Ilse Eeckhout neemt afscheid van het Sint-Jozefscollege: “In tien jaar tijd gaf ik les in maar liefst 24 scholen”

Ilse Eeckhout stamt uit een echte leraarsfamilie en neemt straks afscheid van het Prizma campus College, zoals het Sint-Jozefscollege nu door het leven gaat. Bang van het zwarte gat is ze alvast niet. “Ik zal me geen minuut vervelen”, lacht ze.

Ilse Eeckhout (62) was misschien voorbestemd om in het Sint-Jozefscollege aan de slag te gaan. Haar mama Johanna Verhaeghe gaf les aan de verpleegsters, vader Guido Eeckhout was regent en gaf in het College Engels, Duits en Nederlands. Toen was er van de middenscholen nog geen sprake en had het College ook nog een eerste graad. “Toen ik er in 1981 – dus net 40 jaar geleden – arriveerde, telden de zes middelbare jaren nog meer dan 1.000 scholieren. Allemaal jongens. En een korps van meer dan 100 leerkrachten, waarbij ik een van de drie vrouwen was. Ook voor die leerlingen was het even wennen om les te krijgen van een vrouw. Ik was er toen ook de jongste van alle leraars. Nu zitten we in een andere wereld. Ruim twee derde van de leraars zijn vrouwen, er zitten ook meer meisjes dan jongens in het College.”

Maar de beslissing om ook meisjes toe te laten in het College leidde in 1986 niet tot meer leerlingen, integendeel.

“Dat klopt. Men had de impact daarvan onderschat, want heel wat jongens gingen naar scholen in Roeselare of Kortrijk. Door het fel teruggevallen leerlingenaantal verloren de negen jongste leerkrachten hun plaats. Vervolgens ben ik aan een omzwerving door de provincie begonnen. In totaal heb ik 24 scholen op mijn teller staan. De reconstructie van mijn carrière door de pensioendienst bleek een hele opgave. Van Waregem tot Veurne, van Kortrijk tot Torhout, interims deed ik overal. Toen Luc Schelpe in het College met pensioen ging, kwamen er uren vrij. Ondertussen had ik ook al vier uurtjes beet in de Stedelijke Leergangen in Izegem en dat combineerde ik nog enkele jaren tot ik in 1998 vast benoemd geraakte. Ik ben quasi altijd klassenleraar geweest van het laatste jaar en gaf ook het meest les – Engels en Duits – in dat zesde jaar.”

Australië staat nog op mijn lijstje met droombestemmingen

Je hebt ongetwijfeld het onderwijs zien veranderen?

“Ik vind het een negatieve trend in het onderwijs dat de focus op kennis bijna helemaal verdwenen is. Ik heb dat altijd moeilijk kunnen verteren en heb dat ook zo lang mogelijk proberen af te wimpelen. Wie de grammatica niet kent, zal een taal nooit leren kennen. Laat staan dat hij of zijn verder gaat studeren in die richting. Positief is dan weer dat de leerlingen opener zijn geworden. En er is ook meer aandacht voor buitenschoolse activiteiten: zo wordt al eens een museum bezocht of komt een spreker iets toelichten. Daardoor verruimt ook hun denkwereld. Voor mezelf was het dan weer moeilijk om dan die veranderingen in de ICT-wereld bij te benen. Het opent veel mogelijkheden, maar voor mij was dat niet altijd even makkelijk.”

Heb je nog vaak contact met oud-leerlingen?

“Dat gebeurt. Het zijn er ook heel wat. 40 jaar aan gemiddeld 125 leerlingen. Dat maakt 5.000. Soms heb ik al aan de ouders les gegeven, nu aan de zonen en dochters. Maar ik krijg wel eens mailtjes van leerlingen die zeggen dat ze in het hoger onderwijs nog altijd mijn schema’s gebruiken. We volgen uiteraard ook op hoe onze leerlingen het doen. En de resultaten van wie bij ons van de schoolbanken komt, zijn heel goed in het hoger onderwijs.”

Ooit de jongste leerkracht in het College, nu als oudste met pensioen.

“Er heeft altijd een goede sfeer gehangen in het korps. Ik heb me super geamuseerd, ook met de jonge generatie die ondertussen zijn intrede heeft gedaan. Ik heb nu de kans om op mijn 62ste met pensioen te gaan. Ik kon eigenlijk al twee maanden eerder gestopt zijn, maar wilde het schooljaar nog afmaken. Mijn collega’s na mij zullen niet op hun 62ste met pensioen kunnen en enkele jaren langer moeten werken. Dat zorgt ervoor dat er de komende zes jaar in het College niemand meer met pensioen gaat.”

Je sluit af met twee schooljaren waarop corona een grote impact had.

“Vooral vorig jaar voelde je dat. Toen liepen de leerlingen achterstand op, dat hebben we dit jaar moeten bijbenen. Maar afgelopen schooljaar was ik soms zelfs sneller rond met de leerstof. Een klas die bijvoorbeeld maar één uurtje Duits heeft, zag dit jaar geen enkele les wegvallen door buitenschoolse activiteiten. Er is dus meer les gegeven. Maar voor de leerlingen was het natuurlijk moeilijk om vaak zeven uur online les te volgen.”

Was online lesgeven jouw ding?

“Gelukkig had ik hulp van geduldige ICT-collega’s. De leerlingen van een bepaalde klas hadden me ook eens verrast. Ik drink nogal graag cola en ze hadden hun achtergrond helemaal een cola-lay-out gegeven. Je ziet, zij kennen daar meer van dan hun leerkracht, want ik wist niet dat je dat kon. Dit jaar hield ik de moeilijkste zaken voor de momenten dat ze wel naar school mochten komen. Er gaat dan ook niks boven live les geven.”

Ook voor jou wordt het een raar afscheid…

“De proclamatie zal per klasbubbel gebeuren. En van mijn collega’s zal ik met een barbecue afscheid kunnen nemen. Dat is al toegestaan.”

En wat brengt het ‘gepensioneerde leven’ straks?

“Beni werkt nog tot in januari en zou dan ook stoppen. We hopen veel op reis te gaan. We hebben zelf een appartement in Spanje, maar ook Australië staat nog op mijn verlanglijstje. Verder willen we vooral genieten. Vervelen zal ik me niet, ik heb genoeg te doen.”