In het kader van je studies een buitenlandse reis naar Rwanda mogen maken: wie zou daar niet voor willen tekenen? Goele Vanacker uit Ieper moest door corona evenwel twee jaar wachten om effectief voet aan grond te zetten in de educatieve reisbestemming van haar opleiding tot kleuterleidster. Vol enthousiasme blikt ze terug op haar avontuur.
Na haar opleiding Beeldende Kunsten in de Heilige Familie trol Goele Vanacker (nog net geen 22) naar de Arteveldehogeschool in Gent. “Ik heb doelbewust voor educatieve bachelor kleuteronderwijs gekozen. De leeftijdscategorie 2,5 tot 6 jaar heeft in mijn ogen al voldoende uitdagingen om me op te focussen zodat die kinderen zich creatief en artistiek kunnen ontwikkelen en uitleven.”
Blind date
Het was uiteindelijk de hogeschool die na een motivatiebrief van Goele bepaalde naar welke buitenlandse bestemming ze mocht vertrekken. “We moesten een top 3 opsommen en ik gaf Nepal, Gambia en Tanzania op. Ik heb mijn docenten eigenlijk zelf laten kiezen. Dit maakte het nog spannender. Met de Heilige Familie had ik immers al een inleefreis naar Cambodja meegemaakt, dus was het Afrikaanse continent een mooie afwisseling. Nepal viel af als bestemming omdat er niemand anders dat land opgegeven had en je vertrekt altijd met twee op buitenlandse stage. Eigenlijk was het een beetje een blind date, want mijn reisgenote Evy Dewaele kende ik niet. Gelukkig klikte het, ze heeft net als ik een Chiroverleden. Zo was er meteen een band tussen ons en we konden goed en open met elkaar babbelen.”
Lieve tantes
Sinds 13 mei is Goele terug in Ieper na drie boeiende stagemaanden in de kleuterschool van Groupe Scolaire Rosa Mystica in het Kamonyi-district in het midden van Rwanda, op een uur rijden van de hoofdstad Kigali. “Het is een school met inclusief onderwijs van de zusters Bernardinnen, die daar al sinds 1932 missiewerk doen. We mochten in een van hun huisje logeren. We zagen hen eerder als lieve tantes en er was ook een huishoudhulp als dat nodig was. Er is daar immers geen stromend water. Douchen doe je met een emmer water en je giet dan met een beker water over je hoofd en lichaam.
“Nu beseffen we nog veel meer de luxe die we hier in België hebben”
De elektriciteit valt een paar keer per week uit voor een aantal uur. Nu beseffen we nog veel meer de luxe die we hier in België hebben, maar we raakten die basisleefomstandigheden snel gewoon. Het voedsel was lekker, maar eenzijdig: veel bonen, rijst, eieren en ‘dodo’bladeren. Dit laatste lijkt een beetje op spinazie of kervel, maar is veel bitterder. Toen wij vertrokken, hebben we als bedanking pannenkoeken gebakken. Ze kenden dat wel, maar waren het duidelijk niet gewoon. Andere meisjes hadden chocomousse gemaakt en dat vonden ze nog specialer van smaak. Sommigen vonden het zelfs niet lekker.”
40 kinderen per klas
Dat het geen culinaire reis ging worden, wist Goele al voor ze vertrok. “We hebben er kennis gemaakt met hun onderwijsmethodes en wie weet hebben wij hen ook een beetje kunnen inspireren met onze kijk op lesgeven. Een kleuterklasje bestaat daar makkelijk uit veertig kinderen in een ruimte die meestal vaak kleiner is dan onze kleuterklassen. Hun kleuteronderwijs lijkt fel op het lager onderwijs, waar kinderen op bankjes moeten zitten en vooral memoriseren en herhalen. Kinderen met een beperking zitten er gewoon tussen de andere met dat verschil dat er geen aparte begeleiding is voor hen. Kleuters moeten daar wel proefjes afleggen.
Bij de oudere kleuters kan dat al klassikaal, maar bij de kleinsten is dat meestal individueel. Ze wilden dat we elke week bij een andere groep stage deden, want iedereen wilde ons wel eens over de vloer krijgen. Dat was best lastig, want in de eerste dagen leer je elkaar een beetje kennen en tegen het einde van de week moest je al vaarwel zeggen. We hebben geprobeerd om bij hen het speelse en muzische te introduceren. Als zij een tekening moeten maken, dan kopiëren ze vooral wat de leerkracht heeft voorgedaan. Ze zijn het niet gewoon om zelf creatief aan de slag te gaan.”
Durven loslaten
Goele beseft nu dat ze geen moderne missionaris zou kunnen zijn. “Daarvoor heb ik te veel mijn familie gemist. Ik ben wel heel dankbaar voor deze unieke ervaring, want ik voel dat ik open gebloeid ben en heb meer leren communiceren. Ze hebben mij geleerd dat ik moet durven loslaten en ik heb met mijn eigen ogen gezien dat het ook dan wel goed komt. Op sommige momenten voelden we wel nog de invloeden van de kolonisatie. Op die ogenblikken hebben we ons verontschuldigd voor dat verleden, maar ze namen het ons absoluut niet meer kwalijk. Het is een prachtig land met gevarieerde landschappen. Het wordt het land met 1.000 heuvels genoemd, maar is niet echt een typische safaribestemming. Al hebben we wel olifanten gezien en dat was machtig.”
En wat brengt de toekomst voor Goele? “Ik hoop eind juni mijn diploma op zak te hebben. Aangezien het onderwijs een knelpuntberoep is, zal ik hopelijk voldoende keuze hebben. Ik verhuis naar Gent waar ik samen ga wonen met mijn beste vriendin Lisa Pollée (een klasgenote uit de Heilige Familie, red.) en haar vriend. Gent wordt dus binnenkort ook mijn werkstek. Nu is het weer sparen om hopelijk binnen vijf jaar naar Oeganda te kunnen gaan en dan binnen te springen bij mijn Rwandese vrienden voor wie een vliegtuigticket onbetaalbaar is!”
Meer zien over Goele’s Rwanda-avontuur? Surf dan naar de ‘Rwanderlust_eg’ op Instagram.
