Op de Mercator met Stef Reynaert, de vaste fotografe van ultrasporter Matthieu Bonne: “Ik ga mee in zijn euforie en zijn emoties”

Stefanie ‘Stef’ Reynaert (34) is een jonge Oostendse topfotografe. Ze liep stage in Los Angeles, waar ze nog altijd regelmatig opdrachten uitvoert, en vereeuwigt alle stunts van de Bredense ultrasporter Matthieu Bonne. Toch heeft ze er meer dan vroeger nood aan om thuis in Oostende te zijn. “Het is de tofste plaats waar je kan zitten.”

Stef Reynaert is een geboren Oostendse. Ze speelt al zowat haar hele leven basketbal, momenteel in tweede landelijke bij de dames van BC Oostende. “Fotografie is een passie, maar basketbal komt er heel dichtbij”, vertelt ze.

Wanneer besliste je om fotografe te worden?

“In het derde middelbaar. Ik had een voorliefde voor film en volgde audiovisuele kunsten aan de academie in Brugge. In die opleiding kwamen we ook in contact met fotografie. Het mythische van het badje waarin je een analoge foto ontwikkelt, dat sprak me aan. En na het middelbaar ging ik dus fotografie studeren.”

Ging je daarna meteen zelfstandig aan het werk?

“Ik was nog jong en voelde dat ik nog niet goed wist wat ik wou. Daarom besloot ik een jaar stage te lopen in de States. Ik koos voor Los Angeles. Daar krioelt het van de creatievelingen en is het altijd mooi weer. (lacht) De stage was gekoppeld aan een school. Van daaruit stelde ik een lijstje op van tien professionele fotografen bij wie ik wou werken. Helemaal onderaan zette ik Sam Jones. Ik keek op naar zijn stijl, maar wist dat de kans klein was dat ik bij hem zou mogen beginnen. Ik mailde hem toch maar, de volgende dag kreeg ik al reactie en dezelfde dag nog ging ik op gesprek in zijn studio.”

En je mocht meteen beginnen?

“Ik werd er meteen in gesmeten. Fenomenaal. Ik leerde al kijkend. Hoe professioneel die man in het vak staat… Er was het fotograferen, maar ook alles er rond: de contacten met de opdrachtgevers, het papierwerk… Ik viel achterover van de bedragen die er betaald werden. Bij Sam Jones heb ik enorm veel geleerd.”

Wat voor foto’s maakt hij?

“Vooral portretfoto’s van celebrities uit de film-, muziek- en sportwereld. De grootste bekendheid die ik ontmoette, was acteur Matt Damon (uit onder meer de film Good will hunting, red.). Ik zou niet zeggen dat die beroemdheden het hoog in de bol hebben, maar de een is wel toegankelijker dan de andere. De een is als een goede maat, de ander houdt afstand.”

Na dat stagejaar ging je wel zelfstandig van start.

“Die stage was echt een eye opener. Na dat jaar geloofde ik genoeg in eigen kunnen om het zelf te proberen. Let’s go! Ik had er ook al zo veel tijd en energie in gestopt dat ik wel moést beginnen. Mijn papa is zelfstandig architect, mijn broer is zelfstandig… Zij stimuleerden me ook. Dus begon ik als fotografe en ging actief op zoek naar klanten. Het eerste jaar is wat zoeken, maar ik had al heel snel het gevoel: dit zal lukken.”

Voor welke opdrachten kan de klant bij jou terecht?

“In het begin ben je je blij met alles wat je binnen krijgt, later word je selectiever. Baby’s heb ik nooit gedaan, daar heb ik weinig voeling mee. Huwelijken wel, al beperk ik dat nu tot tien à twaalf per jaar. Ik wil ruimte over houden voor andere opdrachten. Dat zijn dan portretten van mensen modellen, influencers… of lifestyle brandings voor bepaalde merken, dikwijls sportgerelateerd. Een fotoshoot voor AS Adventure, bijvoorbeeld.”

“Ik heb mijn hart verloren in de Verenigde Staten waar ik nog steeds opdrachten doe”

Hoe omschrijf je jouw stijl?

‘Ik zoek het spontane, het minder geposeerde. Maar veel fotografen zeggen dat hé? Veel heeft bij mij te maken met menselijk contact. Je moet de mensen op hun gemak stellen. En ik ga nooit onvoorbereid naar een fotoshoot. Ik zou niet zeggen dat ik een controlefreak ben, maar voor elke shoot weet ik vooraf al welke setting ik wil creëren. Dat geeft ook rust aan de persoon die op de foto moet.”

Menselijk contact, betekent dat dan ook dat er veel tijd kruipt in een fotoshoot?

“Dikwijls nemen we toch wel een uur tot anderhalf uur, ja. Het gebeurt ook dat je maar een kwartiertje krijgt met een model, maar het is leuker als je een connectie hebt. Dikwijls heb je vooraf een kennismaking en zeker bij huwelijken is alles vooraf doorgepraat. Ook dat gaat bij de een natuurlijk minder stroef dan bij de ander.”

Om al die connecties te leggen, moet je wel heel sociaal zijn.

“Nochtans denk ik dat ik meer een introvert iemand ben. Ik het begin wou ik die connectie altijd vermijden. Dat is een enorme drempel geweest. Ook nu nog zou ik mezelf niet oversociaal noemen. Maar eens ik die camera vast heb, dan is het: let’s go.”

Je bent ook nog veel in het buitenland. Waarom?

“Ik wil de band met Los Angeles onderhouden. Ik spreek mijn connecties aan en probeer er nog altijd opdrachten binnen te halen. Hoe vaak ik in LA verblijf? Dat varieert. Er zijn jaren van vijf, zes weken, andere jaren breng ik er alles samen toch wel drie maanden door. In coronatijd ging ik twee jaar niet. Maar ik heb die afwisseling nodig. En ik heb in de States mijn hart verloren.”

Zou je dat leven kunnen volhouden met een partner?

(grinnikt) “Met de juiste partner zou dat lukken, ja. Maar dat is nu het laatste van mijn zorgen. Ik ben zo bezig met mijn carrière dat ik daar nu geen tijd voor heb.”

Je bent ook de vaste fotografe van stuntman Matthieu Bonne.

“Ik leerde hem kennen in het basket. Ik was toen 16, hij een jaar of 12, 13. Hij was trouwens een heel goede basketter. Na een praatje op sociale media vroeg hij me mee te gaan om foto’s te maken toen hij voor de eerste keer het Kanaal overzwom. Sindsdien vraagt hij me bij elke uitdaging. Je leeft dicht bij elkaar en leert elkaar supergoed kennen. Echt cool. Ik ga mee in zijn euforie en zijn emoties. Fenomenaal wat hij doet. Soms denk ik wel eens: wat als het hier verkeerd afloopt? Maar ik ben enkel de fotografe, er is een heel team mee om in te grijpen mocht dat nodig zijn. Of ik ook foto’s neem als het eens wat minder gaat? Natuurlijk! Het zijn die beelden die ik zeker wil hebben. Maar Matthieu is super positief ingesteld. Als hij iets doet, doet hij het meestal lachend.”