Op de Mercator met glazenier Sam Duysan (51): “Gelukkig kan ik elke dag doen wat ik graag doe”

Sam Duysan (51) uit Oostende is van vele markten thuis: de automecanicien was 20 jaar schaapherder en vond uiteindelijk zijn draai als glazenier en kunstenaar. “Ik ben zot van de zee en de stad en kom hier thuis”, zegt Sam, die zich ook op cultureel vlak engageerde.

“Mijn vrouw en kinderen zijn al aan boord geweest, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik hier nog nooit eerder was. En ik passeer hier nochtans elke dag met de fiets”, verontschuldigt Sam zich. Als hij op het einde van het Mercatorgesprek in de kajuit van de commandant een beschilderd glasraam opmerkt, gaat hij overstag: “Ik kom hier zeker terug. Het is een machtig schip.”

Je hebt een heel diverse loopbaan. Nooit je draai gevonden in een job?

“Toch wel. Ik ben van opleiding automecanicien en ging van mijn 16 jaar met een leercontract als carrossier werken. Door telkens dezelfde wrijfbeweging te maken, kreeg ik na enkele jaren de muuze in mijn hand en werd geopereerd. Het was altijd een kinderdroom om schaapherder te worden. Op mijn 24ste begon ik dat in loondienst langs de Damse Vaart met een kudde van 200 schapen, in opdracht van de provincie. Nadien werd ik zelfstandig schaapherder en heb dat 20 jaar gedaan. In die periode nam ik, met een kudde, wel 15 keer deel aan de Heilig Bloedprocessie in Brugge. Op een bepaald moment werd het contract met de provincie niet verlengd en stopte het hoeden van schapen. Daarna ging ik aan de slag als slager in de Colruyt. Dat deed ik zeven jaar in de winkels van Bredene en Aalter.”

Waarom werd je glazenier?

“Op een bepaald moment werd ik ziek en kwam ‘de grote K’ tegen. Ik herstelde en wou weer iets doen met mijn handen. Ik had eerder met airbrush gewerkt en was van plan om me in te schrijven voor een cursus. Tot Emmy me wees op een cursus glazenier bij Syntra West. Ik was meteen verkocht, volgde er vier jaar les en specialiseerde me nadien in het deeltijds kunstonderwijs in Brugge. Ik startte een eigen atelier en heb ondertussen ook nog een jaar in het Cultuurcafé in De Grote Post gewerkt. Sinds begin 2023 ben ik als glazenier aan de slag bij Groep Monument Vandekerckhove uit Ingelmunster. Ze zijn gespecialiseerd in restauraties en daar maken ‘glas in lood’-ramen vaak een onderdeel van uit. Ik kon van mijn hobby mijn werk maken en ga elke dag met plezier werken.”

Je bent ook kunstenaar in je eigen Glas Atelier Rosone. Is daar nog tijd voor?

“De naam verwijst naar een rozet dat vaak voorkomt bij de glaskunst. Het atelier is gelegen in een hoekpand aan de Aimé Liebaertstraat op de Vuurtorenwijk. Daar heb ik veel natuurlijk licht. Rosone doe ik in bijberoep. Uiteraard werk ik ook met glas in lood, maar het gaat ook breder. Ik restaureer, ontwerp, schilder gezichten op glas, smelt glas, maak schalen en verwerk strandvondsten. Met technieken die ik leerde in het kunstonderwijs. Daar maken ze van het kleinste stukje glas iets formidabel. Ik ben elke zaterdag, op zondagmorgen en soms ook na mijn werk in Rosone. Ik kan het doen op mijn tempo en heb mijn eigen stijl. Het is mijn droom het atelier te verhuizen naar waar we nu wonen. Al zal het moeilijk zijn om ‘den Opex’ te verlaten. Ik ben er op korte tijd opgenomen in de buurt. De mensen zijn er fantastisch en ik ben er lid van de handelaarsbond. Als mijn deur open staat, komen de mensen binnen. Ik neem ook deel aan exposities, de Nacht van de Musea, de Belle Epoquefeesten. Rosone is mijn lang leven.”

Waarom koos je voor Oostende?

“Vroeger woonde we op een boerderij van 10 hectare met een boomgaard in Maldegem. Toen het hoeden van schapen stopte, kozen we vijf jaar geleden voor Oostende. De stad heeft iets en er is altijd iets te doen. Er zijn musea, de stad heeft een mooie eigenzinnige geschiedenis en uiteraard is er de visserij. In mijn boterhamdoos zit soms een tomate-crevette met vesche gernoazen van de trap. Ik ben zot van de zee en hou ook van de visserij. De vis die op je bord komt, ging doorheen handen van mensen die gepassioneerd bezig zijn met hun stiel. Te weinig mensen beseffen dat.”

“Argumenten rond al of niet verplaatsen Dikke Mathille moeten wel serieus blijven”

Je evolueerde van een inwoner naar een Oostende-fan. Ben je ook betrokken met wat er leeft in de stad?

“Toen we hier net woonden, werd ik vrijwilliger in ‘t Leeshuus en daar leerden we veel mensen kennen. Ook in De Grote Post was dat het geval. Bij het Collectief Hoffelijk Oostende heb ik me ook geëngageerd. En ik heb ook wel een mening over enkele actuele thema’s, zoals Dikke Mathille. Ik weet dat het leeft in de stad en ieder heeft zijn mening over het beeld en de verplaatsing, maar de argumenten moeten wel serieus blijven. Zo las ik ergens dat Mathille moet blijven liggen ‘omdat je anders niet meer zal kunnen afspreken met elkaar’. Dat vind ik een raar argument. Je kunt toch overal afspreken. Ik zag op die vijf jaar de stad ook evolueren en de zone-30 en de fietsstraten zijn zeker positieve zaken.”

Blijf je in Oostende?

“Emmy is zot van Sicilië en ik van Oostende. Ik heb het hier goed en zou hier oud kunnen worden.”