Patrick Haerick is bezig aan zijn laatste weken als leraar wiskunde in het Atheneum Brugge. De dynamische zestiger neemt na een onderwijscarrière van ruim veertig jaar met spijt in het hart afscheid van zijn klaslokaal en zijn leerlingen.
“Ik moet wel met pensioen gaan, want ik ben op een leeftijd gekomen dat ik volgens de wetgeving niet meer mag werken”, lacht Haerick. “Eigenlijk zou ik volgend schooljaar graag nog enkele uren willen lesgeven en mijn opvolger coachen. Wettelijk is dat geen probleem, maar ik wacht nog op de beslissing van de directie. Ik hoop dat het in orde komt, want ik zie me niet zeven dagen op zeven thuis zitten. Ik vrees geenszins het beruchte zwarte gat, maar ik zal die jeugdige input in mijn leven hard missen. Die gasten houden me jong en dat is volgens mij het grote voordeel van het onderwijs.”
Patrick Haerick is een lesgever in hart en nieren. “Ik had eigenlijk evengoed leraar Nederlands of geschiedenis kunnen zijn. Ik ben geen geboren wiskundige, maar een geboren lesgever. Maar wiskunde boeit me. Vooral de logica en de filosofie achter de cijfers interesseren me mateloos. Dat heb ik ook altijd aan mijn leerlingen willen doorgeven. Uiteraard ben ik blij dat ik mocht lesgeven aan jongeren die bewust kiezen voor wiskunde. Die gasten stellen het belang van dit vaak verguisde vak zelden in vraag. Ik heb er altijd naar gestreefd om hen te boeien en hen duidelijk te maken dat wiskunde meer is dan wat er in de handboeken staat.”
Die wekker
Uiteraard zal de geboren leraar zijn leerlingen missen. “Ik kreeg tijdens de proclamatie op het einde van het schooljaar vaak tranen in de ogen toen ik mijn leerlingen op het podium zag staan. Ook al danken pubers je zelden uitdrukkelijk, toch zag ik altijd dat ze dankbaar waren voor wat ik hen leerde. Die wekker om kwart over zes ‘s morgens en de administratieve rompslomp zal ik niet missen, maar die jonge gasten en uiteraard ook mijn collega’s des te meer”, besluit Patrick Haerick met een knipoog. (PDC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
