Mesen: “Cafébazin zijn, dat is horen, zien en zwijgen”

Tot groot jolijt van de Mesenaar keerde Doris Salembier vorig jaar terug naar haar ‘thuis’ in Au Faubourg d’Armentières, een van de twee overgebleven horecazaken in het kleinste stadje van het land. Daar legt ze met veel toewijding en plezier de Mesenaars in de watten.

Doris treedt niet zo graag op de voorgrond en het verbaasde haar dan ook dat ze verkozen werd tot Krak van Mesen. “Ik kreeg wel veel reacties van klanten, maar ik heb geen reclame gemaakt voor mezelf, ik stemde niet eens voor mezelf.”

Doris groeide op in Wijtschate. “Ik ging naar school in Komen. Mijn ouders wilden dat ik zo Frans leerde. Terecht, want doordat ik twee talen sprak, kon ik na mijn studies werken als secretaris bij senator Hillaire Lahaye in Ieper, een liberaal in hart in nieren. Ik deed dat heel graag en tijdens de verkiezingen was het alle hens aan dek. Tot gat in de nacht likte ik enveloppen met propaganda”, lacht Doris. “Maar cafébazin zijn is ook heel leuk. Om te beginnen ben je zelfstandig, dus je bent je eigen baas. Ik hou ook enorm van het contact met de klanten en kook graag. Mijn specialiteiten zijn vispannetjes en stoofpotjes. Onze verse frietjes zijn berucht in Mesen. Het is geen gastronomie. Dat is eerder weggelegd voor de zoon. Of hij ooit in de zaak komt? Ik durf het niet te zeggen. Toen hij tijdens de feestdagen kwam, heeft hij wel enkele avonden in de keuken gestaan en de reacties van de mensen waren in ieder geval heel goed. Hij kon het niet laten.”

“Ik open graag de deuren van mijn café, maar vind ook mijn privé heel belangrijk. Vandaar dat ik drie dagen per week mijn deuren sluit. Je moet ook een beetje kunnen genieten van het leven. Ik ben ondertussen 60 en heb al meer rust nodig. Toen ik 25 was kon ik al eens een nachtje doorwerken, maar nu wordt dat toch wat moeilijker.”

Levensgenieters

“De verenigingen zijn hier meer dan welkom: Beerhoekcomité, de fanfare, de brandweer, de Landelijke Gilde… Allemaal houden ze hier hun soupers. Er zijn ook maar twee horecazaken meer in Mesen. Dat was een van de redenen dat we weer herbegonnen. De mensen zijn nu weer content dat er weer een zaak is waar ze iets kunnen eten in hun eigen stadje. Cafébazin zijn, dat is horen, zien en zwijgen. Ik heb vele uren aan de toog gezeten terwijl sommige mensen hun hart tegen mij luchten. Iedereen heeft zijn zorgen en ik heb een luisterend oor. Ondertussen ben ik weer helemaal mee met wie wie is in Mesen. Iedereen kent elkaar en de mensen zijn levensgenieters. Er is een goeie verstandhouding tussen de Nederlandstaligen en Franstaligen. Ook in Au Faubourg, nog een voordeel van mijn schooltijd in Komen.”

“Je moet ook een beetje kunnen genieten van het leven”

“Verder doen tot mijn 80 jaar”

“Vroeger was er hier een dancing. Het heeft in de loop der tijd verschillende namen gehad. Oudere mensen uit Mesen zullen misschien The Times, Montréal en De Viking gekend hebben. Maar mijn man wou terugkeren naar de oudste bekende naam: Au Faubourg d’Armentières. We zijn hier begonnen in juli 1985. We hadden niet meteen de intentie om het zelf uit te baten. Maar de verenigingen vroegen naar een lokaal. Toen heb ik beslist om toch mijn werk bij Hilaire Lahaye op te zeggen en Au Faubourg uit te baten. Ik had wel al ervaring in de horeca, want sinds mijn dertiende werkte ik nu en dan in het café van mijn peter, Au Canon op de Grote Markt. Dat zijn de ouders van Sandy.”

“Dat heeft enorm goed gedraaid. Ik was nogal commercieel en sociaal ingesteld. In het begin was het enkel café en deden we de zaal enkel openen in de weekends. Na verloop van tijd begonnen we ook frietjes te bakken in het café. Na negen jaar hebben we de zaal helemaal gerestaureerd. Er was toen niks van ramen, aangezien het een dancing was.”

Koken voor de prins

“De oudste zoon is kok en we dachten dat hij hier zou verder doen. Maar hij is naar het buitenland vertrokken. Nu zit hij in Dubai, waar hij onder meer de prijs Executive Chef of The Year won, en kookt hij voor de prins van Saoedi-Arabië. Het is nogal een avonturier. Hij leert graag andere oorden kennen.”

“Voor mij werd het dan een beetje te zwaar. Er was sprake om het te verkopen, maar ik kreeg het niet over mijn hart. Dus we beslisten in 2011 om te verhuren. In maart 2017 stopte Thierry en besliste ik om de draad weer op te pikken. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Nu doe ik voort zolang mijn gezondheid het toelaat. Er zijn cafébazinnen van 70 of 80 jaar. Als het kan, wil ik het ook zo lang doen.”

Bio Doris Salembier

Privé

Doris werd geboren in Ieper op 24 september 1958 en groeide op in Wijtschate. Ze is getrouwd met Dany Deconinck, die dakwerker is, en heeft drie kinderen: Steve (35), Margaux (23) en Franklin (19). Ze is de nicht van burgemeester Sandy Evrard.

Loopbaan

Lagere school volgde ze in het Institut Notre-Dame. Daarna was ze negen jaar als secretaresse voor senator en advocaat Hillaire Lahaye in Ieper. In 1985 begon ze Au Faubourg d’Armentières uit te baten, met een tussenpauze van 2011 tot 2017.

Vrije tijd

Wandelen, fietsen, reizen, uitstapjes…