Miguel (26), keeper die leukemie een derde keer wil verslaan: “Ik geef nooit op. Niet in het voetbal, niet in het leven”

Over leven in quarantaine hoeven ze Miguel Van Damme niets meer te leren. Voor de derde keer in vier jaar tijd gaat de keeper van Cercle Brugge de strijd aan met leukemie. “Zolang er hoop is, moet je ervoor blijven gaan. De vorige keren sloeg de therapie ook telkens aan, maar spijtig genoeg vond de kanker toch nog een plaatsje om terug te keren. Derde keer, goede keer. Toch?”

“Natuurlijk heb ik angst voor het coronavirus”, steekt Miguel Van Damme zijn gevoel niet onder stoelen of banken. “Twee weken geleden kreeg ik koorts. Omdat ik in behandeling ben, moet ik dan meteen naar de spoed. In mijn situatie is koorts gevaarlijk. Meteen hebben ze me gecontroleerd op corona, maar dat bleek ‘s anderdaags negatief. Een gewone griep en RSV, zo klonk het verdict. Daar heb ik nog altijd wat last van. Omdat mijn immuunsysteem nog op een laag pitje staat, duurt zoiets langer dan bij een ander. Het zijn ambetante omstandigheden. Voor de coronacrisis was het al een beetje raar, maar nu met die quarantaine er bovenop, dat maakt het niet makkelijker. Het is nu zo.”

De belangrijkste vraag: hoe gaat het op dit moment met je?

“Ça va. Elke donderdag heb ik een behandeling. Door de griep hebben we een week moeten overslaan, maar vorige week zijn we er weer aan begonnen. In het begin krijg ik acht sessies, één om de week. Daarna zal het om de twee weken zijn, dan om de maand, enzoverder. De duur hangt af van hoe het aanslaat. Dat is afwachten. Nu volg ik een immunotherapie, waarbij ze eiwitten toevoegen aan mijn weerstand. Het is geen toxische chemo, waardoor ik er niet ziek van word en mijn leven wat aangenamer is. In België is dit nog wat onbekend, maar in de VS staan ze er al veel verder mee. Na twee weken behandeling was de leukemie al uit mijn ruggenmerg verdwenen, wat al een goed teken was. Hopelijk blijft het zo verder gaan.”

Je vecht al voor de derde keer tegen leukemie: eerst in 2016, daarna in 2019 en momenteel in 2020. Vanwaar haal jij de moed en de hoop om te blijven strijden?

“Mijn karakter. Ik geef nooit op. Dat is zo in het voetbal, en dat is zo in het dagelijkse leven. Ik laat me niet snel doen. Door gelijk wat. Dat is iets dat ik van mijn papa heb – zeggen ze toch. Na drie keer wordt het wel telkens moeilijker, geef ik toe. Maar zolang er hoop is, moet je ervoor blijven gaan. En er is hoop. De vorige keren sloeg de therapie ook telkens aan, maar spijtig genoeg vond de kanker toch nog een plaatsje om terug te keren. Derde keer, goede keer. Toch? De resultaten zijn momenteel positief. Ik zal er altijd voor blijven gaan.”

‘Never give up’ was ook de slogan waardoor Cercle Brugge zich wist te redden. Zou het kunnen dat je als voorbeeld gold voor bestuur en spelers?

“Geen idee, maar het is wel toevallig dat de ommekeer net werd ingezet op het moment dat ik voor het eerst mijn quarantaine mocht verlaten en bij een wedstrijd aanwezig kon zijn. De match tegen KV Mechelen was de eerste die we wonnen van de hele reeks. Toeval? Misschien heeft het mijn ploegmaats wel een extra boost gegeven. Ik weet het niet.”

“Cercle zal me een nieuw contract voorstellen. Daarvoor zijn ze zelfs naar Monaco geweest”

De voetbalcompetitie ligt nu stil. Had je het lastig om te zien hoe het spelletje voortging zonder jou?

“Voor mij was voetbal een afleiding. Ik dacht nooit: daar had ik moeten staan. Als je negatief begint te denken… Daar word je niet beter van. Ik heb er met plezier, en als iemand van Cercle Brugge, vooral met spanning naar gekeken. Het deed deugd. De toekomst? In mijn situatie leef ik van week tot week. Maar er volgen binnenkort nieuwe gesprekken met Cercle Brugge, voor een nieuw contract. Dat zijn toch wel leuke vooruitzichten. Ik had nog een optiejaar, maar Cercle zal een nieuw contract voorstellen. Daarvoor zijn ze zelfs naar Monaco geweest. We zien wel wanneer we weer buiten kunnen en verder spreken.”

Je bent een voorbeeld voor velen. Heb je zelf mensen naar wie je opkijkt?

“Ik ken – gelukkig – heel weinig mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten als ik. Maar mijn tante heeft borstkanker en een hersentumor gehad, en is er ook tweemaal doorgekomen. Verder is Iker Casillas – de Spaanse keeper die hartproblemen heeft – altijd mijn voorbeeld geweest. Hij stuurde me een filmpje door dat ik niet mocht opgeven.”

Wat hoop je dat er na de coronacrisis verandert?

“Dat de mensen meer nadenken over hun gezondheid, vooral zij die te losbandig zijn en er niet bij stil staan hoe belangrijk het wel is. Redelijk wat mensen lopen nog altijd buiten en volgen de richtlijnen niet op. Ze beseffen het nog altijd niet. Hoe sneller iedereen zich aan de regels houdt, hoe sneller iedereen weer buiten kan komen. Want dit is de realiteit. Als je niet gezond bent, kan je niet buitenkomen en deftig leven. Eerlijk: dít is geen deftig leven. Ik heb al verschillende keren in quarantaine moeten leven, en vaak in een veel strenger regime dan dit. Nu kan je nog buiten komen. Als ik dan hoor hoe mensen al na één weekje klagen…”