Op de Mercator met Erik Vermeersch, managing director NSAC: “Ziekte is reden om me extra te bewijzen”

Erik Vermeersch (32) is mede-oprichter en managing director van het North Sea Aviation Center (NSAC), de terminal voor privé- en zakenvluchten op de Oostendse luchthaven. Erik lijdt al sinds de geboorte aan de ongeneeslijke erfelijke ziekte muco, maar dat belette hem nooit om ambitieus te zijn, integendeel zelfs. “Zonder die ziekte was ik niet zo’n vechter geweest”, zegt hij beslist. “Het is een reden om me extra te bewijzen.”

Erik heeft iets met vliegtuigen, maar ook met boten. “De motorboot van mijn papa lag in de Nieuwpoortse jachthaven. Van kinds af ging ik elk weekend met hem de zee op. Dat is nu verminderd omdat mijn papa geen boot meer heeft, maar ik zou het nog kunnen. Mijn vrouw en ik wonen nu in Brugge, maar op termijn willen we weer aan zee gaan wonen… en ook weer een boot kopen.”

Waarom verhuisden jullie van Antwerpen naar Nieuwpoort?

“We kwamen er al elk weekend, net als mijn grootouders vroeger ook al deden. Het was ook om aan zee te wonen, maar de belangrijkste drijfveer van mijn ouders was toch wel mijn gezondheid.”

Op heel jonge leeftijd werd je mede-oprichter van NSAC. Hoe is dat gekomen?

“Via een gemeenschappelijke connectie kwam ik toevallig in contact met Oostduinkerkenaar Jef De Kinder, voormalig Seaking-piloot en destijds mede-oprichter van Noordzee Helikopters Vlaanderen (NHV) in Oostende. De luchthaven had toen net een tender uitgeschreven voor de oprichting van een business terminal en Jef wou meedingen. Hij vroeg of ik niet wou meedoen. Ik werkte al in de luchtvaartsector, maar had nog niet veel ervaring. Jef is nu 63 en ik ben er 32. Maar we kwamen elkaar op het goede moment in ons leven tegen. In 2016 mochten we beginnen bouwen aan het NSAC en sinds 2019 zijn we operationeel. Ik ben managing director, Jef is mijn vennoot.”

Veel buitenstaanders weten wellicht niet goed wat het is, een businessterminal op een luchthaven. Leg eens uit?

“Het is de terminal waar privé- en zakenvluchten vertrekken en aankomen. Dat gaat over privéjets, general aviation, kleine sportvliegtuigen, militaire vluchten, search & rescue… een heel brede waaier, maar altijd met kleinere toestellen. Ons klantenbestand is divers: bedrijfsleiders, beroemdheden, voetballers… Mensen vliegen om de gekste redenen hé. Ook artiesten voor Ostend Beach of van Rammstein landden al bij ons. Wij bieden hen alles wat je op een gewone luchthaven vindt: een lounge, security controle, in- en uitladen van de bagage… maar wellicht iets luxueuzer en discreter. We hebben ook onze eigen douane, we zijn dan ook een buiten-EU-grenspost. Het is als het ware een mini-luchthaven op de luchthaven. Wat we er doen, willen we excellent doen en er ook een menselijke touch aan geven.”

Voor NSAC bestond, wie deed dan jullie werk in Oostende?

“Niemand. Natuurlijk mag elk vliegtuig landen op een luchthaven, maar de dienstverlening werd door niemand geboden. Alle grote internationale luchthavens hebben wel een business terminal en er is ook het vliegveld van Wevelgem, dat draait op business aviation. Het concept van zo’n business terminal komt uit de Verenigde Staten. Wij waren de eerste onafhankelijke business terminal in België, op andere luchthavens zijn meestal grote ketens actief. Met ons prachtig jong team van amper tien medewerkers zijn we zeven dagen op zeven operationeel. Onze bedoeling is om ook nog op andere luchthavens actief te worden, maar we gaan stap voor stap.”

Hoe doe jij het om al die ambitie te koppelen aan het leven met een ernstige ziekte?

“Dat is altijd zoeken. Het voordeel is dat ik nooit anders geweten heb, want ik ben met muco geboren. Het is een ziekte waarbij de slijmproductie verstoord wordt in alle organen die aan uitscheiding doen. Dat heeft heel wat gevolgen, onder meer voor de longen en de spijsvertering. Als kind was ik ook regelmatig ziek. Ik was vroeger erg gesloten over mijn ziekte, veel mensen in mijn omgeving wisten het niet. Tot me anderhalf jaar geleden gevraagd werd om voor de Mucoweek samen met de burgemeester bij mij dus Bart Tommelein in mucosokken op de foto te gaan. Ik twijfelde, maar het was mijn vrouw Justine we zijn niet getrouwd, maar wel al lang verloofd (lacht) die me aanspoorde om ermee naar buiten te komen. Met als doel lotgenoten te inspireren.”

Wat moet jij doen om de ziekte onder controle te houden?

“Het is alom aanwezig, zowel op het werk als privé. Ik moet veel medicatie nemen. Maar de geneeskunde blijft vooruitgaan. Sinds de zomer van 2022 wordt een nieuw medicijn terugbetaald in België en dat is echt een wondermiddel. Ik werd er wel een stuk zwaarder door. Omdat wij minder voedsel opnemen, mogen wij ook wel meer vet en suikers eten. Ik ben een enorme snoeper. Ik zou ook wel wat meer mogen sporten (grinnikt), maar ik weet niet waar ik de tijd zou halen.”

De ziekte is geen belemmering om te ondernemen?

“Ik heb gelukkig een mild ziektebeeld en werd thuis heel goed verzorgd. Ik kreeg alle kansen. En de ziekte is voor mij een extra reden om ambitieus te zijn. Wie een zware ziekte heeft, is een vechter. De levensverwachting voor mensen met muco is altijd verhoogd. Bij mijn geboorte was het 20 tot 30 jaar. Ik probeer er niet te veel naar te kijken, maar intussen klom dat toch tot rond de 50. Pluk de dag, is mijn motto, voor zover ik daar tijd voor heb. Ik doe wat ik graag doe en geniet van kleine dingen, samen met mijn geliefde. Haar vertellen dat ik aan muco leed, was een van de moeilijkste dingen in mijn leven. Maar Justine is heel empathisch en reageerde heel goed. Mijn jeugd was niet makkelijk, maar het ouder worden drukt me nog meer met mijn neus op de struikelblokken. Wat als het plots toch minder gaat met mijn gezondheid? We willen ook heel graag kinderen, maar ook dat zal niet makkelijk zijn. Maar ik probeer veel te relativeren en weg te lachen en altijd een beetje kind te blijven. Ik wil vrolijk in het leven staan.”