De 84-jarige, maar nog o zo kwieke Michel Dupont heeft een punt achter de samenwerking met zijn geliefde FC Gullegem gezet. “Mijn hulpbehoevend vrouwtje komt nu op de eerste plaats”, legt de ex-materiaalverantwoordelijke zijn beslissing uit.
Sinds het nieuwe FC Gullegem elf jaar geleden boven de doopvont werd gehouden, was Michel Michelke voor de vrienden en ingewijden Dupont steevast op het voetbalveld van FC Gullegem terug te vinden. Altijd vriendelijk en goedlachs, voor iedereen telkens een goed woord. En altijd bereid om de handen uit de mouwen steken.
“Toen FC Gullegem elf jaar geleden van start ging, kreeg ik de job van materiaalmeester aangeboden”, vertelt de 84-jarige Michel Dupont. “Het nieuwe bestuur had niet veel overredingskracht nodig om mij te overtuigen. Materiaalmeester was een kolfje naar mijn hand. Ik had meteen iets om handen om mijn dagen mee te vullen, kwam op die manier tussen de mensen. Tenslotte, ondanks mijn gezegende leeftijd, ben ik niet iemand die lang kan stilzitten. Met een eerste titel had FC Gullegem meteen de wind in de zeilen. Iedere week was het feesten geblazen. Gelukkig hadden we toen van corona nog niets gehoord. En er zouden nog vier titels volgen. Ik hoef je niet te zeggen dat de sfeer toen uitzonderlijk was.”
Boek met krantenknipsels
Gedurende die elf jaar was Michelke alle dagen op het veld van FC Gullegem terug te vinden. Het stadion aan de Poezelhoek was zijn tweede thuis geworden. En altijd in de weer om iedereen op zijn of haar wenken te bedienen. “Ik heb veel voor FC Gullegem gedaan”, zegt Michel Dupont.
“Als materiaalman was ik de vriend van iedereen, maar ik stond wel altijd op mijn strepen”
“Maar ik heb er ook veel voor teruggekregen. De dankbaarheid van de vele spelers, speelsters en trainers, die hier over de vloer zijn gekomen, was mij veel waard. Ik heb ze trouwens ook in de watten gelegd, kon hen nooit iets weigeren. Ze waren mijn kinderen. Na ieder seizoen maakte ik een boek waarin ik alle krantenartikels, die in de loop van het seizoen over FC Gullegem waren verschenen, verzamelde. Daarna deelde ik die boeken gratis uit aan de trainers, spelers en geïnteresseerde supporters.”
“Gedurende elf jaar heb ik veel werk opgeknapt, maar ook veel genoten. Uiteraard zal ik het missen. Vooral het bijna dagelijkse contact met de spelers, speelsters en trainers. Maar er zit niets anders op. Mijn vrouwtje, met wie ik al 58 jaar lief en leed deel, is hulpbehoevend. Zij heeft nu, meer dan FC Gullegem, mijn steun en hulp nodig.”
Dames van FC Gullegem
Ook met de damesploeg van FC Gullegem leefde Michelke op goede voet. “Met iedereen”, voegt hij er snel aan toe. “Als materiaalmeester stond ik op mijn strepen, maar was vooral de vriend van iedereen. De damesploeg heeft me op mijn tachtigste verjaardag aangenaam verrast met een schitterende trainingsvest. Die is zo mooi dat ik ze nauwelijks durf te dragen. Maar niet alleen de dames lagen in mijn bovenste schuif. Ik heb in mijn periode bij FC Gullegem veel vrienden gemaakt. Met Bramke (Desmedt, red.), die altijd bereid was een handje toe te steken, had ik een uitstekende samenwerking. Maar ook alle trainers en spelers, die hier de revue passeerden, mag ik tot mijn vriendenkring rekenen. Zelfs de scheidsrechters, ook al kregen die tijdens de wedstrijd soms allerlei verwijten naar hun hoofd geslingerd, konden steeds op mijn steun rekenen. Bij FC Gullegem heb ik een schitterende tijd meegemaakt. Maar nu krijgt mijn echtgenote dus alle voorrang. Desondanks blijf ik supporter nummer één van FC Gullegem, zal ik nog veel in het stadion te vinden zijn.” (Fonzie)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier