Directeur uit Ieper trekt aan de alarmbel na aanhoudende medische klachten

Ann Dejaegher (55) uit Vlamertinge is directeur van de Go! middenschool Ieper én de Go! secundaire Freinetschool Poperinge. Een job die ze al 20 jaar met hart en ziel uitoefent, maar die de laatste twee jaar een tol begint te eisen op haar lichaam. In een reeks tweets uit ze haar bezorgdheden en frustraties over de uitdagingen in het onderwijs tijdens een pandemie. “Ik wil mijn ervaring gebruiken om op te komen voor jonge collega’s”, klinkt het wanneer we haar opbellen.

Ann is niet de eerste directeur die het stilzwijgen verbreekt, eerder liet de directeur van een basisschool in Klerken al weten dat hij geveld is door een burn-out. Zover is het gelukkig nog niet gekomen, in het geval van Ann. Wel moesten er haar toch enkele zaken van het hart.

Enkele jaren geleden kwam ze ten val, waar ze chronische pijn aan heeft overgehouden. “Ze hebben me vrij snel gezegd dat ik er in zekere mate mee zou moeten leren leven. Ik heb gelukkig veel ondersteuning gekregen vanuit de scholengemeenschap, zo werk ik altijd van achter een stabureau. Een lange tijd zitten is namelijk heel pijnlijk voor mij”, legt Ann uit. “Corona bracht echter urenlange Zoom-sessies in ons leven. Tijdens fysieke vergaderingen was men het gewoon dat ik geregend opstond en een toertje rond de tafel wandelde, dat is nu niet zo evident meer achter een laptop.”

Belastend

Maar veel meer dan die online vergaderingen, is het de constante stress die de fysieke gezondheid van Ann parten speelt. “Corona is één ding, je aanpassen aan de situatie is een must, dat geldt voor iedereen. Maar wat mensen thuis niet altijd zien, zijn alle andere beleidsveranderingen die de afgelopen twee jaar werden doorgedrukt in het onderwijs”, gaat ze verder. Het gaat onder meer over de digisprong, nieuwe eindtermen en andere hervormingen. “Die worden allemaal vanuit een ASO-bril bekeken en uitgewerkt. Hoe wij dat moeten zien te vertalen naar BSO, deeltijds onderwijs of praktijklessen, dat is een ander verhaal. We krijgen te weinig concrete informatie, dat maakt het allemaal een pak lastiger en tijdrovender.”

Mijn leerkrachten zijn turfsmurfen geworden

“Daarnaast komt er overal ontzettend veel administratie bij kijken. Er zijn sinds twee jaar nieuwe regels omtrent de basisgeletterdheid. Elke leerling moet individueel opgevolgd en indien nodig geremedieerd worden. En als het niet op papier staat, is het niet gebeurd… Mijn leerkrachten zijn turfsmurfen geworden”, lacht ze. “Maar je moet er rekening mee houden dat veel leerlingen lange periodes thuis les hebben gekregen, zij lijden ook onder die constante veranderingen. Ik vind het niet eerlijk naar hen toe dat zij nu ook zo streng geëvalueerd zullen worden, anderzijds mag je ook niet té soepel zijn.”

Ze benadrukt dat ze zelf heel innovatief is ingesteld en graag nieuwe projecten op poten zet, iets waar ze al voor de hervormingen dagelijks mee bezig was. Zoals het invoeren van tablets in de klas sinds 2012. “Maar als ik een toverstafje had, zou ik beleidsmakers eerst eens enkele maanden stage laten lopen op de werkvloer, zodat ze de impact van hun beslissingen beter kunnen inschatten.”

Vandaag moeten we omdenken, alles loslaten en hopen dat onze teams het volhouden om les te geven in de klas en aan een resem bemette leerlingen thuis.
We motiveren, springen bij en proberen alles geregeld te krijgen…
maar de spanningen in leraarskamer en klassen stijgen. /2

— Ann Dejaegher (@AnnDejaegher) January 19, 2022

Te snel te veel

Haar grootste frustratie is dat het beleid te snel te veel wil, zonder voldoende omkadering. “Leerkrachten hebben het nu niet gemakkelijk. Les geven in de klas en tegelijk ook voor de leerlingen thuis. In het weekend en ‘s avonds bereikbaar zijn voor de ouders. Als daar nog eens andere leerplannen bijkomen, zonder geschikt materiaal dat beschikbaar wordt gesteld, verzuipen zij gewoon. En wij als directie verzuipen met hen mee, want al onze energie gaat naar het rechthouden van de school.”

Ann heeft al verschillende behandelingen ondergaan om haar pijn te verzachten, maar die lijken niet meer aan te slaan. Nu laat ze zich opnieuw onderzoeken, maar dat neem natuurlijk tijd in beslag. Daarom heeft ze samen met de algemene directie van de scholengroep beslist om 4/5e te werken. Hoelang ze dat zal doen, weet ze nog niet. “Dat zal heel sterk afhangen van het resultaat van de nieuwe behandelingen. Gelukkig kan ik rekenen om de ijzersterkte teams in mijn beide scholen, die meteen in actie zijn geschoten om enkele van mijn taken op te vangen.”

“Eigenlijk had ik dit al twee jaar geleden moeten doen, maar toen was ik onmisbaar op school. Nu lijkt het er niet op alsof corona binnenkort uit ons leven zal zijn, dus moet ik toch eens aan mezelf denken. Mijn eigen gezondheid lijdt eronder. De work-lifebalans is volledig zoek, daar zal ik toch een nieuw evenwicht in moeten vinden naar de toekomst toe. Voor het eerst in 20 jaar zal ik me hiervoor ook psychologisch laten begeleiden. Dat doe ik om de beste versie van mezelf te kunnen zijn voor mijn collega’s en leerlingen.”