Het kost hem veel kracht en moed om zijn verhaal openbaar te maken, maar het moet. Het is zijn laatste redmiddel. De 51-jarige Nino Vandaele is al bijna drie jaar dakloos. Als kind kreeg hij met misbruik te maken en daardoor bouwde hij angsten op. Op de koop toe kreeg hij ook nog eens met een arbeidsongeval en een scheiding te maken. “De private huurmarkt is voor mij gewoon niet haalbaar”, zegt Nino moedeloos.
Een nachtmerrie, dat is wel het minste wat je van de jeugdjaren van Nino kan zeggen. Van zijn negende tot zijn achttiende levensjaar kreeg hij met misbruik te maken. Nino is open als hij daarover vertelt. Hij vindt het moeilijk, maar het moet. Om aan te tonen hoe het zover is kunnen komen. Het misbruik heeft ervoor gezorgd dat hij bepaalde angsten opbouwde. Hij is bang om met mensen om te gaan. Die angsten spelen hem al zijn hele leven parten. Om zijn thuissituatie te ontvluchten ging hij als kind al werken bij een lokale graanhandelaar. Het harde werken als kind zou hij op latere leeftijd bekopen. Toch had Nino uiteindelijk alles om gelukkig te zijn: een goede job, een vrouw en zijn drie kinderen.
Schulden
Tot veertien jaar geleden de problemen begonnen. “Ik werkte voor een bedrijf dat beursstanden opbouwde”, legt Nino uit. “Op een donderdag omstreeks 10.30 uur zetten we een proefopstelling in elkaar. Om één of andere reden liep het mis en kreeg ik enkele zware kaders in mijn nek. Er volgden heel wat operaties en ik werd uiteindelijk volledig invalide verklaard. Dat alleen al zorgde voor een financiële kater, want de verzekeringen speelden het uit tegen elkaar. Finaal werd er beslist dat ik jaarlijks ruim 500 euro zou krijgen. Onvoldoende voor het dekken van de maandelijkse kosten aan medicatie van zo’n 350 euro.”
Op de koop toe stak het misbruik uit zijn jeugdjaren opnieuw de kop op, op seksueel vlak. Nino groeide uit elkaar met zijn vrouw en het koppel ging uit elkaar. “Drie jaar na het ongeval heb ik een collectieve schuldbemiddeling aangevraagd”, gaat Nino verder. “De medische kosten waren gewoon te hoog geworden en ik kon die niet meer dragen.” Uiteindelijk werd de collectieve positief afgesloten, maar daarmee waren de problemen niet van de baan. De uitkering van Nino was wat het was en de schulden stapelden zich opnieuw op.
Op 25 augustus 2022 werd Nino op straat gezet omdat hij zijn huur niet meer kon betalen. Sindsdien is hij dakloos. Hij klopte aan bij verschillende instanties: het CAW, de sociale huisvestingsmaatschappij en het OCMW, maar niemand kon hem meteen helpen, mede door zijn angsten. Op vandaag verblijft Nino nog steeds in het zogenaamde Doorgroeihuis voor daklozen in Oostende, tenminste als hij op tijd kan inbellen en niet op een wachtlijst belandt.
“We blijven de opties onderzoeken om te kijken hoe en of we Nino kunnen helpen” – burgemeester John Crombez
“De private huurmarkt mag ik al vergeten, want er wordt naar je loon gekeken en daar moet je ongeveer een derde van je loon aan huur kunnen betalen. Dat betekent iets meer dan 400 euro. Studentenkamers kosten zelfs meer. Ook bepaalde operaties moeten uitgesteld worden omdat ik dakloos ben. Ik zou in principe twee nieuwe knieën nodig hebben en ik zou een zuurstofmachine nodig hebben omdat ik slaapapneu heb. Dat is allemaal niet mogelijk”, aldus Nino.
Burgemeester John Crombez (Vooruit Plus) is op de hoogte van de situatie van Nino en probeert her en der wat in beweging te zetten. “Alleen is het niet zo simpel, want door de angsten van Nino kan hij niet zomaar eender waar terecht. Ook de private huurmarkt is met zijn inkomen geen optie. We blijven de opties onderzoeken om te kijken hoe en of we Nino kunnen helpen.”
Euthanasie
“De pijn is ondraagbaar geworden, zowel mentaal als fysiek. Dit is echt overleven van dag tot dag. Ik ben op, ik kan niet meer. Mijn situatie is zo uitzichtloos. Ik denk erover na om euthanasie aan te vragen. Er is niets meer wat ik kan doen. Misschien is dat mijn enige uitweg? Ik hoop nog steeds dat er een oplossing uit de bus komt, maar elke dag slinkt die hoop een beetje meer dan de dag daarvoor”, besluit Nino.
