Op 1 mei besloot juf Ann-Marie Decleir (61) na een lagere schoolcarrière van 41 jaar het iets rustiger aan te doen. Nagenoeg duizend Roeselaarse schoolkinderen heeft zij in die periode onder haar hoede gehad.
Deze gepassioneerde onderwijzeres, geboren en getogen op de Sint-Jozefsparochie, is getrouwd met Rik Decock. Ze zijn de ouders van Lien en Mieke en trotse opa en oma van Gérald (11), Léonore (9) en Rachel (4).
“Ik genoot mijn lerarenopleiding in de Tieltse Heilige Familie en studeerde af in 1979”, opent Ann. “In die periode was het voor meisjes niet evident om vast werk te vinden in het onderwijs. Na verschillende interims in Roeselaarse scholen, kwam ik terecht in het Klein Seminarie. Frans Vannieuwenhuyse was daar op dat moment directeur. In die tijd waren vaste benoemingen er enkel voorbehouden voor mannelijke leerkrachten. Toen was er ook een overaanbod van leerkrachten. Zo kwam ik bij de Grauwzusters op het Polenplein terecht. Zuster Lieve Lein had daar de leiding. Een crème van een directrice. Na een aantal jaar werd de Vrije Centrumschool Roeselare opgericht en keerde ik terug naar het college. Dat voelde een beetje als thuiskomen. Daar heb ik tot vorige maand met ontzettend veel plezier les gegeven.”
Juf Ann heeft alle leerjaren onder haar hoede gehad. “In het tweede en vierde heb ik het meeste tijd doorgebracht. Een voorkeur heb ik niet echt. Elk leerjaar heeft zijn charmes.”
Een leven lang leren
Lesgeven is voor Ann altijd een passie gebleven. “Elke dag fietste ik ‘s morgens tegen kwart over zeven naar school en sloot veelal de boeken pas om zeven uur ‘s avonds thuis. Ik ging niet ‘naar mijn werk’ maar ik ging ‘naar school’ en ben steeds kennis blijven opdoen. Het onderwijs is op didactisch en pedagogisch vlak enorm geëvolueerd. Vernieuwingen en aanpassingen van het leerplan en de flexibiliteit die je als leerkracht aan de dag moet leggen, hebben me veel voldoening geschonken. Mijn doel bleef steeds een bezielde enthousiaste leerkracht te zijn voor elke leerling, maar ook voor ouders én collega’s. Van de ouders heb ik altijd veel respect ervaren. Uiteindelijk bleven de leerlingen voor mij het allerbelangrijkste. Het ontdekken en stimuleren van hun talenten zag ik als één van mijn hobby’s. Lesgeven in de natuur, toneel spelen, kinderen kennis laten maken met kunst: daarvoor doe je het”, klinkt het gedreven. “Ik heb ook zalige herinneringen aan de kasteelklassen. In mei logeerden we dan in een klein kasteeltje in Veldegem. Deze driedaagse werd ingekleed in het thema van baronnen en baronnessen. Heel intensief maar enorm waardevol. De band met je leerlingen is daar helemaal anders dan in een klaslokaal. Ik heb het geluk gehad met creatieve en enthousiaste collega’s te mogen werken. De humor en goede sfeer in de leraarskamer zal ik missen. Ik ben vooral ook dankbaar. Dankbaar dat mijn ouders mij die onderwijskans hebben gegeven, dat mijn dochters en echtgenoot mij altijd gesteund hebben. De positieve reacties en spontane knuffels van mijn leerlingen bewaar ik op een speciaal plekje in mijn hart. Het enige wat ik niet zal missen, is misschien die luide schoolbel “, lacht Ann.
Veel reizen
“Uiteindelijk ben ik tevreden dat ik nu die volgende stap heb gezet. Ik verlangde ernaar om meer tijd te besteden aan ons gezin.” Het beruchte zwarte gat vreest deze sympathieke Roeselarenaar niet. “Koken, bakken, lezen en musea bezoeken zijn mijn passie. Ik organiseer met plezier etentjes voor de vrienden en familie. Daarnaast reizen we heel graag. De voorbije jaren hebben we alle uithoeken van Europa bezocht. In de toekomst zouden we graag nog eens teruggaan naar Israël en Egypte.”
