Donderdag 31 maart wordt de allerlaatste werkdag van Christine Baelde in de vrije basisschool in Langemark. Verschillende generaties Langemarkenaars leerde ze lezen, schrijven en rekenen. “Het wordt een afscheid met een dubbel gevoel”, bekent ze.
Christine Baelde is een geboren en getogen Langemarkse. Maar dat ze al die jaren les kon geven in haar geboortedorp, heeft ze eigenlijk te danken aan een misgelopen job in Loker. “Toen ik in 1981 afstudeerde aan het Sint-Andreasinstituut in Brugge heb ik gesolliciteerd in Langemark en in Loker, omdat mijn man Luc Gryson (60) van Heuvelland afkomstig is”, blikt Christine terug. “In Langemark was er eigenlijk geen plaats, in Loker zocht men wel een leerkracht. Maar ik kreeg de job uiteindelijk niet en een week later kreeg ik een telefoontje dat ik toch in Langemark mocht beginnen.”
Het werd de start van een 41 jaar durende carrière als juffrouw Christine in het eerste en tweede leerjaar. “Toen ik afstudeerde, wou ik eigenlijk liefst les geven aan het vijfde en zesde leerjaar”, lacht Christine, zelf moeder van twee zonen Brecht (31) en Andreas (20). “Maar ik heb me altijd enorm gejeund in die eerste twee leerjaren. De eerste vijf jaar gaf ik les in het tweede leerjaar, daarna een jaartje halftijds in Langemark en halftijds in Madonna en nadien stond ik gedurende 27 jaar voor de klas in het eerste leerjaar. Ik heb er altijd mijn hart en ziel in gelegd. Het eerste leerjaar is een heel intens en druk jaar, maar met zoveel mooie momenten: kinderen leren lezen, leren schrijven, hen voorbereiden op hun eerste communie…”
Dubbel gevoel
Sinds zes jaar staat Christine nu weer voor de klas in het tweede leerjaar, maar vanaf vrijdag zullen die leerlingen het zonder haar moeten stellen. “Het is met een dubbel gevoel dat ik met pensioen ga. Ik heb voldoende hobby’s en op ons landbouwbedrijf zal er nog werk genoeg zijn, maar ik ga het toch missen. Hoe dichter dat pensioen komt, hoe meer ik dat begin te beseffen. Ik heb al aan onze directeur gezegd dat hij mij altijd mag bellen, mocht hij iemand nodig hebben voor een dagvervanging. (lacht) Of ik een strenge lerares was? Ik kan daar moeilijk zelf over oordelen. Ik heb altijd geprobeerd een moeder te zijn voor de kinderen. Een mama wil ook altijd het beste voor haar kinderen.”
Ik heb altijd geprobeerd een moeder te zijn voor de kinderen
Eén van de hoogtepunten in haar carrière was de jaarlijkse boerderijdag die ze organiseerde voor de kinderen van haar klas. “De kinderen mochten dan telkens een dag komen meehelpen op het landbouwbedrijf van mijn man Luc. Ik word daar zelfs nu nog vaak over aangesproken door volwassenen die ooit in mijn klas zaten. De laatste jaren combineerden we dat ook met een bezoekje aan de Beeuwsaertmolen in Bikschote. Helaas kon die boerderijdag de voorbije jaren niet doorgaan door corona.”
Musical
Op donderdag 31 maart, een dag na haar 61ste verjaardag wordt juffrouw Christine moet toeters en bellen uitgezwaaid in de Langemarkse vrije basisschool. “Er wordt iets georganiseerd, maar ik weet zelf niet wat”, lacht ze. “Het wordt blijkbaar een soort musical, als ik de affiche mag geloven die aan mijn klasdeur hangt. Of het een emotioneel moment wordt? Ik denk het wel, ja. 41 jaar is ook niet niks. Overal waar ik ga in Langemark, kom ik mensen tegen die nog les van mij gehad hebben. Er zitten nu ook heel wat kinderen in mijn klas van wie de ouders nog op diezelfde schoolbanken gezeten hebben. Sommige ex-leerlingen zijn nu zelfs mijn collega’s.”
“Ik ben vooral blij dat het een afscheid wordt zonder coronamaatregelen. Het is voor iedereen een zware periode geweest. Vooral het les geven via de computer was niet eenvoudig. Niet elk kind kan daar even goed mee overweg, kindjes die wat extra hulp nodig hebben kon je niet apart begeleiden… We hebben veel dingen gemist. Hopelijk zijn we er nu definitief van af.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
