Bart heeft ALS en Ann MS, maar ze bekommeren zich nog om anderen. Bewonderenswaardig.
Als journalist doe je jaarlijks tientallen, zo niet honderden interviews. Sommigen gaan in de loop der jaren uit je geheugen, ook al omdat je ruim een kwarteeuw bezig bent. Dat realiseer je je als je in het KW-archief op een artikel stoot van je eigen hand, maar waarvan je het bestaan niet meer afwist. Andere interviews vergeet je nooit, hoe lang ze ook geleden afgenomen zijn. Ze blijven bij. Om uiteenlopende redenen. Eentje die ongetwijfeld de laatste categorie haalt, is de babbel die we zopas hadden ten huize David-Dorme.
Bart en Ann voelen zich een team, sinds 23 jaar getrouwd, in goede en kwade dagen. Twee eenvoudige, sympathieke, hard werkende mensen die echter niet door het lot gediend zijn. Hij heeft ALS, zij MS. Bart kreeg de diagnose anderhalf jaar geleden, de ziekte woekerde al langer in zijn lichaam. Hij is nu vast gekluisterd aan zijn rolstoel. Als zijn neus jeukt, kan hij zelf niet meer krabben. Stappen lukt niet meer, praten gaat ook al moeilijk. Maar raad eens wie het hele gesprek door zit te lachen en de positiviteit zelve is. Juist ja, Bart. Ann is blij dat haar man het dag per dag aanpakt. Haar ziekte heeft ze min of meer onder controle. Samen kunnen ze rekenen op een warme vriendenbende, familie en de thuiszorgdiensten. Maar ze zijn ook bezorgd om hun zoon Robbe, de jongen die het ook niet makkelijk heeft en waarvoor ze alles zouden doen. Eerder kregen ze geen hulp voor Robbe, omdat ze een te warm nest zijn en dat anderen nu eenmaal voorrang krijgen.
En meer zelfs: als blijkt dat we gemeenschappelijke kennissen hebben, bellen ze de man op. Hij zit in een dipje, Ann praat bemoedigend tegen hem. In al hun eigen miserie bekommeren ze zich nog volop om anderen. En Bart, die blijft zijn glimlach behouden en maakt er het beste van. Hij weet ook dat hij niet lang meer te leven heeft, maar hij geniet van de kleine zaken. Mocht iedereen wat van de ingesteldheid van Bart en Ann kunnen delen, al was het maar een fractie, dan zou er veel minder geëmmer zijn op deze wereld.