‘Ik word 20 in 2000.’ Zo heette de rubriek waarin meer dan 500 jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven. 20 jaar later confronteren we hen met hun uitspraken van toen. Deze week: Mia Gobert
“Verjaren op 1 januari: ik krijg liever twee kleine geschenkjes dan één grote”
“Dat is nog altijd zo, maar ik krijg niet meer zo veel cadeautjes. (lacht) Mijn verjaardag heb ik met oudjaar gevierd in Londen. Ik ben een enorm grote fanaat van de stad. Sinds 1997 ga ik er minstens één keer per jaar naartoe. Vorig jaar was ik er zelfs vijf keer, onder meer voor een concert van P!nk. Een verjaardagsfeest op oudejaar in Londen: wie zou dat zien zitten, dacht ik. Iedereen heeft wel familiale verplichtingen of een vaste groep om het nieuwe jaar in te zetten. Maar drie vriendinnen besloten reeds ruim een jaar op voorhand meteen om mee te gaan. Ik huurde een restaurant af en uiteindelijk vergezelden meer dan dertig vrienden mij naar de stad. (lacht) Een sublieme feestweek hebben we van mijn verjaardag gemaakt.”
“Mijn pa en ik zijn altijd twee handen op één buik geweest”
“Toen ik acht was, ben ik mijn mama verloren. Ik groeide op met één ouder, zonder moeder, maar ik genoot toch de beste opvoeding die je je maar kan inbeelden. Mensen hebben door echtscheidingen en nieuw samengestelde gezinnen soms vier of zelfs zes ouders en hebben het vaak minder goed. Papa heeft altijd alles voor me gedaan. En nog altijd. Soms heb ik wat schrik, want hij is er intussen 86. Maar hij is nog héél goed. Hij gaat nog elke week schaken, rijdt nog met de auto, doet nog alles zelf.”
“Papa is en blijft de persoon op wie ik het eerst terugval. Na bijna vijftien jaar liep mijn relatie met mijn vriend stuk en kort nadien verloor ik mijn broer door zelfdoding. Onlangs zag ik nog drie dierbaren in drie weken tijd sterven, onder wie mijn collega Patrick Provoost met wie ik 15 triatlons afwerkte… Die jaren heb ik heel erg afgezien, maar ik heb ook geleerd hoe waardevol vrienden voor mij zijn. Mijn leuze is al langer: Je moet in het nú leven. Doe het meteen als je iets wil of kan doen.”
“Zwemmen doe ik graag omdat je er totaal ‘uit’ bent”
“Vrij kort na dat artikel stopte ik met zwemmen. (lacht) En eigenlijk met sport in het algemeen. Pas acht jaar later kreeg ik door een vriend de zwemmicrobe weer te pakken. Begonnen met triotriatlons met een politieteam en openluchtwedstrijden als Damme-Brugge en Sluis-Hoeke, volgden al snel Belgische, Europese en Wereldkampioenschappen voor politiediensten. In 2011 nam ik voor de eerste maal deel aan de Wereldspelen, in New York. Daarna nam ik beurtelings deel aan de wereld- en Europese Spelen, en in 2017 mocht ik ook naar de Latijns-Amerikaanse Spelen in Mexico. Alles samen behaalde ik op deze internationale wedstrijden 79 medailles, waarvan 53 gouden.”
“Sinds vijf jaar heb ik ook weer een competitielicentie in het reguliere zwemcircuit. Dankzij behaalde limieten kon ik naar het WK voor masters in Kazan, waar ik twee toptienplaatsen behaalde. Een jaar later volgde het EK in Londen. Mijn Londen. Ik zwom er op mijn 36ste mijn beste tijd ooit. Ik deed zelfs beter dan tijdens mijn jeugdjaren. Recent volgden nog kampioenschappen in Hongarije en Slovenië. Het zwemmen brengt me telkens weer op bijzonder mooie plekken en leverde me al heel wat vrienden, zelfs internationaal, op.”
“Ik ben gefascineerd door astrologie. Ik hoop ooit nog eens een zonsverduistering mee te maken”
“Neen, dat is me niet meer gelukt, al interesseren manen, sterren en het universum me nog altijd. Maar ik heb wel meer interesses dan toen. Zo leer ik momenteel Spaans en interesseer ik me heel erg in fotografie. Als ik een nieuwe gsm moet aanschaffen, dan primeren de fotofuncties en -kwaliteiten. (lacht) Ik doe aan fitness en paalfitness, wat door de spieropbouw en vormspanning me weer helpt bij het zwemmen. In mijn sport kruipt het meest van mijn tijd. Twee à drie keer per week lig ik in het water. In de voorbereidingen op kampioenschappen ga ik me zelfs twee weken voorbereiden in Lanzarote. Dan zwem ik 20 à 25 kilometer per week.”
“Ik ben dol op dieren. In onze tuin hebben we een zestienjarige pauw, Coco. Later wil ik een grote hond. Een labrador, geen keffertje”
“Coco was blind en reageerde op mijn stem. Hij liep achter me als een hondje. Maar hij heeft het niet lang meer getrokken. Het verwondert me dat ik toen al sprak over een hond, terwijl we thuis katten en eenden hadden. Maar de voorspelling kwam wel uit: al twaalf jaar heb ik een beagle. Hij draagt de naam Happy, en is die naam ook meer dan waardig. (lacht) Hij is twaalf jaar, maar hij is zeker nog niet op rust. Door zijn enthousiasme denken de mensen nog altijd dat het een puppy is.”
Mia Gobert (°01/01/1980) is het nieuwjaarskindje van Godelieve De Ram (+) – ze overleed toen Mia acht jaar was – en Etienne Gobert. Mia verjaart op 1/1, haar broer Tony op 3/3 (+) en haar vader op 7/7. Mia is momenteel vrijgezel nadat haar relatie van bijna 15 jaar ten einde kwam. Na wiskunde-wetenschappen in het Sint-Lodewijkscollege in Brugge en het Sint-Jozefsinstituut in Torhout studeerde ze handelswetenschappen, optie management-informatica, aan de Hogeschool Gent. Via enkele tijdelijke jobs kwam ze terecht bij de politiezone Het Houtsche, waar ze zonesecretaris, personeelsdirecteur en verantwoordelijke voor financiën en logistiek is. Binnen haar job is ze ook lid van verschillende fora, zoals de Circle of Police Leadership West-Vlaanderen, die studiedagen en excursies voor leidinggevenden binnen de politie organiseert.
De tekst die verscheen in Krant van West-Vlaanderen in 1999
Wie het Brugsch Handelsblad van 4 januari 1980 onder ogen krijgt kan er niet omheen. Op de voorpagina prijken twee trotse moeders met hun kersverse nieuwjaarsbaby’s. Eén van de borelingen is Mia Gobert, blakend blonde dochter van Godelieve De Ram en Etienne Gobert.
Mia Gobert verjaart dus op de eerste dag van de eerste maand. Haar vader Etienne, met wie ze samenwoont in de Hubert d’Ydewallestraat in Beernem, blaast 66 kaarsjes uit op de zevende dag van de zevende maand. Mia’s twintig jaar oudere broer Tony, pa van Cedric (7) en Thibault (3) en echtgenoot van Katrien De Blieck, viert zijn geboortedatum op dag drie van de derde maand. Geen wonder dat Mia, na al dat ‘cijfer- en rekenwerk’ van haar ouders, handelswetenschappen ging studeren…
Mia Gobert : “De voorbije jaren heb ik aan mijn vrienden en familieleden afgeleerd om slechts één kaartje te geven. Ook krijg ik veel liever twee kleine geschenkjes dan één grote. En verjaren op 1 januari heeft ook zo zijn voordelen: mensen vergeten de datum niet gauw. Dit jaar vier ik mijn twintig lentes op oudejaarsavond in het Casino van Gent. En op 1 januari zelf schotelt papa me gegarandeerd een taart voor. Of bakt hij heerlijke wafels.”
Je bent nog geen twintig en zit al in je eerste licentie Handelswetenschappen. Hoe heb je dat geflikt?
Mia Gobert : “Toen ik geboren werd, was mijn vader niet meer van de jongste. Het was voor hem belangrijk dat ik zo vroeg mogelijk afstudeerde. Ik zat dus al van mijn twee jaar op de schoolbanken. Mijn lagere school stapte ik uit met negentig procent, het middelbaar in het Sint-Lodewijkscollege in Beernem en in het Sint-Jozefsinstituut in Torhout met zeventig. Ik studeer gemakkelijk. Na Wiskunde-Wetenschappen koos ik voor Handelswetenschappen.”
“Volgend jaar ga ik voor de optie Management en Informatica. Ik ben een computerfreak. Internet en e-mailen boeien me mateloos. Leuk aan deze liefhebberij is dat het ook rooskleurige arbeidsperspectieven biedt. Wat management betreft vind ik Human Resources razend interessant. De combinatie is dus prima.”
Had je graag op kot gezeten?
Mia Gobert : “Neen. Ik woon op zevenhonderd meter van het station. In Gent is het acht minuutjes wandelen naar school. Mijn moeder overleed toen ik acht jaar was. Ik was drie toen mijn broer huwde. Anders gezegd: mijn pa en ik zijn altijd twee handen op een buik geweest. Ik wil hem niet alleen laten. Trouwens, ik ben hem dankbaar voor de prima manier waarop hij mij grootgebracht heeft.”
“Het cliché dat een kind niet gezond kan opgroeien zonder moeder is niet op mij van toepassing. Mijn pa is er altijd geweest. Door echtscheidingen en nieuwe samengestelde gezinnen hebben kinderen vandaag soms vier ouders. Ik denk dat het leven voor hen moeilijker is dan voor mij met mijn vader alleen.”
Je bent een echte waterrat. Vanwaar die passie voor zwemmen?
Mia Gobert : “In het jaar dat ik geboren werd startte papa, toen nog militair bij de luchtmacht, met zwemmen. Hij ging elke dag trainen, deed mee aan doortochten en behaalde bij de veteranen verschillende Belgische medailles en records. Ik ging mee als klein meisje. Op mijn tiende zwom ik mijn eerste wedstrijd en werd Vlaanderens tweede op de honderd meter. Tot aan mijn zestien jaar zat ik in de zwemclub van Oostende. Toen mijn vader hoofdtrainer werd in Torhout schakelde ik over naar dit zwembad, pal tegenover het Sint-Jozefsinstituut. Sinds september 1999 ga ik weer trainen in het olympisch bad van Oostende.”
Hoeveel medailles en bekers telt je palmares?
Mia Gobert : “In de tien jaar dat ik aan zwemcompetitie doe heb ik een kleine driehonderd medailles en bekers verzameld. Dit jaar behaalde ik o.a. twee keer goud op de vijftig en honderd meter vlinderslag in de Vlaamse B-kampioenschappen. Ook won ik het seniorenklassement tijdens het zevendaagse interclubkampioenschap van West-Vlaanderen en de zes wedstrijden van het provinciale B-kampioenschap.”
“De voorbije drie vakanties werkte ik als redder in het zwembad van Beernem. Zwemmen doe ik graag omdat je er totaal uit bent. Ideaal om je gedachten te verzetten in examenperiodes. Ook ben ik ambitieus van aard. Maar er is meer dan de competitiespirit. Ik heb een vriendenkring opgebouwd in de zwemclubs. Die sociale contacten zijn veel belangrijker dan de driehonderd-en-zoveelste medaille.”
Heb je nog andere hobby’s?
Mia Gobert : “Thuis doe ik aan fitness en aerobics. Ook hou ik van fotografie en reizen. Mijn favoriete bestemming is Londen. Deze zomer was ik er tien dagen. Prachtig, zo’n wereldstad terwijl je toch niet het gevoel hebt in een grootstad te zijn. Op 28 december ging ik nog voor een dagje eindejaarsshoppen in Camden” Town. Zalig gewoon! O ja, ik ben ook een verwoede verzamelaar van knuffelberen. Ik heb er al zo’n tweehonderd. Ja, geef mij maar een knuffel voor nieuwjaar. En eentje voor mijn verjaardag!”
Zou je Beernem willen ruilen voor Londen?
Mia Gobert : “Er is niks mis met Beernem. De jeugd zegt dat hier niets te doen is, maar dat is sterk overdreven. Overal is iets te doen. Je moet het alleen willen zien. Het jeugdhuis is verhuisd van Oedelem naar Beernem, in de Kijk Uit kun je kajakken en muurklimmen… Uitgaan doe ik zelden. Het is de gouden regel dat wanneer ik op zondag zwem, ik thuisblijf op zaterdag. Precies omdat ik niet vaak uitga, amuseer ik mij altijd verschrikkelijk goed wanneer ik dat wel doe.”
Van waar komt al dat gekwaak en gescharrel op de achtergrond?
Mia Gobert (lacht) : “Ik ben dol op dieren. We hebben in onze tuin een zestienjarige pauw. Coco kwam hier ooit op zijn eentje aangewaggeld. Hij is bijna blind en ik soigneer hem op en top. Het lijkt wel een hondje, zoals hij achter me aan trippelt. Ook lopen er een zestigtal eenden. Neen, kweken doen we niet. Het zijn er zoveel omdat ik de kuikentjes steeds te schattig vind om ze weg te doen. Ik heb er bovendien veel plezier aan. In de examenperiode plof ik me bij wijze van pauze tussen de eenden. Een babbeltje slaan. Later wil ik een grote hond. Een labrador, geen keffertje.”
Je lijkt me een natuurvriendin.
Mia Gobert : “Inderdaad. Zo ben ik ook gefascineerd door astrologie. In augustus heb ik de eclips gezien. In het begin was het bewolkt, maar toen de lucht opentrok…. Die plotse donkerte en kilte, die parels en de diamantring… Het was adembenemend. Ik kwam ogen te kort en ben doodblij dat ik erbij was. Ik heb er een artikel over geschreven in onze schoolkrant, waar ik ook kruiswoordraadsels voor maak. Ik hoop dat ik ooit nog eens de mogelijkheid krijg om een zonsverduistering mee te maken. Een èchte aanrader.”
(Suzanne Bauwens/31-12-1999)
Ik was 20 in 2000
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier