Het voorbije jaar is er eentje van veel variatie geweest. Dat is wel het minste wat je kan zeggen over de dagen van Michel Van Daele. Hij combineert een carrière als filmmaker met die van coördinator van het Tieltse vaccinatiecentrum. “Het is fijn om mee te werken aan iets wat straks de geschiedenisboeken ingaat.”
Michel Van Daele trok als 18-jarige vol goede moed naar de filmschool het RITCS. “Vroeger wilde ik eigenlijk altijd acteur worden, maar ik kom niet graag in beeld, dus dat was minder interessant. Ik vertrok naar het RITCS met de idee om voor een carrière als regisseur te gaan. Uiteindelijk leerde ik daar het scenarioschrijven kennen, wat toch echt de plattegrond van een verhaal is. Dat was zo interessant dat ik me daarin heb verdiept.”
Hoe blik je terug op het leven aan het RITCS?
“Dat was echt een heel plezante periode, waar ik het typische studentenleven heb beleefd. Bovendien doe je dat samen met een aantal vrijdenkers, studenten met een kritische kijk op de wereld en de drang om die ook te delen. Dat is toch iets wat ons verbond, naast onze gezamenlijke passie om samen dingen te gaan maken. Als scenarist kan je je verhalen ook heel persoonlijk maken, maar ook je gevoelens uitspuwen. Op school kreeg ik te horen dat ik goed ben in het schrijven van comedy, maar zelf hou ik van de term genrefilm. Niet zomaar drama maken, of comedy. Mijn eindwerk was een melodrama, een wat vergeten maar prachtig filmgenre.”
Hoe komt een scenarist dan in het vaccinatiecentrum terecht?
“Dat is een lang verhaal. Toen ik afstudeerde, kon ik aan de slag in de writer’s room van Freddy De Vadder, om er mee te werken aan een nieuwe serie. Ik werk er trouwens nog steeds. Maar schrijven is voor mij een beroep dat je op eender welk moment van de dag kan uitvoeren en bij mij is dat vooral ’s avonds. Dan kan ik me ook het best afzonderen. Maar dat betekent ook dat er nog wel wat uren op een dag overblijven, dus toen heb ik besloten om me als vrijwilliger op te geven in het Tieltse vaccinatiecentrum. Zo kon ik toch helpen om de wereld een beetje beter te maken. Na twee maanden kreeg ik de vraag om met de centrumverantwoordelijke te gaan samenwerken. Dat leek me een leuk idee, ook omdat het maar voor een tijdje zou zijn. In oktober zouden de vaccinatiecentra immers weer sluiten. Dat is toch wel even anders uitgedraaid, natuurlijk. (lacht) Maar ik doe het nog steeds met veel plezier.”
Mijn grootste wens is om werkloos te worden. Voor mijn werk in het vaccinatiecentrum toch
Wat houdt de job van een coördinator in een vaccinatiecentrum precies in?
“Die vraag krijg ik regelmatig, maar het is moeilijk uit te leggen. Eigenlijk kan je het vergelijken met een fabriek draaiende houden en zorgen dat iedereen correct gevaccineerd en geregistreerd wordt. Daarnaast moeten we vrijwilligers inplannen en samen met het operationeel team strategieën uitdenken. Het werk is echt superinteressant én geeft me ook veel inspiratie voor het schrijven. Je ziet immers zoveel verschillende mensen passeren.”
Je leidt toch wel een heel gevarieerd leven zo?
“Ja, maar dat is echt super. Het is ontzettend druk, maar heel interessant. Dit alles maakt straks ook deel uit van ons historisch verleden en gaat zo de geschiedenisboeken in. Dan is het een eer om daaraan te kunnen deelnemen. Het is natuurlijk maar een klein deeltje uit het verhaal, maar het gaat erom dat al die beetjes samengeteld worden.”
Wat heb je de voorbije twee jaar door corona zelf het meest gemist?
“Op oudejaarsavond nog eens goed kunnen gaan dansen! Maar ook gewoon samenzitten met mensen, zonder bang te moeten zijn voor een besmetting. Dat ongedwongene is wel echt verdwenen. Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat we weer op café mogen, maar het is toch altijd nog rekening houden met de maatregelen. Dat voelt anders, maar het is uiteraard beter dan niets. Ik hoop straks trouwens ook weer gewoon naar de film te kunnen gaan.”
Hoe reageerde je als cultuurmens in hart en nieren toen je hoorde dat de overheid de cultuursector opnieuw op slot zou draaien?
“Ik begrijp absoluut dat er maatregelen moeten zijn, maar dit vond ik wel een hele rare beslissing. Ieder weldenkend mens weet toch dat er amper besmettingen te vinden zijn in bijvoorbeeld theaterzalen. Maar kijk, het recht heeft gezegevierd en de Raad van State heeft de beslissing verworpen. Dat lijkt me ook de enige logische beslissing.”
Heb je zelf nog wensen voor het volgende jaar?
“Mijn allergrootste wens is om werkloos te worden. (lacht) Voor mijn werk in het vaccinatiecentrum dan toch. Want dat zou betekenen dat de hele pandemie achter ons ligt. Uiteraard doe ik het graag en staat er ook een fantastische equipe klaar. Het zou spijtig zijn om elkaar niet meer te zien, maar natuurlijk ook goed. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Maar toch: ik wens werkloos te worden, want dan hebben we allemaal onze vrijheid terug.” (LD)
Belfortbabbel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
