Na een carrière van veertig jaar in het onderwijs gaat Veronique Decruw (59) met pensioen, maar niet zonder dat ze vlak voor de paasvakantie een mooi afscheidsfeest kreeg in de vrije basisschool in Langemark. Hoewel het laatste jaar wat te zwaar werd, heeft ze er steeds van genoten om in de eerste kleuterklas te staan. “Kinderen op die leeftijd zijn nog heel spontaan en onbezorgd”, vertelt ze.
Juf Veronique Decruw groeide op in Ardooie en deed eerst twee jaar enkele interimopdrachten in de buurt van Kuurne, Pittem, Meulebeke, Ardooie en Tielt, voor ze in september 1986 in de vrije basisschool in Langemark terechtkwam. Het zou 38 jaar lang haar thuisbasis worden. Ze stond het grootste deel van die 38 jaar in de eerste kleuterklas. Samen met haar duopartners juf Ludwine en juf Stefanie heeft ze het eerste kleuter vele jaren vorm gegeven.
“We waren net in de Madonna gaan wonen en natuurlijk was ik heel blij dat ik kon beginnen in Langemark”, vertelt Veronique. “En bovendien in het eerste kleuter, ongetwijfeld mijn favoriete kleuterklas. Kinderen zijn nog heel spontaan en onbezorgd op die leeftijd. De kleuren aanleren, die verschillende thema’s, met taal bezig zijn… Alles is nieuw en ik vond het heel leuk dat ik dat mocht aanleren.”
Tweede generatie
Bijzonder was dat ze de voorbije jaren regelmatig kinderen in haar klas had van ouders die ze in de jaren ‘80 en ‘80 zelf als kleuter had. “Dat was de grootste klets in mijn gezicht”, lacht Veronique. “Ik voelde me op slag veel ouder toen dat gebeurde, al vond ik het ook wel tof en speciaal. Zo kan ik toch zeggen dat ik zeker twee verschillende generaties in mijn klas heb gehad.”
“Bij mijn afscheid kreeg ik van elke klas een attentie”
In het laatste jaar van haar loopbaan werd het wel iets te zwaar voor juf Veronique. “Ik ben een jaar thuis gebleven”, vertelt ze. “De hele dag ben je in de weer om voor 28 kleuters te zorgen. Als je dan thuiskomt, ben je bekaf en dan moet je nog aan je eigen huishouden beginnen. Ik word 60 in november. Toen ik startte in 1986 was juffrouw Bernadette van het vijfde leerjaar amper 50 toen ze met pensioen mocht. Dat is toch een heel verschil. Het laatste jaar was er dan ook een beetje te veel aan, vooral op fysiek vlak. Zeker in de kleuterklas moet je geregeld op je knieën zitten of je bukken. Je bent tenslotte geen driemaal zeven meer.”
Computers
In het onderwijs word je ook constant geconfronteerd met nieuwe evoluties. “Ze houden een beetje de zot met leerkrachten door telkens van alles te veranderen. Computers, wij zijn daar niet mee geboren. Ik was al blij dat ik kon typen. Eerlijk gezegd had ik het ook moeilijk als we weer eens moesten overschakelen op een nieuw computerprogramma. Je durft niet te experimenteren. Jonge gasten klikken hier en daar en vinden er dan wel iets op. Dat begon lastig te worden.”
Computers en het papierwerk zal ze dus zeker niet missen, maar dan wel? “De kinderen en hun spontaniteit… Ze zijn altijd welgezind als ze toekomen op school. Omdat ze veel mogen spelen, vinden ze het ook nog altijd leuk om naar school te gaan.”
Geen zwart gat
Nu ze met pensioen gaat, komt er veel extra vrije tijd bij. “Maar ik denk niet dat ik in een zwart gat zal vallen. In de eerste plaats heb ik nog de zorg voor mijn ouders die 88 en 89 jaar oud zijn. Verder heb ik drie dochters (Delphine, Elise en Axelle Vinckier, red.) en vier kleinkinderen, zij zullen ook wel vaak een beroep doen op mij”, vertelt Veronique, die heeft genoten van het afscheidsfeestje dat de school voor haar bouwde op vrijdag 29 maart. “Dat was echt aangenaam en leuk. Het is heel vlug voorbijgegaan. Een beetje spannend, maar geestig. Van elke klas kreeg ik een attentie om te bewaren. Het heeft me echt deugd gedaan.”
Schooldirecteur Hobie Dujardin kwam woorden tekort om juf Veronique te bedanken voor alles wat ze voor de school en de kleuters gedaan heeft. “We zullen juf Veronique uiteraard erg missen. Haar liefde voor de kleuters, haar fijne collegialiteit, het feit dat ze elke maand de klimtoren wist om te bouwen tot een nieuwe constructie waarop de kinderen konden klimmen en ravotten… Ook het versje waarmee juf Veronique samen met de kinderen naar de refter trok zal ongetwijfeld bij veel kleuters, kinderen en volwassenen in het geheugen gegrift staan: ‘Ik zou weleens willen weten wat we deze middag zullen eten. Mijn maag is leeg, mijn buikje knort, ik hoop maar dat het lekker wordt…’”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
