Het was feest bij de Sint-Sebastiaangilde in Ichtegem. Geen kampioenenviering voor staande of liggende wip dit keer, maar lid Georges Andries (73) werd in de bloemetjes gezet omdat hij al 60 jaar handboogschutter is. “Zolang ik een boog kan opspannen, zal ik blijven schieten”, zegt hij.
Georges Andries (73) werd geboren in Eernegem, woonde vele jaren in de Bruggestraat en verhuisde 14 jaar geleden naar Ichtegem. Daar woont hij met zijn partner Liliane Cuylle (72) in de Abdijstraat.
De schutterscarrière van Georges begon officieel in 1965, maar ook voordien was hij al in de weer met pijl en boog. “Welke kleine jongen speelde er met zijn kameraadjes geen cowboy en indiaan”, lacht hij. “We maakten onze bogen zelf, van gebogen wilgentakken. Als snaar gebruikten we de draad waarmee de boeren de strobalen inbonden. We speelden toen nog gewoon met wat we vonden, niet met dure spullen.” Zijn eerste ervaring deed Georges op in de weide: “We zetten een staak rechtop, plaatsten daar een aardappel op en probeerden die dan te doen vallen. Uren konden we ons op die manier bezighouden!”
“Welke kleine jongen speelde er met zijn kameraadjes geen cowboy en indiaan”
Als 13-jarige knaap ging Georges voor het eerst schieten op een echte wip. “Aan de Halve Barrière stond toen een café waar ze achterin een liggende wip hadden. En daar waar nu café de Provence in de Stationsstraat is, stond de staande wip van de Eernegemse schuttersgilde.”
Zorg voor dragen
Later stapte hij gelukkig af van de zelfgemaakte boog, voor het echte schutterswerk. “Mijn allereerste wedstrijdboog was een stalen boogje, dat ik van een vriend gekregen had. Ook mijn tweede boog, in glasvezel, was een gekregen exemplaar. Op mijn 23ste kocht ik mijn eerste eigen boog, een recurveboog.”
Gaat zo’n boog lang mee, willen we weten? “Als je er goed zorgt voor draagt kan er eigenlijk maar weinig stuk gaan”, legt Georges uit. “Het enige dat kan gebeuren is dat de snaar springt en dan moet je die uiteraard vervangen.”
Uiteraard wil een mens toch een beetje meegaan met zijn tijd en wordt er af en toe een nieuwe boog gekocht. “Maar dat is zeker niet omdat de vorige versleten zou zijn. Zo schiet ik nu tegenwoordig met een compoundboog. Daar zit een mechanisme op waarmee je de trekweerstand kan regelen. Ik word een jaartje ouder en dus laat dat systeem mij toe om de weerstand wat te verminderen zodat ik minder kracht moet zetten om de boog op te spannen.”
Jubileum
In de 60 jaar dat hij schutter is, veranderde Georges toch enkele keren van gilde. “Ik begon in Eernegem, waar ik ruim 20 jaar lid was van de plaatselijke handbooggilde. Ik was er zelfs een tijd voorzitter en ondervoorzitter – of hoofdman en deken zoals dat in de gilde genoemd wordt. Ik verzorgde ook de wippen. Daarna kwam ik hier bij de Ichtegemse schutters terecht, waar ik 25 jaar bleef. Door omstandigheden besloot ik over te stappen naar de gilde in Koekelare, waar ik uiteindelijk ook tien jaar lid bleef. Een drietal jaar geleden keerde ik terug naar Ichtegem. En vandaag vier ik dus mijn jubileum van 60 jaar handboogschutter!”
Het clublokaal van KHS Ichtegem was voor de gelegenheid feestelijk versierd, een traiteur vergastte de genodigden op lekkere hapjes en Georges werd bedolven onder de geschenken. Namens het gemeentebestuur kwamen burgemeester Lieven Cobbaert en schepenen Tina Ledaine en Hans De Gryse hem feliciteren.
Georges mocht ook namens het gildebestuur een gedenkschaal in ontvangst nemen. “Die zal zeker een mooi plaatsje krijgen”, verzekert hij ons, terwijl hij ook trots de foto- en knipselboeken toont die hij door de jaren heen verzamelde.
Georges denkt echter nog niet aan stoppen. “Er is geen maximumleeftijd hé”, glimlacht hij. “Zolang ik een boog kan opspannen, zal ik wel blijven schieten. Tenzij ik natuurlijk niet meer fatsoenlijk zou kunnen mikken… Het zou geen zicht zijn als ik naast de korf schiet.”
Interesse in de Sint-Sebastiaansgilde? Kijk op de Facebookpagina ‘Koninklijke Gilde Sint-Sebastiaan Ichtegem’ of contacteer voorzitter Björn Yde via nele-bjorn@hotmail.com.
