In Wevelgem hielden dieven onlangs lelijk huis in de woning van Nicolas en Elien. Tot herdershond Aika stevige tussenbeide kwam. De trouwe viervoeter beschermde haar baas, die klappen kregen van de inbrekers. De Duitse herdershond was daar speciaal voor getraind bij Kynosklub in Heule. “Ze heeft perfect gedaan wat ze hier heeft geleerd”, klinkt het trots.
Door Christophe Lefebvre
Toen de inbrekers Elien Decouttere uit Wevelgem begin janauari te lijf gingen, kwam de heldhaftige Aika tussen en beet ze, letterlijk, van zich af. Elien en haar man Nicolas Vallaey waren terecht trots op hun trouwe viervoeter. Aika genoot eerder een IPO-opleiding in de Heulse Kynosklub. Een cursus om je hond te leren bijten, zeg je? Onze man trok zijn stoute schoenen aan en nam deel aan zo’n beruchte training.
Het is Johnny Misseleyn, een kranige tachtiger, die ons aan de buitenrand van Heule ontvangt. Een kleine kantine zorgt voor wat beschutting van het allesbehalve mooie weer. “Onze club, de Koninklijke Kynosklub Heule, bestaat ondertussen al meer dan 50 jaar. Ik was een van de oprichters en ben er nog steeds secretaris. Ge ziet, ik ben van een goed jaar”, grapt hij.
Eerst verdedigen
Wat in Wevelgem gebeurde, ging ook in de Heulse club vlot over de tongen. “Hoe wij daar tegenover staan? Tja, wie niet inbreekt, maakt natuurlijk geen kennis met een hond die zijn woning verdedigt”, stelt Johnny. “Aika heeft hier inderdaad een training gevolgd en voor zover ik de media heb kunnen volgen, heeft ze gedaan wat ze hier heeft geleerd. Ze probeerde eerst haar baas van gevaar te behoeden en is pas tussengekomen toen Elien door de dader werd aangevallen. Niet eerder.”
Dit is een discipline die jaren training vraagt. Zowel van hond als mens – Johnny Misseleyn, secretaris Kynosklub Heule
Meteen haalt Johnny een van de belangrijkste vragen aan: een hond die opgeleid is om te bijten, doet dat dus niet altijd onmiddellijk. “De idee dat wij honden enkel trainen om te bijten, leeft al langer. Maar dat is natuurlijk klinkklare onzin. We leiden honden op om te gehoorzamen, om zich te gedragen. De IPO (Internationale Prüfungsordnung of Internationale Gebruikshondenproef bestaat uit zowel speuren, appèl als verdediging, red.) gaat een stapje verder. Het bijten wordt louter ter verdediging aangeleerd. Dat is de laatste stap in een lang proces van doorgedreven trainingen.”
Gevaarlijk lijken
“Niet iedereen kan hier zomaar met zijn of haar hondje komen”, stelt Johnny duidelijk. “De lijst met hondenrassen die bij ons de IPO-trainingen kan aanvatten, is erg beperkt. Het ene ras is het andere niet. Sommige honden worden gekweekt als gezelschapsdieren, anderen om te waken, nog anderen om te vechten. Bepaalde rassen lenen zich niet tot de verdedigingstrainingen. Dus beginnen we er ook niet aan.” Ook de baas die zich voor de trainingen meldt, moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. “Iemand die hier geen gehoorzaamheidstraining heeft gevolgd, wordt eigenlijk meteen afgekeurd. Heel veel honden worden nog aangekocht om stoer te doen. Die gasten willen een gespierde hond, gewoon omdat ze gevaarlijk lijken. Geen denken aan dat die hier welkom zijn.”
Het is verbazingwekkend hoe rechtlijnig Johnny spreekt over de IPO-trainingen. “Het is een internationale sportdiscipline, zoveel is duidelijk. De honden die hier trainen, geven samen met hun baas het beste van zichzelf. Wat je hier ziet, vraagt jaren training. Zowel van de hond als van de mens. Wie iets wil betekenen aan de top, traint 3 à 4 keer per week intensief. Maar ook buiten het trainingsveld, blijf je bezig.”
Vergiftiging
Terwijl Johnny honderduit vertelt, komt Thierry Van der Beken aan met de 9-jarige Mechelaar Indy in zijn voetsporen. “Dit duo is een knap voorbeeld van hoe het moet”, knikt Johnny. “Thierry en Indy trainen al jaren samen en stonden recent zelfs in de top tien op het Belgisch kampioenschap. Vandaag komen ze speurcapaciteiten van Indy scherper te stellen.”
In mijn ogen lijkt Indy een gewone hond. Vrij speels, heel enthousiast maar van een gevaarlijk kantje is op het eerste gezicht geen spoor. Wat wel opvalt, is de bijna proefbare connectie tussen Thierry en zijn Indy. Iedereen beweging die hij maakt, heeft ze gezien. Bij elke stap die hij zet, staat ze naast hem. Thierry vertrouwt blindelings op Indy, en zij op hem. “Goed kijken, hé. Thierry gaat een stok verbergen en ik ga er twee heel gelijkaardige naast leggen”, zegt Johnny met enige trots. “Niet alleen moet Indy de stokken vinden, ze moet ook de juiste terugbrengen. Honden zijn de laatste tijd al te vaak het slachtoffer van vergiftiging, vaak omdat ze zomaar wat zouden durven opeten. Met dit soort trainingen proberen we dat te voorkomen. De hond mag enkel eten wat de baas geeft.” Voor Indy blijkt het alvast een fluitje van een cent te zijn.
Onze interesse gaat eigenlijk vooral uit naar de bijttrainingen. Uiteindelijk heeft die kunde ervoor gezorgd dat Aika de inbrekers kon verjagen. “Je mag gerust zo’n training bijwonen hoor”, grinnikt Johnny. De glimlach op zijn lippen laat al vermoeden dat er nog iets volgt. “Alleen denk ik dat het best is dat onze trainer Valère het voortoont. Als zo’n goed afgerichte Mechelaar op volle snelheid op je afkomt, dan ga je neer. Sowieso”, lacht hij.
Ik – twee meter groot en een droge 100 kilogram op de weegschaal – moet moeite doen om mijn lach te onderdrukken. Wat weegt zo’n hond, 25 kilogram op een goede dag? Johnny schatert: “Je postuur maakt voor de hond bitter weinig uit. Hij komt met een snelheid en lenigheid die je onmogelijk kan counteren, op je af. Wie zulke trainingen geeft, moet over bakken ervaring beschikken. Enkel zo weet je hoe je kan blijven staan.”
Torpedo
Johnny zijn woorden zijn amper koud of Nelson, Mechelaar en vier jaar oud, valt Valère in ware torpedostijl aan. Doelgericht, razendsnel en met een ongekende discipline. Eén eenvoudig signaal van zijn baas en Nelson laat los en gaat zitten. Ik mag er dan misschien wel groot en stoer uitzien, echt veel vertrouwen heb ik niet in de situatie. “Ga er maar tussen staan hoor”, sust Johnny. “Dreiging is er niet en er werd geen bevel gegeven om te bijten. Nelson zal je helemaal niets doen. Hij blijft gewoon zitten tot zijn baas hem het teken geeft dat alles oké is.
Van bliksemschicht tot schoothond en dat in minder dan een seconde. Nelson en Valère verdienen mijjn bewondering. “Training is cruciaal”, besluit Johnny. “Nelson traint hier al jaren en heeft alle stappen met succes doorlopen. Hij gaat nooit – echt nooit – zomaar aanvallen. Maar als zijn baas iets overkomt, dan staat hij er. Net zoals mensen zouden reageren.”
Meer info: www.kynosklubheule.be
