Olivier Orlans leidt de Wellington Hippodroom: “Ik moet mezelf soms eens in de arm knijpen”

Zijn Gents accent valt niet te camoufleren, maar Olivier Orlans (41) is ondertussen toch echt wel een halve Oostendenaar geworden. De Gentenaar kocht vorig jaar in volle coronatijd de Oostendse hippodroom en bruist van de plannen en ideeën. “Enkel dat Oostendse accent lukt nog niet”, lacht hij.

Orlans is een bekende naam, niet alleen in Gent maar aan de hele kust. Dus is het niet meer dan logisch dat Olivier Orlans een band met de Mercator heeft, toch? “Klopt”, lacht hij terwijl we aan boord gaan van het bekende zeilschip. “Ik ben hier al heel vaak geweest. Mijn kinderen vragen vandaag zelfs af en toe om het nog eens te bezoeken.”

Olivier, jij bent een echte Gentenaar. Vanwaar de band met Oostende?

“Inderdaad, geboren en getogen. Ik heb eigenlijk een band met de hele kust, al van kleins af aan. Mijn grootouders hadden een grote zaak in Bredene, de Kerlinga. Dat was bijna een halve feestzaal, ‘s middags hadden ze daar duizend couverts. Dus tijdens het seizoen gingen wij met de hele familie in de zaak werken. En van bijna mijn geboorte tot mijn 17 jaar spendeerde ik daar de zomer. Van karton plooien als kind tot pinten tappen later. We logeerden met z’n allen in drie caravans. De tijd van mijn leven beleefde ik daar. En vandaag is de cirkel rond. Tijdens Oostendse Koerse zijn wij ook vrijwel de hele zomer aan zee. Mijn kinderen beleven het dus op dezelfde manier als ik, fantastisch vind ik dat.”

Geen plannen om je in Oostende te vestigen?

“Wel, we hebben net een appartement gekocht in The Waves, dicht bij de renbaan. Met zicht op mijn speeltuin (lacht). Als tweede verblijf, maar wij zijn heel vaak in Oostende. Vorige jaren vooral in de zomer, maar sinds we de renbaan hebben overgenomen het hele jaar door. Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar Gent is niet meer dé stad. Oostende neemt steeds meer die plaats in. Het marginale imago van enkele jaren geleden? Volledig weg. Ik heb het ook zien veranderen in al die jaren. Ik moet wel zeggen dat mensen in het begin wat afwachtend waren, zeker toen wij Oostende Koerse hadden overgenomen. We voelden ons toch wat buitenstaanders. Dat is ondertussen wel anders. Enkel dat Oostendse accent lukt nog niet (lacht).”

Jij komt eigenlijk uit een sportfamilie.

“Klopt. Mijn grootvader Richard speelde in de nationale ploeg, bij Anderlecht, AA Gent, Cercle Brugge… En ondertussen werkte hij ook nog gewoon bij de Post, zoals dat in die tijd ging. Mijn grootmoeder was de commercante van de familie, zij baatte een café uit in de Overpoort en had de zaak in Bredene. Dat commerciële, dat entertainende… Het zit wel in de genen (lacht). Mijn vader (Patrick Orlans, red.) zit ook al jaren in het voetbal. Ik heb zelf lang in tweede klasse gespeeld. Maar omdat dat niet te combineren was met een 9-to-5-job, begon ik samen met een vriend events te organiseren. We startten met Disco Football Nights, waar veel voetballers op afkwamen. Een enorm succes. Zo is die bal eigenlijk aan het rollen gegaan. Ik richtte Eventor op en we begonnen meer en meer te organiseren.”

Vorig jaar nam je de hippodroom over.

“We organiseren er al sinds 2012 Oostende Koerse en ook de WK’s en EK’s op groot scherm. Toen we een tweetal jaar geleden hoorden dat de familie Desimpel de renbaan zou verkopen, was dat geen spek voor onze bek. Maar we hebben er lang over nagedacht en uiteindelijk besloten we, om samen met Bingoal, de stap te zetten in december vorig jaar. In volle coronaperiode, ja… Een geluk bij een ongeluk ergens, want zo konden we alles in gereedheid brengen. We schilderden, verbeterden de akoestiek, enzovoort. We staken er veel tijd, energie en geld in. En kijk, de laatste vier, vijf maanden is het enorm druk geweest. Met als hoogtepunt 41 dagen lang non-stop events. Mensen haalden in, hé. Het was zwaar, maar we zijn er door geraakt en doen weer verder. En voor volgend jaar staat er alweer van alles boeiends op het programma. Of dit het grootste risico was uit mijn loopbaan? Ja, toch wel. Veel slapeloze nachten (lacht). Ondernemen is natuurlijk altijd een risico, maar je denkt toch wel eens extra na bij zo’n beslissing. Maar je hebt die ambitie en drive… Ik kan het moeilijk loslaten. Ik denk soms: goh, zo’n 9-to-5 waarbij je om 17 uur de deur achter je toetrekt en tijd met je gezin spendeert… Dat zou ik wel eens willen. Maar uiteindelijk zou ik na een week al iets bedenken, iets willen ondernemen.”

Waar haal jij het meeste voldoening uit?

“Wanneer er 12.000 man uitzinnig staat te vieren tijdens Brazil aan Zee, bijvoorbeeld. Dat zijn kippenvelmomenten. Dat je beseft: wow, wij hebben dat hier voor elkaar gekregen. Ik moet mezelf dan wel eens in de arm knijpen. Dan voel ik wel fierheid. Het is heel zwaar werken, dat zeker. Je bent er constant mee bezig. Ik heb het geluk dat mijn vrouw ook in de zaak zit, anders zou het moeilijk zijn. En we zijn ondertussen toch al 18 jaar samen (glimlacht).”

Waar droom je nog van?

“Ik heb zeker nog dromen. Wat ik heel graag zou willen, is een topconcert organiseren. Geen grote topper, maar net daaronder. Ik ben zelf enorme fan van muziek uit de jaren tachtig en negentig, het zou fantastisch zijn om zo’n concert in elkaar te steken.”