Begin december deelde schooldirecteur Arne Vanhaelewyn een brief waarin hij liet weten dat hij er even op de pauzeknop drukt. Na de kerstvakantie zou hij terug op post zijn, maar de officiële diagnose van zijn burn-out stak daar een stokje voor.
“De afgelopen maand was er eentje met ups en downs”, vertelt Arne, wanneer we hem opnieuw opbellen. “Vooral de eerste dagen kreeg ik te maken met een enorme weerbots. Ik staarde uit het raam en beleefde de schooldag alsof ik er fysiek bij was, maar met een groot schuldgevoel, alsof ik mijn team in de steek liet. Ik kon het niet goed loslaten, die interne biologische klok die volledig afgestemd was op de schooluren.”
Twijfels
Daarna leek het iets beter te gaan. Arne werd door zijn huisdokter met een burn-out gediagnosticeerd en kon heel snel terecht bij een psycholoog. “Ik dacht eerlijk gezegd dat ik op tijd de stekker er had uitgetrokken, maar al snel werd mij duidelijk gemaakt dat ik er al diep in zat. Vanaf dat moment heb ik mijn lot eigenlijk in hun handen gelegd. Want het is gevaarlijk om aan jezelf te beginnen twijfelen, of ik mezelf niet aan het aanstellen was.”
Ik dacht dat ik op tijd was, maar blijkbaar zat ik al middenin een burn-out
De kerstperiode bracht kleine lichtpuntjes. Arne spendeerde die dagen bij zijn familie, waar hij naar eigen zeggen voor het eerst mentaal écht aanwezig kon zijn. “Andere jaren kom ik net uit die ratrace voor elke vakantie, dan ben ik eigenlijk nog aan het bekomen en nog niet in feeststemming”, klinkt het.
Luxegoed
Er volgden verschillende lange gesprekken met zijn dokter en sessies met de psycholoog. Iets wat hem heel veel deugd doet. Arne beseft dat dit helaas niet voor iedereen even evident is. “Het is frappant dat in zo’n welvarend land psychologische zorg eigenlijk een luxegoed is. Ik heb het geluk at ik mezelf dit heb kunnen gunnen, maar voor velen is dit financieel gewoon te zwaar. Ik zie het genoeg in onze sector: leerlingen die met bepaalde problemen kampen maar niet kunnen geholpen worden, omdat hun gezin de kosten niet kunnen dragen. Dat is toch erg, in een land waar de sociale zekerheid zo goed is uitgewerkt?”
Ik kan de financiële last van psychologische hulp dragen, maar dat is lang niet iedereen gegund
De datum van zijn geplande terugkeer naderde, maar van volledig herstel was er volgens zijn artsen geen sprake. Zijn ziekteverlof werd met een maand verlengd, iets waar hij zelf toch mee heeft geworsteld. “Als iemand zijn been breekt, dan stel je je geen vragen bij het feit dat hij niet in staat is om te werken. Mentale problemen zijn niet zichtbaar, dat is heel confronterend. Telkens opnieuw moet ik mezelf bevestiging geven dat ik het recht heb om voor mezelf te zorgen. Het helpt dat ik besef dat mijn team er niets aan heeft als ik terugkeer voor ik er echt klaar voor ben, met het risico dat ik binnen een paar weken opnieuw uitval.”
Die uitval zal volgens de directeur over de grootste struikelblok vormen, vooral in de zorg- en onderwijssector. “Jammer genoeg wordt er pas aan de alarmbel getrokken eens de bedrijven in de brokken delen.”
Eerlijk en transparant
Er zit dus niets anders op dan te rusten. Daarnaast vult Arne zijn dagen met lopen, wandelen, boeken lezen en de kinderen in hun dagelijkse bezigheden te ondersteunen. Op eerste schooldag na de kerstvakantie was die rust echter nergens te bespeuren. “Ik ga eerlijk zijn, dat was de hel. Zo’n dag is altijd een beetje spannend, maar nu zat ik op doktersvoorschrift thuis met het volle besef dat ik daar eigenlijk had moeten bij zijn. Ik ben blij dat het gepasseerd is. Vandaag werd ik wakker met een pak meer strijdlust. Zo gaan we verder, van dag tot dag, in alle eerlijkheid en transparantie, ook naar mijn gezin en omgeving toe.”
Zonder hulp zal ik de eindmeet van deze marathon nooit halen
Vooral dat laatste is belangrijk, want Arne geeft toe dat hij de steun van zijn dichte kring meer dan nodig heeft om in de toekomst het evenwicht te vinden tussen de verschillende rollen die hij opneemt. “Mijn psycholoog heeft het mooi verwoord: ik was de laatste twee jaar een mentale marathon aan het lopen. Een veel zwaardere dan de fysieke soort., want die kon ik alleen aan. Nu besef ik dat ik zonder hulp de eindmeet nooit zal halen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
