelen.
“Ik moet er door. Gelukkig ben ik tijdens mijn optredens veel tussen de mensen”, vertelt Marino in het gezelschap van hond Stanley. “Ze hebben respect en ben ik sterk gesteund. Met die optredens kan ik het verlies van Debbie verwerken. Alleen is maar alleen. We deden alles samen: boodschappen doen, op reis gaan., … Opruimen en koken moet ik nu zelf doen.”
“Nu is het stil in huis. Debbie had heel veel vriendinnen en lotgenoten die ze hielp. Bijvoorbeeld met advies over de voeding. Ook mensen die ze niet kende. Debbie was altijd bereid om anderen te helpen, dat was haar ding. Ze gaf ook lezingen in scholen.”
Drukke periode
“Zichzelf zette ze nooit op de eerste plaats, wel anderen. Debbie lag aan de basis van mijn carrière en ik ben blij dat ze me daarin heeft gesteund. Sedert haar overlijden ben ik niet veel thuis geweest. Het was al een heel drukke periode. Ik had nog niet veel tijd om stil te staan bij haar verlies. Tijdens optredens zijn er veel mensen die komen vertellen dat hen hetzelfde overkwam in hun familie of iemand die ze goed kennen en dat steunt me. Het doet deugd dat Debbie verder leeft in mij.”
De kinderen Mirko (26), Igor (25), Romy (23) en Otto (21) missen uiteraard eveneens hun mama. Twee van hen wonen nog thuis. “Ik heb veel steun van mijn kinderen, ze helpen veel, bijvoorbeeld met de tuin”, vertelt Marino. “Mijn dochter is laatstejaars in Amsterdam. Romy studeert grime en heeft veel stage. Ze heeft opdrachten voor theater en films. Dat gaat van pruiken maken of iemand schminken zodat hij of zij er jonger of ouder uitziet. Als ze is afgestudeerd, zou ik wel graag hebben dat ze terug naar hier komt.”
Naar Zwarte Woud
“in augustus ben ik met mijn kinderen en hun partner op vakantie geweest naar het Zwarte Woud waar ik ook met Debbie op vakantie ging. We bezochten alle plaatsen waar we eerder zijn geweest, ook waar we gingen eten. Debbie was er ergens bij.”
“Debbie zette zichzelf nooit op de eerste plaats”
Op de uitvaart in open lucht op de stedelijke begraafplaats in Menen was er veel volk. “Het was zoals ze het wou”, zegt Marino. “Debbie koos zelf de muziek. Wie ze op haar uitvaart wilde, was daar. Er waren veel punkers, van overal. Veel hardrockers ook. Debbie en ik gingen vaak naar Alcatraz in Kortrijk, een heel mooi festival. Ik trad er al een paar keer op.”
Het worden spijtig genoeg eindejaarsfeesten zonder zijn geliefde Debbie. “Ik trek naar de ouders van Debbie en ben ook uitgenodigd bij een oom en tante van haar. Ik ga ook naar mijn moeder Anita en met oudejaar ben ik bij vrienden. Op 16 januari is het vijf jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij was beroepsmilitair. Ik ben geboren in Roeselare en woonde vijf jaar in Slypskapelle, met mijn vader en moeder bij de ouders van mijn vader. Ik liep daar ook school. Tot mijn twaalfde woonden we in Duitsland.”
Slypskapelle
“Dat accordeon spelen komt trouwens van mijn vaders kant. Ze waren met 13 thuis, waaronder veel muzikanten en op elk familiefeest werd muziek gespeeld. Op alle mogelijke instrumenten.”
De agenda voor het nieuwe jaar staat al behoorlijk vol. “Tot zelfs in december”, klinkt het. “Neen, ik heb geen manager. De mensen boeken me het best via mijn website. Debbie hield het vroeger allemaal bij. Nu helpt Otto me daarmee. Hij maakt de contracten en facturen. Het is door de kerstmarkten druk geweest. In januari ben ik dan geboekt voor nieuwjaarsrecepties. Ik kom op diverse plaatsen. Vaak ook in woonzorgcentra en ik word soms ook gevraagd op een uitvaartplechtigheid. Dan speel ik meer serene muziek.”
Debbie werd gecremeerd. Haar urne kreeg thuis een bijzondere plek. Boven de urne hangt een schilderij met een afbeelding van haar.
