Tijdens het pinksterweekeinde hebben de laatste twee zusters karmelietessen – noodgedwongen en in alle stilte – hun klooster aan de Grote Kring verlaten om hun intrek te nemen in een assistentiewoning. Daarmee valt het doek over 370 jaar aanwezigheid van de orde in de Kortrijkse binnenstad.
De eerste zusters karmelietessen zijn in 1649 vanuit Doornik in Kortrijk aangekomen en 20 jaar later vestigden ze hun ‘hoogklooster’ op de huidige plaats, toen de wijk Overbeke en een nog landelijk gebied aan de rand van de stad. Vandaag is het een opmerkelijk oord van stilte en gebed vlak bij het winkelcentrum K. In Kortrijk spreekt men van de ‘ongeschoeide karmelietessen’. Niettemin dragen de zusters wel schoenen… De naam heeft te maken met een splitsing: ‘ongeschoeid’ werd synoniem voor streng. Sinds hun intrede gaan hun zusters niet meer naar hun familie; omgekeerd kan wel.
Gevangenis
Drie keer werden de zusters verdreven. In 1783 moesten ze naar Frankrijk vluchten onder het bewind van keizer-koster Jozef II. In 1797 werd het klooster tijdens de Franse Revolutie ingenomen en verkocht… In 1802 konden de zusters opnieuw hun klooster betrekken en wat later ook terugkopen.
In de Eerste Wereldoorlog werd een gedeelte vernietigd, maar in 1944 zette de Duitse bezetter de zusters opnieuw uit hun klooster om er de gevangenis van te maken, nadat de gevangenis (op het huidige Conservatoriumplein) door bombardementen vernield was. Na de bevrijding werden (vermeende) collaborateurs er opgesloten en pas in juli 1947 konden de zusters terugkeren.
Intredes zijn er al lang niet meer en uiteindelijk werd het klooster te groot voor de laatste bejaarde zusters
Heel wat gelovigen zochten nog hun toevlucht in de kapel van het klooster of woonden er de (dagelijkse) mis bij. Ze vertrouwden de zusters – die vroeger ook hosties bakten – hun zorgen toe waarvoor ze dan baden. Ook een gebedsgroep rond pater Pio kwam er elke tweede dinsdag samen.
Het verging de zusters zoals vele anderen: intredes zijn er al lang niet meer en uiteindelijk werd het klooster te groot voor de laatste bejaarde zusters. Het is wel met pijn in het hart dat zij op verzoek van de hoofdcongregatie in Rome hun klooster opgeven.
Naar de buitenwereld zal er voorlopig nog niet veel te merken zijn. Overdag zullen de zusters Marie-Joseph en Reninca nog maximum een jaar blijven om op te ruimen met het oog op de definitieve sluiting. Ze zullen ook de kapel openhouden en de eucharistievieringen zullen normaal gezien (na coronatijd) blijven doorgaan. Wat er in de toekomst met het klooster zal gebeuren, is nog een vraagteken. Het is integraal beschermd als monument. De tuin met beschermde bomen is groenzone. (NOM)
