Het wordt op 1 september serieus wennen voor de kinderen en de ouders van wijkschooltje Lenteweelde in de Jan Breydellaan in Sint-Andries. Juf Kristien Janssens is na 39 jaar bijna niet meer weg te denken uit deze gezellige kleuterschool, maar niettemin begint ze straks aan haar laatste week als leerkracht van de oudste kleuters.
“Deze school was eigenlijk mijn tweede thuis. Het was mijn tweede huishouden en de kleuters waren ook een beetje mijn kinderen”, opent de prille zestiger. “Ik verlaat mijn school met een dubbel gevoel. Ik ben blij en gelukkig dat ik in schoonheid kan eindigen, maar het maakt me ook wat weemoedig. Er is zoveel dat ik moet loslaten. Ik ben nog helemaal niet uitgeblust, maar mijn rug speelt me regelmatig parten. Fysiek zal het zeker niet slecht zijn om het wat kalmer aan te doen.” De klas van juf Kristien verraadt duidelijk een ervaringsgerichte aanpak. “Lenteweelde is een heel bijzonder schooltje. Door de jaren heen hebben we het gedachtegoed van Freinet, Steiner en andere pedagogen geïntegreerd in onze methodiek. Doordat er twee leeftijdsgroepen in één klas zitten, leren de kinderen heel veel van elkaar. We kunnen onze kleuters ook twee jaar na elkaar opvolgen en begeleiden en dat is heel bevorderlijk voor hun ontwikkeling. Voorlezen vind ik ook heel belangrijk en leerrijk voor de kleuters.” Als we peilen naar het mooiste moment uit haar loopbaan kan Kristien Janssens niet onmiddellijk een pasklaar antwoord verzinnen. “Er zijn zoveel onvergetelijke momenten: de pompoentocht in de wijk, de intrede van Sinterklaas op zijn paard, het uitzwaaien van de kinderen van de derde kleuterklas. Niets was te zot of we organiseerden het. Voor de kinderen was werkelijk niets te veel. Eigenlijk heb ik mijn hele leven een goddelijke job gehad in een speciaal schooltje en daar ben ik heel dankbaar voor. Aan het verlies van een lieve collega met wie ik een gedroomde tandem vormde, wil ik niet te veel denken. Dat was een heel droevige periode voor iedereen.”
Privé-klusjesman
Het is overduidelijk dat juf Kristien haar schooltje zal missen, maar ze kijkt niettemin positief naar een nieuwe periode in haar leven. “Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Lijstjes heb ik niet gemaakt, maar ik wil de komende jaren vooral zorgen voor mijn kleinzoon en leuke dingen doen met mijn echtgenoot. Hij heeft me altijd gesteund en vooral heel vaak geholpen. Eigenlijk was hij mijn privé-klusjesman, die altijd klaarstond om iets in elkaar te timmeren of te herstellen.” (PDC)
