Al twee jaar vecht gepensioneerd leerkracht en KW-journalist Marc Desender (63) tegen chronische lymfeklierkanker. Chemobehandelingen sloegen eerst niet aan, maar dankzij een stamceltransplantatie van één van zijn zonen lijkt het tij te keren. Hoewel de weg nog lang is, bereidt Marc zich voor op de volgende uitdaging: de 1.000 km voor Kom Op Tegen Kanker.
Marc Desender (63) is getrouwd met Gerda De Meerschman (63) en vader van Jens (37) en Jelle (34). Op 27 augustus werd hij voor de eerste keer grootvader van een kleindochtertje: Jeanne. Sinds september is hij met pensioen na een decennialange carrière als leerkracht Frans en maatschappelijke vorming in het Ieperse VTI, maar daarnaast is hij ook al vele jaren medewerker voor Het Wekelijks Nieuws.
Eind 2022 nam zijn leven een drastische wending toen hij na het douchen een kleine verdikking in zijn hals zag. “Mijn vrouw zag meteen dat dat niet klopte en ook de huisarts verwees me door de oncoloog”, vertelt Marc. “Twee dagen later zat ik al in zijn kabinet en de dokter gaf me meteen de diagnose: agressieve chronische lymfeklierkanker. Chronisch betekent dat je er dus niet volledig van kan genezen, maar je kan het wel onder controle houden met medicatie.”
Stamceltransplantatie
Ondanks het slechte nieuws bleef Marc altijd strijdvaardig. “Ik heb altijd goed geluisterd naar wat de artsen me vertelden. Het eerste wat de oncoloog zei, was: ‘je bent een sportieve kerel, dat zal wel meespelen in het herstel’. Ik ben thuisgekomen en meteen weer beginnen fietsen. De eerste behandelingen kreeg ik in februari 2023. Dat was de klassieke chemotherapie, zes keer om de drie weken, maar de PET-scan in de zomer toonde aan dat de chemo niet had geholpen. Vervolgens werd ik doorgestuurd naar AZ Sint-Jan in Brugge, waar immuuntherapie opgestart werd, maar dat sloeg ook niet aan.”
Veel opties bleven daarna niet meer over, behalve een stamceltransplantatie in combinatie met een hoge dosis chemotherapie. “Aangezien ik geen broers of zussen heb, moest dat via één van mijn zonen gebeuren. Ze waren allebei bereid om het te doen, maar uiteindelijk heeft mijn oudste zoon Jens stamcellen gedoneerd. De transplantatie zelf gebeurde op 30 april 2024. Veel hield dat niet in – een twintigtal minuutjes aan een baxter liggen –, maar daarna is de ellende begonnen. Er waren heel wat afstotingsverschijnselen: koorts, ontstekingen, schimmels in de mond… Die periode was heel zwaar”, blikt Marc terug. “Ik voelde vooral veel angst, omdat je niet weet wat er nog allemaal komt. Ik heb nog geen enkele keer pijn gehad, maar ik had bijvoorbeeld wel last van kortademigheid. Ik had ook wekenlang diarree, waardoor ik uiteindelijk een stoelgangtransplantatie nodig had.”
15 pillen per dag
Gelukkig gaat het ondertussen al wat beter met Marc. “Er werd al twee keer een PET-scan genomen en er werd niets gevonden, dus eigenlijk zijn er geen kankercellen meer in mijn lichaam. Blijkbaar slaan die stamcellen van Jens aan. Nu ben ik bezig aan de revalidatie. Dat is wel ontzettend zwaar, vooral op mentaal vlak. De angst dat de kanker terugkeert, is groot. Stilletjes aan wordt ook het aantal pillen verminderd. Nu neem ik er nog 15 per dag, ik heb dus nog een heel lange weg af te leggen. De dokter vertelde me dat het zes maanden tot een jaar na de stamceltransplantatie duurt vooraleer je weer de oude bent.”
“Mijn beide zonen waren meteen bereid om stamcellen te doneren”
Marc hoopt alvast om weer min of meer de oude te zijn tegen het hemelvaartweekend van 2025. Zonder tegenslagen zal hij dan deelnemen aan de 1.000 km voor Kom Op Tegen Kanker. “Die beslissing nam ik op mijn ziekbed ergens eind 2023. In de eerste plaats omdat ik zelf ondervind hoe belangrijk verder onderzoek naar kanker is, maar ook uit respect voor wat de mensen in de ziekenhuizen en daarbuiten, zoals Levensloop, allemaal doen. Ik weet van mezelf dat ik niet altijd een gemakkelijke patiënt ben, maar ik word wel altijd met de glimlach geholpen. Zonder het kankeronderzoek dat Kom Op Tegen Kanker al jaren sponsort, was ik hier wellicht al niet meer geweest.”
Marc draait zijn hand niet om voor een sportieve uitdaging meer of minder. Als fervent wielertoerist beklom hij zowat alle bekende cols en in 2017 nam hij deel aan Vélo Afrique. “Dat was zeven dagen fietsen in Kameroen om geld in te zamelen voor lokale scholen, maar dit wordt misschien wel mijn grootste uitdaging. We zitten op zes maanden van de start en voorlopig zit ik aan 10 kilometer buiten fietsen per week. Iedere dag zit ik ook op mijn hometrainer om 40 à 50 minuten te fietsen, maar daarna ben ik uitgeput. Volgens de dokter zal mijn lichaam wel volledig herstellen en ik merk dat nu ook al aan kleine dingen.”
Steun
Tijdens de 1.000 kilometer voor Kom Op Tegen Kanker moet er 250 kilometer per dag gefietst worden, maar gelukkig hoeft Marc dat niet helemaal alleen te doen. “Ik zal dat doen met de Vrienden van de Hellingenroute, een wielertoeristenclub uit Heuvelland, dus die afstand kan verdeeld worden. Hoeveel kilometer ik zelf voor mijn rekening zal nemen, is nog koffiedik kijk. Stap voor stap, dag per dag… Ik kreeg wel al veel steun van mijn fietsvrienden.”
De angst om opnieuw ziek te worden, zit er wel in bij Marc. “Angst en onzekerheid overheersen. Mentaal heb ik het nog steeds heel moeilijk. Dat kan alleen maar verbeteren door naar een psycholoog te gaan en dat zal ik nu ook doen. Alle hulp die ik aangeboden krijg, grijp ik met beide handen. Ik denk dat het voor het mentale aspect ook belangrijk is om iets te hebben waar je naar uitkijkt, zoals mijn deelname aan de 1.000 kilometer. Zo heb ik ook nog iets om mij overdag mee bezig te houden: sponsoring zoeken, de website updaten, contacten leggen… Anders zit je toch maar te wachten tot het weer tijd is om te gaan slapen. Ik probeer ook het sociale leven terug op te pikken Wandelen naar de Grote Markt of naar de Menenpoort is al een hele stap vooruit. Het moet, ook al is het soms moeilijk.”
