Op de Mercator met Dylan ‘Zeezeune’ Van Loo: “Liedjes zingen, dat gaat er niet meer uit”

Dylan ‘Zeezeune’ Van Loo werd een bekende Oostendenaar toen hij de intro mocht inzingen van het tv-programma Een jaar op zee van Wim Lybaert. Vandaag kijkt hij terug op een zwaar jaar: hij sukkelde met de rug en met de stem, en zag mentaal af na het overlijden van zijn collega Michael Hubert bij een ongeval op zee. Toch blijft Dylan positief in het leven staan. “Ik ben een momentgenieter”, zegt hij.

Het verrast ons een beetje dat een zeebonk als Dylan liever niet in de kajuit van de commandant zit voor het interview. “Het ruikt hier te veel naar het schip, daar word ik zeeziek van”, klinkt het. “Toen ik mee ging varen, was ik de eerste drie dagen altijd zeeziek. Dat wisten de bemanningsleden. Dan bleef ik altijd zo veel mogelijk in mijn bedje.” Het voorbije jaar heeft Dylan echter niet meer gevaren. Een dubbele hernia kluistert hem aan de wal. Toen zijn stem het ook nog eens twee maanden lang liet afweten, kwam hij mentaal diep te zitten. Maar intussen gaat Zeezeune weer lachend door het leven. “Ik ging naar de apotheker om pilletjes en heb daar drie dozen van geslikt. Ik heb mijn stem terug en ik ben weer gelukkig”, zegt hij. Al heeft Dylan zichtbaar wel nog last van zijn hernia.

Kom je uit een vissersfamilie?

“Helemaal niet. Of het zouden de Cambodjaanse voorouders van mijn moeder moeten zijn. Ik was twaalf jaar en al ingeschreven in het VTI toen ik een folder van het Maritiem Instituut Mercator onder ogen kreeg. Ik had een avontuurlijke job voor ogen en wou daar wel eens naar de opendeurdag. En ik was verkocht. Mijn vader was zelfs blij, want hij mocht destijds van zijn moeder geen visser worden. Hij vond het bère dat ik dat wel deed.”

Hoe lang vaar je al?

“Van mijn 21ste tot vorig jaar. Ik heb dus tien jaar gevaren. Maar nu zal ik toch moeten uitkijken naar iets anders, want mijn rug zal het niet meer aankunnen. Het is al sinds mijn 23ste dat ik er last van heb. Ik heb me overdaan. De dingen te nonchalant vastgepakt en zo mijn rug kapotgemaakt. Ik had al een hernia en ben dan ook nog eens gevallen. Sindsdien zit ik thuis. De eerste twee weken kon ik niet eens wandelen of iets vastnemen. Ik was klaar voor een rolstoel. Toen mocht ik van geluk spreken dat ik op mijn ouders kon rekenen. Maar intussen kan ik weer stappen en ga ik naar de rugschool. Het zou ook wel helpen mocht ik 40 kg lichter wegen. (lacht) Mijn voet slaapt permanent en dat zal waarschijnlijk niet meer weggaan. Ik ben op zoek naar ander werk, liefst weer iets op zee, maar minder zwaar dan het vissersbestaan. Ik heb al iets op het oog, maar dat mag ik pas zeggen als het zeker is.”

Zal je het vissen kunnen missen?

“Het zal raar doen. Maar we worden ouder en wijzer en moeten aan ons welzijn denken. Het is ook een raar jaar geweest. Ik voer op de O.51, waar eind vorig jaar Michael Hubert aan boord gestorven is door een ongeval. Een ander bemanningslid raakte zwaargewond. (even stil) Zelf was ik er niet bij, ik zat op dat moment al thuis met mijn hernia. Maar ik heb diep gezeten. Ik heb ze allebei goed gekend. Dat is zowat familie, hè. Zelf ben ik ook al twee keer nipt aan de dood ontsnapt. Het zou mentaal moeilijk zijn om nu terug te keren aan boord.”

Eerder vorig jaar leerde Oostende je kennen als Dylan Zeezeune, die met de oorwurm ‘Gutn in zee’ de intro zong van het tv-programma ‘Een jaar op zee’ met Wim Lybaert. Zong je al lang?

“Ik speel al gitaar en schrijf liedjes sinds ik twaalf jaar ben. Aan mezelf geleerd. Maar alles kwam in een stroomversnelling toen ik meezong met het koor van het Westerkwartier van kleinVerhaal. Aan begeleider Hans Van Cauwenberghe liet ik eens Gutn in zee horen en toen hij dat liedje doorspeelde aan de makers van Een jaar op zee waren ze meteen verkocht. Ik heb intussen al een stuk of 13 liedjes gemaakt. Eentje over Dikke Mathille, eentje over Lange Nelle, een nummer waarin de Tettenbrug aan bod komt… Uit dank heb ik het liedje Gutn in zee geschonken aan het koor van het Westerkwartier, waar ik nog altijd bij zing, maar dat intussen repeteert op de Opex. Als Hans het liedje niet had laten horen aan de programmamakers, was ik nooit verder geraakt. Dat is geven en nemen. De andere liedjes blijven wel van mij.”

Treed je regelmatig op?

“Overal een beetje. Vorig jaar stond ik zelfs op de Paulusfeesten. Als het voor Oostende is, doe ik het gratis en voor niets. Geef me tien pinten en een bierworst en het is goed voor mij. Dit jaar heb ik wel minder opgetreden dan vorig jaar. Met mijn hernia kon ik niet lang staan en ik zat mentaal diep. Ik heb ook zo’n twee maanden zonder stem gezeten. Bij het zingen moet ik mijn stem te veel geforceerd hebben. Ik heb te veel gegeven. En zo had ik ook een hernia aan mijn stem. (grijnst) Ik kon mijn werk niet doen, had geen stem… Als ik al eens kon spreken, was dat na tien minuten alweer weg. Gelukkig is dat nu voorbij. Ik heb ook dit jaar opgetreden op de Paulusfeesten, zij het kort. Ik ben nu weer gelukkig. Ik ben weer te pote, ik kan weer zeveren en ik kan weer lachen. Als ik nu ook nog een nieuwe job zou hebben…”

Je ziet het leven weer van de zonnige kant?

“Ik ben blij dat ik weer terrasjes kan doen. Een terrasje, dat is voor mij als een kaboutertje met een goudpotje dat klaarstaat aan het einde van de regenboog. Ik ben een genieter.”

Wat zie je jezelf doen over vijf jaar?

“Zien we elkaar dan nog eens terug? (knipoogt) Ik ben nu gelukkig, dat is het belangrijkste. Ik ben een momentgenieter. Eén ding is zeker: ook dan zal ik nog liedjes maken. Ik weet niet of het nog over het vissersleven zal gaan. Je hele leven bij dezelfde vrouw, dat blijft toch ook niet duren? Dat Gutn in zee, ik raak dat eigenlijk al beu. (schatert) Maar dat ik nog ga zingen, daar ben ik gerust in. Dat gaat er niet meer uit.”