Bij onthaalmoeder ‘mamie’ Dorine vonden 145 kinderen een veilige en warme plek. In de Prof.O. Rubbrechtstraat in Roesbrugge zal het opmerkelijk stiller worden nu Dorine met pensioen gaat. “Het is een mooi beroep, maar is zeker niet te onderschatten. Je staat altijd klaar van ‘s morgens tot ‘s avonds , de hele dag door”, zegt Dorine.
Dorine Pyfferoen startte met haar kinderopvang in de Prof.O. Rubbrechtstraat in Roesbrugge op 1 september 1995. “Van opleiding ben ik kleuterleidster en die job heb ik ook drie jaar uitgevoerd. Daarna was ik als zelfstandige onthaalouder aan de slag in Oost-Vleteren. Toen de gezondheid van mijn moeder achteruitging zijn we naar Roesbrugge gekomen. Nadat we de kruidenierswinkel en de bakkerij van mijn mama en papa hadden opengehouden, was het tijd voor iets anders”, zegt Dorine (61) over haar keuze om een kinderopvang op te richten.
“Mijn hart lag nog steeds bij kleine kinderen. In het stadskrantje van Poperinge las ik dat er onthaalouders werden gezocht en hier in Roesbrugge was er op school nog niks voorzien op vlak van kinderopvang, dus startte ik met mijn eigen opvang in samenwerking met KAV.” In haar kinderopvang kwamen eerst kleine kinderen, maar ook grotere kinderen vonden hun weg naar Dorine. “In ons dorp was er ook geen naschoolse opvang. Door een te grote vraag moest ik al vlug wat inbinden en een keuze maken: naschoolse of kinderopvang tot drie jaar. De keuze maakte ik, in samenspraak met mijn gezin, en daaruit bleek de voorkeur naar kinderopvang tot drie jaar te gaan.”
Dorine is getrouwd met Lieven Vanbeveren en ze is zelf mama van twee dochters. Eva is ondertussen 36 jaar, woont in Brugge en is zelf mama van twee zonen: Thor (14) en Emiel (6). Liza is 34 jaar en is leerkracht in Woesten. “Toen ik startte met de opvang zaten de meisjes in het lager onderwijs. Eva in het vijfde leerjaar en Liza in het derde leerjaar. Ze vonden het zalig om te helpen”, vertelt Dorine. In totaal mochten acht kindjes tegelijkertijd aanwezig zijn. In de loop der jaren vonden 145 kindjes een warme en veilige plek bij Dorine.
Evolutie
In de 27 jaar dat Dorine actief is als onthaalouder is er veel veranderd voor onthaalmoeders, kinderbegeleidsters en kinderopvang in het algemeen. “Alles moet veilig zijn en conform alle wetgevingen. Dat is zeker te begrijpen, want het gaat tenslotte om kinderen maar wel prijzig om alles steeds aan te passen of aan te schaffen. Ook de energieprijzen zijn gestegen en omdat je thuis werkt, moet het de hele dag warm zijn. De regels worden steeds strenger, zeker als er in de media iets verschijnt. Ik kan het wel begrijpen dat het voor sommigen niet gemakkelijk is” zegt Dorine .
“Alles gebeurt nu ook digitaal sinds de tablet er is. Ondanks de tablet ben ik heen en weerschriftjes blijven gebruiken voor de kindjes. Alles staat in de boekjes neergepend en wanneer de kindjes hier de deur dichttrekken om naar school te gaan, krijgen ze alle herinneringen mee naar huis. De knutselwerkjes, de heen en weer schriftjes… Het is een mooi beroep, maar is zeker niet te onderschatten. Je staat altijd klaar van ‘s morgens tot ‘s avonds , de hele dag door. Het is niet fijn om te lezen dat sommigen zich niet aan de regels houden, terwijl anderen het beste van zichzelf geven. Het doet deugd om te horen en te zien dat ouders mijn job en mijn inzet hebben geapprecieerd.”
Knutselwerkjes
Op donderdag 22 december nam Dorine afscheid van haar kindjes. “De acht kindjes die nu in de opvang verbleven, vonden een nieuwe stek. “Twee kindjes, Jules en Michèle, gaan naar school. De andere zes kindjes – Jef, Adele, Jane, Milou, Mattis en Linde – gaan samen naar de opvang De Krekeltjes die naast de school ligt. Mijn dochter is zelf leerkracht, dus zij zal met collega’s een kijkje nemen of ze spullen kunnen gebruiken. Wat er met de ruimte zal gebeuren? Een hobbyruimte lijkt me leuk, maar we laten de deur even gesloten”, aldus Dorine.
“Wat mij het meest zal bijblijven? Mijn vele knutselwerkjes met de kindjes en de fijne appreciatie van de ouders. Ook de stagiaires die over de vloer kwamen. Kinderen die het moeilijk hadden thuis, konden hier toch een warm plekje vinden. Als ze naar de kleuterklas gaan, kennen ze elkaar en zorgen ze ook voor elkaar. Wanneer ze hier voor de deur passeren, zwaaien ze nog eens. De vele lachende gezichtjes, de nieuwe gezinnen zal ik missen. Ook de samenwerking met de dienst Felies zal ik missen en natuurlijk ook mijn collega’s. Nu en dan was er eens een vorming. Een collega reed en we mochten met een groepje mee. Er werd heel wat gepraat over de opvangproblemen, anekdotes.. Het werden echt vriendinnen.”
