Van de klassen in Komen-Waasten, tot de gebouwen van een schooltje in Kigali? Een eenvoudige mail gooide het leven van Frédéric Maes (52) compleet overhoop. De man springt komende woensdag op het vliegtuig, om in Rwanda als schooldirecteur voet aan de grond te zetten. “Dit is een droom die in vervulling gaat!”
Passie, liefde voor het vak en een liefde voor het Afrikaanse continent. Het is de mix die Frédéric Maes in het avontuur van zijn leven heeft gestort. “Ik sta ondertussen al meer dan 15 jaar in het onderwijs en heb al heel wat meegemaakt. Maar dit? Dit is toch een waanzinnig avontuur?” De man begon ooit zijn loopbaan in het Komense Sint-Henri College, waar hij deze week ook zijn laatste dag vierde. “Ik begon hier als leerkracht en kon in een later stadium de post van directeur in Moeskroen krijgen. Na 6 jaar daar aan het roer te hebben gestaan, keerde ik terug naar mijn roots, Sint-Henri, om ook hier als directeur aan de slag te gaan.”
Een grote eer voor de man die steeds vanuit het hart zijn werk uitvoerde, al lag de echte verrassing een paar duizend kilometer verder. “Mijn echtgenote en ikzelf reizen graag en raakten gaandeweg verliefd op Afrika. Dat kleine stemmetje binnenin vertelde ons dat onze toekomst misschien wel daar lag. Zodoende schreven we ons in op een speciale website voor Belgische scholen in Afrika, een soort van VDAB maar dan voor onderwijzend personeel. We hoorden er niets meer van, dus begon voor ons ook gewoon het schooljaar hier in Komen-Waasten.”
Na een paar dagen viel echter een onverwachts bericht in de bus. “De Belgische School in Kigali, Rwanda, zocht een nieuwe directeur. Mijn profiel beviel hen en ik mocht er meteen beginnen. Het was een mix van euforie en stress op dat moment. We waren door het dolle heen met deze kans maar begrepen ook dat we nog heel wat zaken te regelen hadden.”
Deze week vierde de directeur alvast meteen zijn vertrek in Komen-Waasten, waar hij door zowel leerlingen als leerkrachten werd uitgewuifd. “We stappen woensdag op het vliegtuig en weten eigenlijk nog steeds maar half wat ons te wachten staat. Wat we dan wel weer zeker met ons mee hebben, is een koffer gevuld met zalige herinneringen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
