Nicolas (40) blikt terug: “Of ik ‘De Pfaffs’ opnieuw zou doen? Meteen!”

Vlaanderen leerde hem 18 jaar geleden kennen als ‘Nicolas van de Pfaffs’, maar de echtgenoot van Debby Pfaff heeft wel degelijk een eigen achternaam: Liébart. “En daar ben ik verdomme trots op”, zegt hij. “Net als het feit dat ik een volbloed West-Vlaming ben. ‘De Pfaffs’ heeft me onvergetelijke momenten bezorgd, al vind ik het doodjammer dat iedereen sindsdien denkt dat ik liever lui dan moe ben. Terwijl ik minstens tien uur per dag klop!” Een gesprek over de eerste kennismaking met Jean-Marie, pipe repair en zijn geliefde West-Vlaamse geboortegrond in Poperinge.

Toen de realitysoap De Pfaffs 18 jaar geleden voor het eerst op televisie te zien was, raakte de hele familie van Jean-Marie in één klap wereldberoemd in Vlaanderen. Ook Nicolas Liébart, de toenmalige vriend van Debby Pfaff, ondertussen al bijna acht jaar haar echtgenoot. De eerder timide Poperingse jongen was toen 22 en kreeg plots álle schijnwerpers van de Vlaamse showbizz op zich gericht. We hadden met hem een goed gesprek nog voor het losbarsten van de coronacrisis, waarin hij negen jaar nadat de laatste aflevering van ‘De Pfaffs’ onze huiskamers bereikte terugblikt op de reeks en het leven.

Hoe ging je daarmee om? En met die plotse bekendheid?

“Ik was er eigenlijk ferm gerust in. Ik had al ervaring als fotomodel. Alleen: nu keken ze niet naar de kledij die ik droeg, maar naar de persoon ín die kleren. Als schoonzoon heb ik me wat op de achtergrond gehouden en vooral geluisterd, maar ik zag het meteen zitten. Al was het toch even wennen aan die cameraploeg die constant achter jouw gat zit. En die bekendheid? Tja, deel van het pakket, hé. Ik heb dat altijd goed kunnen relativeren. Ik had wel moeite met de negatieve reacties. Met de haters van deze wereld. Terwijl wij ook maar gewone mensen zijn, hé.”

En die bekendheid? Wat deed dat met Nicolas uit Poperinge?

(glimlacht) “Deel van het pakket, hé. Je weet dat je herkend zal worden als je in zo’n avontuur stapt. Ik heb dat altijd goed kunnen relativeren. Het aantal keer dat mensen me om een foto of in de beginjaren zelfs nog een handtekening vroegen, kan ik niet meer tellen. Waar ik het iets moeilijker mee had, waren de negatieve reacties. De haters van deze wereld. Plots denken mensen dat, eenmaal je met je smoel op televisie komt, je alles gratis in je schoot geworpen krijgt. Niks van aan, natuurlijk. Wij zijn ook maar gewone mensen, hé.”

Ik heb een eigen achternaam Liébart en ik ben daar verdomme trots op

Schrok je van de immense populariteit die jullie quasi van bij dag één hadden?

“Eerlijk? Ik heb me daar nooit vragen bij gesteld. Ik was bitter jong en wilde me vooral amuseren. Ik koester zoveel zaken die ik dankzij De Pfaffs heb mogen beleven. En het leuke is: dankzij YouTube maken onze twee zonen die momenten nu opnieuw mee. Dat is misschien nog het grootste geschenk van de hele reeks. Wij hebben een videodagboek van negen jaar, verzorgd door echte professionals. Neem nu de geboorte van Keano. De cameraploeg trok zelfs mee tot ín de verloskamer en op de beelden zie ik mijn broertjes en beste maten met een coupke in hun hand zitten. Geniaal, toch? Het enige nadeel is dat we al die jaren amper zelf iets gefilmd of gefotografeerd hebben. Dat was nadien toch even wennen.”

Hoe voelde je je toen het einde van ‘De Pfaffs’ werd aangekondigd?

“Toch wel ontgoocheld, moet ik toegeven. Er was natuurlijk het financiële aspect, want die reeks was al die tijd ook een mooi extraatje, maar het zorgde er ook voor dat we als familie bijzonder sterk waren. Die band was er al altijd, maar is nu onverbreekbaar. We waren als het ware verplicht om constant samen te zijn en dingen te doen, maar gaandeweg zijn we erg hecht geworden. Die band is niet meer te verbreken. Jean-Marie als stamvader en wij rond hem. Zonder overdrijven: dankzij De Pfaffs hebben wij nu allemaal een zeer goeie relatie. Daarom: dank u wel, vtm.” (knipoogt)

Het programma behoort al negen jaar tot het verleden, maar jij zal voor eeuwig ‘Nicolas van de Pfaffs’ blijven…

“Daar ben ik me van bewust. Wanneer we met ons gezin pakweg naar zee trekken, dan zie ik die kopjes nog altijd draaien. Zelfs in Nederland, want daar waren we ook te zien. De mensen vergeten ons blijkbaar niet en dat beschouw ik als een compliment. Waar ik het wel lastiger mee heb, is dat mijn eigen achternaam op de achtergrond is geraakt. Terwijl ik daar verdomme trots op ben. Ik ben een preuse Liébart en wie mij Nicolas Pfaff noemt, zal ik keer op keer verbeteren. Tot in den treure toe, desnoods. Ik ben het aan mezelf verplicht, want ons landje telt maar zes Liébarts meer: mijn broer, ikzelf en onze kinderen. Er rust een zware last op hun schouders!” (schatert het uit)

Stel: vtm klopt morgen aan voor een tweede rit met je schoonfamilie…

(onderbreekt) “Dan stap ik meteen weer mee in het verhaal! Het was een once in a lifetime experience. Het programma heeft mijn leven veranderd, op een positieve manier.”

Eind vorig jaar raakte bekend dat de familie Planckaert met ‘Chateau Planckaert’ op Eén een nieuwe realityreeks krijgt. Daar ben je dus gezond jaloers op.

“Dat zou ik niet durven zeggen, maar ik vind het wel supertof voor Eddy en zijn familie. Ik ben content voor hen. Ik heb hem zelfs een sms’je gestuurd met mijn gelukwensen. Maar ergens heb ik ook gevloekt, want geloof het of niet, ik loop al jaren met hetzelfde idee rond in mijn hoofd. Ergens in the middle of nowhere in Frankrijk een kasteeltje kopen en dat eigenhandig opdoen. Dat moet heerlijk zijn.”

Hebben die negen jaar in primetime op televisie deuren voor je geopend?

(denkt even na) “Ja en neen. Mijn bekendheid heeft me ook wat tegenslagen bezorgd. Vooral op professioneel vlak, dan. Ik was zogezegd die luie van de familie Pfaff, hé. De bon vivant die zich maar van weinig iets aantrok… Dat imago sleep ik tot op vandaag met me mee. Makkelijk is dat niet, want het houdt geen steek. De mensen vergeten echter dat in zo’n programma’s typetjes worden neergezet. Jean-Marie was de pater familias, Sam (Gooris, red.) de plezante nonkel en ik was de levensgenieter. Om het in Simpsons-termen te zeggen: ik was al die tijd de Homer of Bart van de bende. Er was een tijd dat er in de boekskes letterlijk de luie van de Pfaffs stond. Mij raakte dat niet, maar mijn kinderen lazen die dingen ook. Dát deed wel pijn. Ik heb zelfs nog letterlijk moeten horen dat mensen op zakelijk vlak niet met mij in zee wilden gaan, omwille van die foute reputatie. En toen De Pfaffs van start ging, zag ik ook mijn modellenwerk teruglopen… Uiteindelijk hebben Debby en ik dan beslist om zelf een zaak uit de grond te stampen: een eigen zonnebankcenter in Beveren-Waas.”

Het moet niet makkelijk zijn om telkens het tegendeel te bewijzen van wat er over je leeft…

“Dat klopt. Je wil niet weten hoe vaak ik al te horen gekregen heb dat, eenmaal iemand me écht heeft leren kennen, ze hun beeld compleet moeten bijstellen. Jammer, want er is eigenlijk maar één versie van Nicolas. Diegene die hier nu voor je zit, een simpele jongen uit de Westhoek. Maar ik besef ook dat De Pfaffs mij voordeel heeft opgeleverd. Anders zou ik in 2011 nooit kunnen hebben deelgenomen aan Expeditie Robinson. Tot op vandaag een van de meest indrukwekkende ervaringen uit mijn leven. Ik was ook nog te zien in onder andere Fear Factor en Just the two of us, maar eenmaal je niet meer wekelijks op televisie te zien bent, raak je snel van de radar. Het zij zo.”

Er is maar één versie van Nicolas: diegene die hier nu voor je zit, een simpele jongen uit de Westhoek

Hoe hebben Debby en jij elkaar eigenlijk leren kennen?

“In 2001 in de Zillion in Antwerpen. Ik was daar toen habitué, Debby is er maar één keer geweest. Ik had haar meteen in de gaten en ik wist direct dat ik haar hart moest veroveren. Het was alsof een engel de discotheek binnenkwam. Maar ik heb flink wat moeite moeten doen. Eenmaal ik ze aan de haak had geslagen, heb ik ze niet meer gelost. Na die eerste keer dat ik bij haar de nacht had doorgebracht, ben ik eigenlijk niet meer vertrokken.” (lacht)

Heb je meteen de zegen van papa Jean-Marie gekregen?

“Onze eerste ontmoeting was op zijn zachtst gezegd uniek te noemen. Ik zat ‘s ochtends met Debby aan de ontbijttafel en hoorde haar plots ‘goeiemorgen, papa’ zeggen. Ik keek op en voor mijn neus stond Jean-Marie Pfaff. Wist ik veel dat zij de dochter van was! Nog een geluk dat ik geen grote voetbalfan was, of ik stond aan de grond genageld. Mijn jongste broer was wél starstruck. In het begin van onze relatie zei die constant: ‘jouw schoonpa is wel Jean-Marie Pfaff, hé’. Maar het is een crème van een gast. Ik beschouw Jean-Marie als mijn derde vader, na mijn biologische en pluspapa. Hij zit heel diep in mijn hart.”

Je ogen fonkelen wanneer je West-Vlaams kan praten. Weten jouw zonen hun roots liggen?

“Vaneigens! Ik ben West-Vlaming in hart en nieren en we maken vaak de oversteek richting Poperinge en omstreken. Al gebeurt dat nog veel te weinig, vind ik. Tijdsgebrek, hé. Liam en Keano voetballen allebei bij SKN Sint-Niklaas, ons dagelijks leven speelt zich in Beveren-Waas af… Maar West-Vlaanderen zit diep in mijn hart. Weet je wat me volledig tot rust brengt? Met mijn broers even gaan jagen in de Westhoek. Die streek noem ik nog altijd mijn thuis. Dat zal nooit veranderen.”

Je haalde zelf al aan dat mensen een foutief beeld van je hebben. Heeft je fameuze uitspraak van tien jaar geleden dat niet in de hand gewerkt: ‘voor minder dan 10.000 euro per maand kom ik mijn bed niet uit’…

(zucht) “Dat was volledig uit zijn context getrokken. Denk je nu écht dat ik zoiets letterlijk zou gezegd hebben? Ik bedoelde daarmee dat je als zelfstandige een mooi brutoloon moet hebben om na alle kosten ook netto een goed bedrag over te houden, meer niet. Maar die quote is een eigen leven gaan leiden. Met verregaande gevolgen. Ik had toen net een aantrekkelijke jobaanbieding op zak. Ik kon bij het zonnebrillenmerk Ray-Ban een droomfunctie opnemen, maar door dat hele verhaal is die deal afgesprongen. Ik kan je verzekeren: zoiets snijdt in je vel. Ik heb met dat foutieve imago leren leven, want ikzelf en de mensen rondom mij weten dat ik niet zo in elkaar zit. Dat is wat telt.”

Wat doe je nu?

“Ik werk nu al een zevental jaar op zelfstandige basis bij een Antwerps bedrijf dat aan pipe repair doet. We herstellen en installeren hogedrukbuizen, vooral voor koelwater, en hebben grote klanten: de NAVO, Fluxys… Hard werk, maar ik doe het doodgraag. Ik ben er destijds gestart om een vriend te depanneren, maar ik ben er niet meer weggeraakt. Ik klop minstens tien uur per dag en doe dat met de glimlach. Ik heb er mijn roeping gevonden, denk ik.”

Word je soms niet getrakteerd op rare blikken wanneer je op een werf aankomt?

“Natuurlijk. ‘Wat komt die hier nu doen?’, zie ik de mensen vaak denken. Dat imago, hé… Tot ze me aan het werk zien. Dan stellen ze hun mening snel bij. Ik moet me altijd net iets meer bewijzen dan iemand anders. Spijtig, maar het is nu eenmaal zo. Maar geef me je volle vertrouwen en je krijgt héél veel terug.”

Je wordt dit weekend veertig. Wat doet die nieuwe voordeur met je?

“Niet veel, eigenlijk. Een cijfer zegt me niet zoveel. Dat is op zich ook niet van tel. Wél belangrijk is hoe je je voelt en in mijn geval is dat toch een pak jonger. (glimlacht) Vieren zal ik met mijn gezin. Elk jaar heeft zo zijn speciale momenten en mijn verjaardag is daar een van. Maar om nu extra toeters en bellen uit de kast te halen, omdat ik veertig wordt, dat niet. Op dat vlak ben ik nogal een eenvoudige, West-Vlaamse jongen.”

Hoe zie je de komende veertig jaar, Nicolas?

“Laat het ons vooral simpel houden. Een goeie gezondheid voor iedereen die ik graag zie. Dat komt op de eerste plaats. Ik ben zelf een tijdlang rugpatiënt geweest, ik weet maar al te goed hoe belangrijk gezondheid wel is. En dat onze twee zonen goeie studenten worden, een mooie job vinden en nooit geldproblemen mogen ervaren. Op dat vlak ben ik een erg eenvoudige kerel: als het thuis goed gaat, gaat het overal goed.”

Met een oude dag in je geboortestreek?

(glimlacht) “Dat zou héél mooi zijn, maar ik beslis daar niet alleen over. Wie weet komt het er ooit wel van. Mocht ik de Lotto winnen – wat moeilijk wordt, want ik speel nooit mee – dan koop ik me meteen een huis in Zuid-West-Vlaanderen én een appartement aan zee. Dan kunnen mijn kinderen daar hun West-Vlaams oefenen!”