Met de verplichte quarantaine die we nu allemaal ondergaan, heeft haast niemand het gemakkelijk. Maar voor de 75 uitwisselingsstudenten van de Hogeschool West-Vlaanderen, die nog vastzitten in ons land, hebben de coronamaatregelen een extra wrange smaak. Ze zijn helemaal alleen, honderden kilometers van thuis verwijderd en zien een van de grootste avonturen van hun leven in het water vallen. De hogeschool doet er dan ook alles aan om de moraal hoog te houden. En dat lukt verrassend goed. Wij gingen (vanop afstand) poolshoogte nemen bij Nadia uit Mexico, Amer uit Saoedi-Arabië en Anna uit Letland.
Geen babbels met vrienden meer op café, geen romantisch dinertje met je lief en niet meer gezellig met de kinderen naar het speelpleintje om de hoek. Quarantaine is broodnodig, redt levens en is strontvervelend, daar is zowat iedereen het over eens. Maar wat als je vastzit in een kleine studio, honderden kilometers verwijderd van familie en vrienden, in een land waarvan je de taal niet spreekt en de gewoontes niet kent? Dat is precies de situatie waar een 75-tal uitwisselingsstudenten van de Hogeschool West-Vlaanderen (Howest) zich nu in bevinden. De meesten onder hen kozen ervoor om in ons land te blijven, al spelen financiële zorgen en bezorgdheden over hun diploma ook een rol. Hoe gaan zij met de crisis om? Wij klopten aan hun raam en zochten het uit.
Nadia Peralta (21) uit Mexico
Studeert Industrial Product Design
Verblijft hier sinds september 2019 tot eind juni
“Ik ben bewust in Kortrijk gebleven, het is een geweldige stad! Alles is hier dichtbij en de mensen zijn erg leuk. De optie om weer naar huis te vliegen was er wel, maar dan zou ik een semester verliezen. Aangezien ik in juni normaal afstudeer, vond ik dat niet kunnen. Tot nu toe heb ik daar trouwens geen spijt van. In België doet de bevolking tenminste wat ze moet doen. In Mexico worden de regels amper nageleefd. Mensen moeten daar blijven werken, anders vallen ze volledig zonder inkomen. Ook mijn ouders zijn nog aan de slag, ze zijn beiden ouder dan 50 en behoren dus tot de risicogroep. Om hen maak ik me dus wel wat zorgen. We kunnen bovendien niet al te vaak bellen door het grote tijdsverschil. Gelukkig is mijn oudere zus thuis. Met haar houd ik wel zoveel mogelijk contact.
“Dit is een geweldige stad, ik hoop hier ooit terug te kunnen keren”
Dankzij mijn toffe kamergenote ben ik nooit eenzaam. Zij is een beetje een grote zus voor mij hier in België. Maar natuurlijk zijn er ook nadelen. Ik geraakte voor de crisis al in Amsterdam en Parijs, maar had gehoopt om nog veel meer te kunnen reizen, naar Italië bijvoorbeeld. Ik studeer bovendien een erg praktische richting. Niks kunnen creëren is dan ook heel moeilijk voor mij. En zelfs naar de winkel gaan was in het begin van de crisis een uitdaging. Ik kan immers geen van de richtlijnen lezen. Gelukkig spreken veel mensen hier Engels en zijn ze vriendelijk genoeg om me te helpen. Ik hoop dan ook ooit nog eens terug te kunnen komen naar Kortrijk als ik wel naar buiten mag.”
Amer Al Qadah (21) uit Saoedi-Arabië
Studeert communicatie
Verblijft hier sinds 1 februari tot eind juni
“Helemaal vrijwillig ben ik hier op dit moment niet. Ik studeer in Istanboel in Turkije en kreeg, toen de crisis uitbrak, ook de optie om naar daar terug te keren. Maar daar kan ik weinig gaan doen. Mijn familie komt oorspronkelijk uit Palestina en mijn ouders verblijven nu in Saoedi-Arabië. Alleen heb je een visum nodig om daar binnen te geraken. In het beste geval zou het drie maanden duren voor ik die in mijn bezit had. Het zou me ook handenvol geld gekost hebben en dan had ik mijn studies niet kunnen afronden. Mijn budget laat een extra jaar studeren absoluut niet toe. Dus mijn verblijf hier is wel gedwongen, ja. (lacht) Soms is het moeilijk en voel ik mij wat depri, omdat ik mijn familie mis. Ik woon in The Wing (een kotgebouw van Howest, red.) en zit dus het grootste deel van de tijd op een kleine kamer vast. Het voelt een beetje als een open gevangenis. En dat terwijl ik van plan was om tussen de lessen door zestien Europese landen te bezoeken. Daarom koos ik ook voor Kortrijk. Het is klein, goedkoop en ik kon naar Londen, Parijs, Amsterdam, Rome…
“Mijn ouders vertoeven in Saoedi-Arabië. Daar is een avondklok”
Dit had het beste jaar van mijn leven moeten worden. Nu weet ik niet eens of ik de vrienden die ik hier al maakte nog terug zal zien voor ik weer naar huis vlieg. Maar natuurlijk houd ik mij nu aan de quarantainemaatregelen, die zijn heel belangrijk. Bovendien zie ik ook de positieve kanten van het verhaal. Ik had nu bijvoorbeeld ook vast kunnen zitten in een huis met mijn ouders. (lacht) De school houdt ons flink bezig met online lessen en opdrachten en mijn mama belt me elke dag. Met mijn familie is gelukkig alles in orde. Er is een avondklok in Saoedi-Arabië en veel minder besmettingen dan hier. Wie zich toch buiten waagt, riskeert er gigantische boetes, dus de maatregelen worden heel strikt nageleefd. Ik was van plan om in juli een stage te doen in Italië. Ik hoop nog altijd dat dat zal lukken, maar ben ondertussen ook op zoek naar een plan B in België.”
Anna Audare (20) uit Letland
Studeert communicatie
Verblijft hier sinds 2 februari tot eind juni
“Ik wil helemaal niet naar huis! Ik droomde er al jaren van om op Erasmus te gaan, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om te vertrekken. Een ticket boeken middenin de eerste dagen van de crisis was ongetwijfeld heel stressvol en duur geweest. Bovendien is een luchthaven geen plek waar je op dat moment wil zijn. Ik verblijf nu samen met een klasgenoot in Hostel Groeninghe en we vinden het hier heerlijk. We krijgen elke dag een gratis ontbijt en de gastvrouw zorgt heel goed voor ons. We hebben een eigen keuken en mogen altijd bij hen aankloppen als er iets is. Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk was de teleurstelling enorm toen bleek dat we niet meer naar buiten mochten. Ik kijk al jaren uit naar mijn semester in het buitenland. Ik wilde reizen, dingen ontdekken, vrienden maken, feestjes bouwen, noem maar op. Bovendien mis ik de vrienden die ik hier al maakte. Maar het is nu eenmaal nodig om binnen te blijven, dus dan doe ik dat.
“Ik ben onder de indruk van hoe Howest de crisis aanpakt”
Ik probeer mijn tijd zo zinvol mogelijk in te vullen. Er zijn natuurlijk de online lessen en groepswerken van school. Daarnaast werk ik graag aan mijn blog en mijn YouTube-kanaal. Ik heb nu tijd voor dingen waar ik anders nooit aan toekwam. En op die manier heb ik niet te veel tijd om te piekeren. Met mijn familie en vrienden thuis gaat gelukkig alles goed. De situatie is er stabiel en minder ernstig dan in België. Mijn ouders zijn ongerust en bellen me minstens twee keer per dag op. Maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben vooral onder de indruk van de manier waarop Howest de crisis aanpakt. Ze communiceren heel duidelijk en hadden binnen een week een platform waar we online lessen kunnen volgen. Dat is in Letland wel anders. Bovendien denken ze ook aan onze mentale gezondheid en organiseren leuke dingen. Zo suggereerde een van mijn docenten dat ik yogalessen zou geven op maandagavond, online natuurlijk. En daar geniet ik enorm van. Ik hoop wel dat ik eind juni naar huis kan vliegen, maar dat blijft afwachten.”
