Onze Man in een rage room: “In geen tijd veranderen we in genadeloze beesten”

Sla in één uur tijd een kamer vol attributen tot moes. Het is het eenvoudige, maar geniale concept van de ‘rage room’ of ‘woedekamer’. Journalist slash waaghals Christophe Lefebvre trok zijn overall aan en haalde letterlijk zijn sloophamer boven voor de eerste aflevering van ‘Extreem West-Vlaanderen’. De komende weken test hij de zotste zaken die je onze provincie kan doen.

Voor de ene is het gaan voetballen of enkele pinten gaan pakken met de vrienden. Voor een andere is het dan weer een kwestie van yoga of een heerlijke massage. Wie met stress te kampen krijgt, heeft vandaag de dag een brede waaier aan mogelijkheden waar ontspannen centraal staat. Toch kunnen we niet anders dan stiekem toe te geven dat die uitlaatkleppen vaak onvoldoende zijn.

Onze maatschappij dendert aan een rotvaart voort terwijl ook de sociale druk steeds meer de kop opsteekt. We moeten meer, sneller en altijd maar beter gaan presteren. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de stoppen wel eens dreigen door te slaan. Voetbal kijken of een frisse pint drinken op café is dan niet meer voldoende om te kalmeren.

Accessoires

Ondernemer Michaël Bernaert herkende zich in dit verhaal en ging op zoek naar een originele manier om van die opgekropte klonter zenuwen af te raken. Via het internet leerde hij, ver over de landsgrenzen heen, het concept van een rage room of woedekamer kennen.

Het principe is eenvoudig en heeft iets oer-achtigs: je stapt een kamer binnen en sloopt er gewoon de boel totdat je stikkapot bent. Michaël stampte met Wreck It zijn eigen versie van een rage room uit de grond in het landelijke Wingene. Sinds enkele jaren ontvangt hij er mensen die zich willen uitleven.

Hoe werkt het precies? Simpel, je boekt online een kamer. Net alsof je gaat shoppen bij de betere webhandelaar, kan je ook bij Wreck It allerlei accessoires reserveren. Hou je het liever standaard met enkele flessen en het betere porseleinwerk uit grootmoeders kast? Of ga je liever helemaal los met wat meubelstukken en enkele computers?

Het volstaat om het op de website in te vullen. Voor zij die echt willen uitpakken, kunnen er zelfs volwaardige auto’s worden voorzien. Wij opteerden voor een traditionele kamer met wat meubelstukken en digitale speeltjes, kwestie van in ons element te blijven.

Totale waanzin

Voor wie voor het eerst bij Wreck It terecht komt, wordt het bij de ingang al duidelijk: dit wordt geen ontspannende sessie beachvolley met zicht op zee. Bezoekers krijgen er een kostuum en harnas aangemeten, een masker en beschermende handschoenen zijn een must en van nauw aansluitende shorts is er ook geen sprake.

Je krijgt er een ruime keuze uit toepasselijke gereedschappen zoals een koevoet, enkele baseballbats en zelfs een aanbod aan sloophamers. Na een korte briefing laat Michaël je favoriete beats loeiend hard door de luidsprekers razen en dan krijg je één uur waarin je alles mag doen. Er zijn maar twee voorwaarden: de muren mag je niet slopen en op elkaar beginnen kloppen, is ook uit den boze. Een uur van totale waanzin volgt.

Regelrechte monsters

De eerste slag die we met onze knuppel geven, is er eentje die veel te braaf is. Het flesje dat we proberen te raken, lijkt er geen last van te hebben. Onbewust houden we ons even in. We verwachten zelfs heel even dat we op de vingers zullen getikt worden. “Mooi spelen en niets breken“, zegt een stemmetje in mijn hoofd.

Toch blijft de opmerking uit en worden we helemaal niet tot de orde geroepen. Meer nog, de verschillende sloophamers, in alle mogelijke afmetingen, kijken ons wel zeer uitnodigend aan. In geen tijd veranderen we van nieuwsgierige mensen in halve beesten die geen genade kennen. Ieder object in de ruimte, ongeacht afmeting of breekbaarheid, moet eraan geloven. Het meubelstuk spat in geen tijd uiteen en als regelrechte monsters gooien we ons op de weerloze stukken hout die nog overblijven.

Horrorfilm

Na een uur is het einde verhaal en wordt de muziek stopgezet. Dan pas overschouwen we wat we hebben aangericht. De kamer lijkt nu wel geschikt voor een scène uit de betere horrorfilm. Meer nog dan van de aangerichte schade, schrikken we van onze eigen agressie.

Hoe is het mogelijk dat we ons zo konden laten gaan? “Dat is een volledig normale reactie”, lacht Michaël na afloop. “We hadden hier ooit een overtuigd pacifist die geen vlieg kwaad zou doen. Hij werd bijna gedwongen om hier toch eens te komen kijken en vroeg haast huichelend of hij het ook eens mocht proberen. Toen het startsignaal werd gegeven, ging hij zo uit de bol dat hij zichzelf nadien niet meer herkende. Iedereen heeft een vorm van opgekropte agressie in zich. Hier hebben ze één uur de tijd om alles eruit te gooien. Beter hier dan thuis natuurlijk.”

Een therapeutisch uurtje of een activiteit voor psychopaten in wording? Na onze sessie waren we best tevreden om ons gereedschap terug op te bergen. De opgekropte stress was als sneeuw voor de zon verdwenen, al hielp het terrasje met overheerlijk streekbier achteraf natuurlijk ook wat.