Op bezoek bij Frank De Vos, conciërge van het Belfort

Frank De Vos woont in het met voorsprong beroemdste gebouw van Brugge en wijde omgeving. Frank is dan ook al bijna dertig jaar de trouwe conciërge van het statige Belfort op de Markt van Brugge. “Ooit zaten er plots Chinese toeristen aan mijn keukentafel”, lacht Frank. In zijn ruime appartement houdt hij de herinnering aan zijn dochter Emmy levendig. Zij verongelukte vijf maanden geleden. “In gedachten loopt Emmy nog elke dag naast me.”

Frank De Vos noemt de binnenkoer van het Belfort zijn achtertuin. “Toch nadat ik om 18 uur de poorten heb gesloten en alle toeristen weg zijn. Dan is het hier heerlijk rustig en maak ik nog graag een avondwandelingetje”, vertelt Frank als hij ons verwelkomt in zijn ruime appartement met riant uitzicht over de Brugse Markt.

Frank is sinds 1990 trouw op post als conciërge van het Belfort. Maar zijn eerste job is het niet. “Ik heb eerst zeven jaar gewerkt als bediende bij het PMS aan de Sint-Maartensbilk in Brugge, nu bekend als CLB. Na mijn studies handel heb ik nochtans op hogeschoolniveau fotografie gestudeerd. Maar doordat ik plots een vaste job aangeboden kreeg bij het PMS, heb ik daar nooit echt beroepsmatig iets mee gedaan, behalve wat losse opdrachten. Het is wel een passie gebleven en ik maak graag reportages en portretten. Maar mijn échte job bij het PMS, was ik na een aantal jaren echt wel beu. Eigenlijk was er te weinig werk; ik verveelde me en zou misschien wel een bore-out gekregen hebben. Ik nam de drastische beslissing om zelf ontslag te nemen.”

(lees verder onder de foto)

Via een kennis die zelf zo’n anderhalf jaar conciërge was geweest, kwam Frank te weten dat de dienst cultuur van de stad een vacature zou uitschrijven voor de functie van conciërge van het Belfort. “Die job sprak me wel aan. In de eerste plaats voor de prachtige locatie en het erg mooie appartement met zich op de Markt dat bij de job hoort. En daarnaast is het ook een job met heel wat sociaal contact”, legt Frank uit.

Plots zaten hier enkele Chinese toeristen aan mijn keukentafel hun stadsplannetje te bestuderen…

“Er waren zo’n tien kandidaten en we moesten ons mondeling presenteren bij de directeur van de cultuurdienst. En blijkbaar maakte ik een goede beurt. Ik doe de job na al die jaren nog altijd met veel plezier.”

Vloeren poetsen

De gemiddelde werkdag begint voor Frank met om 8 uur stipt de poorten naar het binnenplein open te zetten. “Ik moet ook geregeld werkbonnen opmaken voor de stadsdiensten, bijvoorbeeld voor losse tegels en andere te herstellen tekorten of defecten. Van de uitbating van het torenbezoek moet ik me in principe niet aantrekken; dat is voor de mensen van de dienst musea. Samen met een poetsdame moet ik wel regelmatig de vloeren van de grote hallen op het gelijkvloers en de verdieping poetsen, met zo’n schoonmaakwagentje.”

(lees verder onder de foto)

“Voorts moet ik ook de mensen ontvangen die hier evenementen komen organiseren. Exposities, maar in het verleden ook vaak evenementen zoals het Bierfestival en de Commeere Comedy Cup. Als er verschillende organisaties tegelijkertijd zijn in het gebouw, komt het ook vaak voor dat ik moet bemiddelen bij conflicten tussen de gebruikers. En ‘s avonds om 18 uur moet ik steevast de poort weer sluiten, tenzij er avondlijke activiteiten zijn.”

Herinneringen aan Emmy

Frank geeft ons een kleine rondleiding door zijn ruime en lichtrijke appartement. De vele foto’s zijn dochter springen meteen in het oog. Emmy werd vijf maanden geleden doodgereden door een beschonken bestuurder.

(lees verder onder de foto)

“In gedachten loopt Emmy nog iedere dag naast me. Het is allemaal nog heel vers. Voor de buitenwereld is vijf maanden misschien lang, maar voor mij niet”, zegt Frank. “En zolang het proces tegen de man die haar onder invloed en aan te hoge snelheid heeft aangereden niet achter de rug is, kan ik het niet laten rusten. Die man rijdt nu gewoon terug rond…”

Spaanse koning op bezoek

In de woning zien we ook mooie herinneringen, zoals een krantenartikel waarin Frank samen met zijn dochter vertelt over die keer dat koning Juan Carlos van Spanje op bezoek was. “Tijdens de opening van het academisch jaar van het Europacollege kwamen hier wel meer prominenten, zoals Margaret Thatcher bijvoorbeeld. En op een dag stond Juan Carlos aan mijn voordeur. Zijn lijfwachten zeiden dat ik hem moest binnen laten omdat hij dringend moest plassen”, lacht Frank. “Op een dag zaten er trouwens plots Chinese toeristen doodgemoedereerd aan mijn keukentafel in hun stadsplannetje te kijken… En dan was er die keer, toen de grote deur naar de hal nog niet dicht kon, dat er een ouder koppel Fransen op de gang kwam. De dame had er niet beter op gevonden dan een plasje te maken in een emmer die wij gebruiken om schoon te maken!”