Patricia Collomb ontvluchtte de drukte en haar ellendige leven in Parijs en strandde uiteindelijk in Steenkerke. Ondanks de miserie, die als een rode draad door haar leven loopt, blijft ze een vechter. Meedoen aan Miss Tattoo Senior 2018 is voor haar een uitdaging om zichzelf te bewijzen.
Patricia is nu 37 en woont als alleenstaande moeder met haar vijf kinderen in het rustige dorpje Steenkerke. Ze kreeg heel wat tegenslagen te verwerken in haar leven, maar elke keer probeert ze weer recht te krabbelen en haar leven weer op de rails te krijgen.
“Ik zat op internaat in Parijs en had de pech om op mijn 16de zwanger te geraken“, begint Patricia haar verhaal. “Op mijn 17de was ik moeder, maar ik wilde koste wat het kost mijn diploma halen als kinderverzorgster. Trouwen met de vader van mijn kindje was geen optie.”
Mishandeld
“Toen leerde ik kort erna een Marokkaan kennen, die mij charmeerde. Jong, naïef en verliefd als ik was, liet ik mij inpalmen. Ik wist toen nog niet welke hel mij te wachten stond! Toen mijn zoontje 7 à 8 maanden oud was, ontvoerde hij hem naar Marokko en het heeft heel veel moeite gekost om hem 18 maanden later via de ambassade terug te krijgen.”
“Intussen had ik er ook een dochtertje bij gekregen. Maar die vent ontpopte zich tot een gewelddadige agressieveling. Ik werd mishandeld, langdurig opgesloten in een kast zonder eten. Hij bewerkte mijn kleine dochtertje met een breekmes. Toen mijn kindje enkele maanden later stierf aan wiegendood, heeft het gerecht een autopsie laten uitvoeren om te kijken of er geen andere oorzaak was. Ik werd in mijn omgeving lelijk bekeken… Vreselijk was dat, tot het resultaat van het onderzoek bevestigde dat wiegendood inderdaad de oorzaak was. Mijn toenmalige partner werd de voogdij over de kinderen ontzegd en hij verdween met de noorderzon. Ik heb hem nooit meer gezien.”
“Door die traumatiserende omstandigheden is mijn leven ontspoord. Ik ben nooit meer mezelf geweest, ik verloor al mijn zelfvertrouwen. Ik kreeg anorexia – waarschijnlijk ook omdat ik zo dikwijls en lang zonder eten werd opgesloten – en ik werd extreem bang in het donker.”
Nog 34 kilo
“Uiteindelijk woog ik nog 34 kg. Ik werd opgenomen in een ziekenhuis en kreeg gedwongen voeding, net als ganzen die ze vetmesten.”
“Mijn eerste tattoo was een beeld van mijn dochtertje dat gestorven is”
“Maar ik heb me erdoor gesparteld. Nu probeer ik zo veel mogelijk gezond te eten en is mijn gewicht weer 55 kg. Ik ben toen weggevlucht uit Parijs en wilde elders een nieuw leven beginnen. Intussen had ik een nieuwe partner leren kennen en belandde zo in België. Maar ook die relatie liep scheef. Ik probeerde me te integreren, zocht werk, leerde Nederlands. Maar elke week kreeg ik van de burgemeester in Poperinge een uitzettingsdocument. Nooit ben ik bij het OCMW gaan aankloppen, ik bleef werk zoeken en heb onder meer bij Plopsa gewerkt. Maar 8 jaar geleden, nadat mijn jongste zoontje Milan geboren werd, ben ik epilepsieaanvallen beginnen krijgen. Ik heb kanker gekregen en moet het nu stellen met een invaliditeitsuitkering. Het lijkt of de miserie voor mij nooit stopt! Ik durf en kan niet meer gelukkig zijn, maar toch probeer ik te genieten van kleine dingen zoals ergens een koffietje gaan drinken.”
Kerven van breekmes
Nog niet zo lang geleden besloot Patricia om haar eerste tattoo te laten zetten: “Ik wilde een beeld van mijn dochtertje dat in 2000 is gestorven. Ik had mij een voorstelling gemaakt van hoe ik voor mezelf droomde hoe ze er nu zou uitzien als ze nog zou leven. Het werd een gezicht, omringd door golvend lang haar, want ze had veel zwart haar bij haar geboorte. In haar gezicht zie je de kerven van het breekmes waarmee ze werd bewerkt.”
“Van de ene tatoeage kwam de andere. Ik heb ook een dreamcatcher laten zetten om mijn dromen op te vangen en te bewaren… De Mexicaanse doodskop verwijst naar een Mexicaans geloof. Als je daar een dierbare verliest, moet je die persoon herinneren via alle mooie, goede dingen en hem blijven vieren. De Batmanfiguur op mijn rug verwijst naar mezelf: als alleenstaande moeder ben ik toch een superheldin, die telkens weer uit de put krabbelt? Daarom heb ik op mijn been never a victim, always a fighter laten zetten.”
Miss Tattoo
“Een tijd geleden moedigde iemand mij aan om me in te schrijven voor de verkiezing Miss & Mister Tattoo. Ik heb eerst getwijfeld maar toen de knoop doorgehakt. Het gaat mij erom dat ik uit mijn comfortzone kom, dat ik iets durf en vooral dat ik zo een ervaring rijker word. Ik leer ook andere ‘gekleurde’ mensen kennen en we wisselen onze verhalen uit… En stel je voor dat ik win: een reis naar Miami! Dat zou toch mooi meegenomen zijn! Eind augustus moet ik naar een fotoshoot in de grotten van Han en op 7 oktober volgt de halve finale in Hasselt. Mijn kinderen zijn alvast trots op mij! Het enige dat ik nog nodig heb, is twee of drie extra sponsors. Anders eindigt het verhaal! Ik zou dus heel blij zijn als er nog enkele mensen hun goed hart laten zien en hiervoor 90 euro over hebben, een bedrag dat bovendien fiscaal aftrekbaar is! Dit kan via de Facebookpagina van Miss & Mister Tattoo – ik ben kandidate nummer 85.”
(Myriam Van den Putte)
