Nele Verkeyn al 14 jaar lady chef van De Steeg

Ze treedt niet zo graag op de voorgrond en blijft liefst bij haar potten en pannen in de keuken. Partner Peter Claeys bekommert zich om de zaal en doet dit met verve. Nele Verkeyn studeerde psychologie maar is al veertien jaar de lady chef van hun restaurant De Steeg.

Neen, het was niet zo evident voor Nele Verkeyn om uit haar comfortzone te treden voor dit interview. “Een beetje vreemd misschien voor iemand die psychologie heeft gestudeerd”, lacht ze wanneer we in de tuin genieten van een deugddoend zonnetje en dito rosé wijn. Maar eens Nele op dreef is, gaat het bijzonder vlot.

Was koken in je eigen restaurant een meisjesdroom?

Nele Verkeyn: “Helemaal niet. Ik heb trouwens psychologie gestudeerd en heb vijf jaar in een selectiekantoor gewerkt. Maar ik voelde dat ik dit niet voor de rest van mijn leven wilde doen.”

Thuis had je nochtans al keukenervaring opgedaan?

“Mijn vader baatte De Lantaarn in Rumbeke uit en ik heb daar veel geholpen en deed er uiteraard ook mijn vakantiejobs. Mijn vader heeft mij eigenlijk leren koken en heeft mij geleerd hoe je ‘een service’ doet. Peter en ik hebben samen wel een opleiding tot restauranthouder gevolgd in Syntra West maar wij zagen dat eerder als hobby.”

Tot het ernstig werd en je een restaurant in Lichtervelde begon?

“Dat waren onze eerste stappen, ja. We zijn met De Steeg gestart in Lichtervelde, een klein, gezellig restaurantje voor 24 klanten. Peter bleef voltijds werken en ik ben gestopt in het selectiekantoor. We waren open van donderdag tot en met zondag en op de andere dagen poetste ik de keuken en het restaurant, deed inkopen en bekommerde mij om onze dochter. We zijn in Lichtervelde gebleven van 2006 tot 2010.”

Maar de Roeselaarse lokroep werd te groot?

“We wilden terug naar onze roots. We hadden ondertussen twee kinderen en zochten een plekje in onze geboortestad. We hoorden dat er in de Sint-Hubrechtstraat een pand te koop kwam van horlogemaker Vandeputte en namen een kijkje. Ik herinner me dat Peter onmiddellijk zei dat hij het een verschrikkelijk lelijke gevel vond (lacht). Toegegeven, we moesten een beetje naar het groter geheel kijken maar het huis had zeker veel potentieel om er een restaurant én een thuis van te maken. Wij wonen en werken hier al tien jaar heel gelukkig.”

Het was meteen duidelijk dat jij zou koken en Peter de zaal doet?

“Ja, ik sta niet graag in de schijnwerpers. Nu ga ik soms in de zaal en dat is telkens mijn grenzen verleggen. Maar samen vormen we een perfect koppel: ik in de keuken en Peter als een van de vlotste praters van Roeselare, in de zaal.”

Als koppel moet je ook sterk staan om altijd samen te werken?

“Dat denk ik wel. Wij vormen een sterk team en vullen elkaar mooi aan. De lockdown was eigenlijk geen test voor ons. We zijn het gewoon om alles samen te doen.”

Over corona gesproken: dat kwam bijzonder hard aan voor de horeca?

“Dat kun je wel zeggen. Ik herinner mij dat wij op donderdag naar televisie keken en hoorden dat vrijdag de laatste dag was voor ons. Dat was verschieten voor iedereen in de sector en dat gebeurde op een zeer slecht moment: iedereen had zijn aankopen voor het weekend gedaan en soms al in huis gehaald en dan hoor je dat je moet sluiten.”

Maar jullie schakelden snel over naar meeneemgerechten?

“Ja, maar dat was nodig ook. We zijn geen klagers en zagers maar we zijn toch zeer gelukkig dat ons restaurant opnieuw open is en dat de klanten terugkeren. Het had niet veel langer moeten duren, want onze bankrekeningen zakten snel (lacht). Ik zie het wel positief in, tenminste als er geen tweede golf aan besmettingen met bijhorende lockdown komt.”

Gaan jullie eigenlijk zelf met vakantie deze zomer?

“Ja, we hebben een appartement met terras in Spanje gehuurd, aan zee. Dat was al een hele tijd geregeld en betaald en als het reisadvies niet wordt aangepast, vertrekken wij. We verblijven in een streek waar geen uitbraken zijn en we houden ons sowieso aan alle maatregelen.”

In De Steeg is het trouwens een familie-aangelegenheid geworden?

“Ja en dat is ongelooflijk leuk. Mijn pa José komt nog steeds helpen aan het fornuis en dat is een droom. Als je iemand met zoveel ervaring naast je hebt en het is dan nog je eigen pa, is dat een droom. Hij is nu 68 jaar maar ik hoop dat hij nog heel veel jaren naast mij kan staan. Ook Claire, de ma van Peter, komt helpen in de keuken en zij heeft net als mijn pa een flexi-job. En dan is er onze dochter Sien die nu als jobstudent aan de slag is in het restaurant. Drie generaties dus, zowel langs Peters als langs mijn familiekant.”

Ben je gelukkig?

“Eigenlijk wel. We hebben nu het juiste evenwicht gevonden tussen werk en gezin. En dat mag nog heel lang zo blijven als het van mij afhangt.”