Willy Lefevere (73) uit Oostende is een fenomeen op sportief en sociaal vlak. Om zijn moeder die in 2019 is overleden en recent gestorven buren te gedenken, ondernam hij in september een gesponsorde voettocht van Lissabon naar Compostela, 750 km in 30 dagen voor het goede doel.
Willy Lefevere nam 47 keer deel aan de Vierdaagse van de IJzer en stapte in 2010, van 8 augustus tot 10 november, ruim 2.500 km: van Sint-Jakobskapelle naar Compostela. Willy is ‘verpleger op rust’ en is ook al 30 jaar steward bij KV Oostende, 12 jaar vrijwilliger in het zorghuis voor revaliderende kankerpatiënten en vrijwilliger in het vaccinatiecentrum van Oostende.
“Door corona werd de tocht driemaal uitgesteld en uiteindelijk zijn we op 30 augustus vertrokken. Van mijn kinderen mocht ik de tocht niet alleen ondernemen. Via het Compostelagenootschap vond ik met de 70-Jarige Gisela Declercq uit Gent een geschikte wandelpartner. Ze had al vier keer de Camino Portugues gedaan voor haar zieke man, vanuit verschillende steden, maar Lissabon-Compostela stond nog op haar verlanglijstje. Het plan was de 750 km in 30 etappes af te leggen, elke dag 25 tot 35 km. We hebben ons doel bereikt, maar we zijn echt tot het uiterste moeten gaan. We werden eerst en vooral geconfronteerd met gevarieerde weersomstandigheden, van twee weken hittegolf met meer dan 30 graden tot drie dagen zwaar stormweer met regen en wind, de storm Daniëlle. De tweede dag had ik al een appelflauwte en had ik EHBO-verzorging nodig. Gisela kreeg twee dagen later een inzinking. Op aanraden van de dokter hebben we onze wandelplannen aangepast. We zijn vroeger in de morgen vertrokken, hebben veel gegeten en om de twee uur een kleine rustpauze ingelast. Zo kwamen we de derde en vierde week door in een aangenaam ritme, met veel rusten en goed eten en drinken. Ook het weer was aangenamer.”
Veel geleerd
Omdat ze niet altijd de juiste pijlen vonden, hebben Gisela en Willy soms kilometers te veel afgelegd en dat zorgde wel voor ergernis. “We waren volkomen vreemden voor elkaar toen we vertrokken, maar we konden goed praten met elkaar en zijn naar elkaar toe gegroeid”, getuigt Willy. “Het parcours was heel gevarieerd en niet altijd gemakkelijk, met veel klimmen en dalen! We zijn beiden tot het uiterste gegaan en hebben veel geleerd op menselijk vlak. Naarmate de voettocht vorderde, hebben we ons leren doseren en aanpassen aan elkaar. We sliepen in jeugdherbergen en konden onze nachtrust goed gebruiken om uiteindelijk ons doel te bereiken. We zijn zelfs tot in Fisterra, het uiterste punt aan de zee (de 0 km paal) gegaan, het zogezegde einde van de wereld, waar we zoals de traditie het wil, onze wandelkleren verbrandden. In Porto heb ik in een café dan weer de memorabele match Porto-Club Brugge gevolgd. De Portugezen gingen hevig tekeer, maar verloren met 0-4. Ik heb niet gezegd dat we Belgen waren en ik durfde niet juichen toen Club scoorde.”
Willy verplichtte zichzelf om een tweede keer naar Compostela te stappen voor zijn overleden moeder, Irma Knockaert en voor twee recent overleden buren, Hugo Deprez (57) en Veerle Kimpe (60). “Alle dagen droeg ik hun foto mee op mijn T-shirt. Ze hebben met ons meegestapt. Familie, vrienden en kennissen hebben ons via mijn Facebookpagina gevolgd. Elke dag heb ik een verslagje geschreven en foto’s gepost. Mijn buurman heeft alles uitgeprint en, net als bij mijn vorige tocht in 2010, wil ik mijn verslagen bundelen in een boekje. Voor het vertrek heb ik een warme oproep gedaan voor sponsoring. Veel mensen hebben positief gereageerd. In 2010 kon ik 10.000 euro schenken aan het Zorghuis, waar ik vrijwilliger ben. De balans van onze tweede tocht heb ik nog niet opgemaakt, maar ik hoop dat ik straks weer veel mensen gelukkig kan maken!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
