Nicolas Janssen is geboren in Maaseik op 25 augustus 1950 en Fernanda Valckaert is geboren in Veurne op 27 november 1950. Al sinds hun jeugdjaren zijn Nicolas en Fernanda bevriend met elkaar. Uit die hechte vriendschap groeide langzamerhand meer en zo bracht dit hen op 5 september 1969 aan boord van hun huwelijksbootje. Ze waren dan beide 19 jaar. Dat bootje werd destijds te water gelaten in Adinkerke en heeft al heel wat watertjes doorstaan. Nicolas ging aan boord als stuurman, tenminste op de werkvloer, want hij was vrachtwagenbestuurder.
In zijn jonge jaren werkte Nicolas voor de firma “Bloemmolens” waar hij eigenlijk al begon toen hij amper 15 jaar was. Zijn vele contacten met bakkers hebben hem een echte passie voor de bakkersstiel gegeven. Zijn interesse voor de bakkersstiel zou weldra plaats maken voor een passie van een heel andere soort als zijn eerste zoon, Jan, geboren werd. Een paar jaar later volgde een broer, Peter. Vanaf dan zou alles in het teken staan van zijn gezin en de familie.
De laatste 25 jaar voor zijn pensioen koos Nicolas nog voor aan andere loopbaan. Hij werd vrachtwagenbestuurder bij de bouwfirma “De Brabandere” in Veurne. Fernanda werkte in het begin in de textielsector als stikster. Als jong meisje had ze de stiel geleerd op de werkvloer en was ze in haar werk heel bedreven geworden. Met de opkomst van de lagere lonen in andere landen was de toekomst als stikster niet zo zeker meer. Ferdinande zocht ander werk en ze ging aan de slag bij het plaatselijke werkgelegenheidsagentschap (PWA). De job was ideaal om te combineren met de zorg voor haar kleindochterjes, Joke en Jolien, de dochters van zoon Jan en schoondochter Martine.
Nieuwe uitdagingen
Eens met pensioen zou het leven voor beiden een beetje rustiger worden, maar dat is zonder Nicolas gerekend. Hij ging graven in zijn tuin en legde er een grote visvijver aan. Ook van het tuinieren had hij een nieuwe passie gemaakt. Fernanda heeft na haar werkloopbaan ook een nieuwe wending gegeven aan haar leven. Zij werkt nu als vrijwilligster in het rusthuis “Ter Linden”. Bij de wekelijkse wandelingen met de rolstoelgebruikers leeft ze echt op van de genegenheid van de bewoners.
Hun trouwe hond is de trots van hun baasjes. De vakantieperiodes worden zelfs vastgelegd in functie van hun viervoeter. Er zijn ondertussen grote plannen gesmeed voor een grote reis. Of het met de mobilhome worden, of iets relaxer met een cruiseschip, is nog niet uitgemaakt. Dit werd wellicht één van de gespreksonderwerpen aan de feesttafel in het restaurant “Driekoningen” in Beauvoorde, waar het stadsbestuur tijdens de receptie het gouden paar enkele geschenken aanbood en samen klonken met de familie op een nog lang en gelukkig leven. (José Tyteca)
