Mono op Cactusfestival: heel veel zeggen zonder woorden

Het Japanse mon(o)ster van de postrock Mono sloeg een uur lang met welgemikte pootslagen het zondagse publiek van Cactusfestival naar een hoger niveau. Straffe dynamiek met weinig woorden en heel veel emoties.

Postrockgigant Mono stond tien jaar na hun laatste passage op Cactusfestival te popelen om het park opnieuw te veroveren. Dat popelen mag je letterlijk nemen: ruim vijf minuten te vroeg ontbonden ze hun duivels. Waar is de legendarische stiptheid van de Japanners heen? Ze kregen er rock and roll attitude voor in de plaats.

En hoe! Met geraas en trompetgeschal kondigde het kwartet iets aan wat dicht in de buurt van de Apocalyps moest komen. Het contrast met de stille ingetogenheid van Aldous Harding – die net het podium had vrijgemaakt – kon niet groter zijn. Tussen het opstijgende stof vlogen zelfs nog snippers omhoog van de show van Oscar and The Wolf, twee dagen eerder.

Jong en oud werden meegezogen naar de bedding van een mysterieus diepe, oude oceaan

Een kwartier ver in de set was er al een eerste feedbackfinale. Daarna nam bassiste Tamaki Kunishi plaats achter de keyboards om laag na laag een soundscape op te bouwen, waar eerst haar zang overheen ging. Vervolgens legden de andere muzikanten er één voor één nog een ‘couche’ geluidsmuur op. Naar het einde toe namen de gitaren, door een wolk van effecten gestuurd, weer de bovenhand.

Emotioneel hoogtepunt

Tsunami is niet toevallig een Japans woord. Zelfs zonder begrijpelijke woorden en meestal volledig instrumentaal, was dit een acute situatie van emotioneel hoogwater. Wisselende golven van intensiteit overspoelden het zonnige Minnewaterpark en zogen jong en oud mee naar de bedding van een mysterieus diepe, oude oceaan.

Akkoord, smaken verschillen. En we beseffen dat schrijven over muziek even absurd kan zijn als dansen over architectuur. Toch durven we de lezer vragen om ons op ons woord te geloven: dit was naast Joe Jackson tot nog toe het hoogtepunt van Cactusfestival 2019. (RJ)