Maurits Veiller mocht deze week honderd kaarsjes uitblazen. Ondanks die gezegende leeftijd woont hij nog zelfstandig thuis, samen met zijn achttien jaar jongere vriendin Magdalena. “Ik voel me zelf maar half zo oud als ik ben”, aldus de kranige eeuweling.
Maurits Veiller is afkomstig van Tervuren in Vlaams-Brabant, maar woont ondertussen al meer dan veertig jaar in De Haan. Hij was vroeger schade-expert voor een verzekeringsfirma. “Ik ben al van mijn zestigste met pensioen maar heb mij sindsdien nog geen seconde verveeld. Om fit te blijven, maken we geregeld een wandelingetje op de zeedijk. En ik rijd ook nog altijd met de wagen”, vertelt hij met trots.
Ondanks het feit dat Magdalena al zijn derde partner is, bleef Maurits kinderloos. “Ik heb twee echtgenotes overleefd en ben dan op een fris groen blaadje gevallen”, knipoogt hij. “Dat ik geen kinderen heb, daar heb ik zelf niet voor gekozen. ’t Is het leven dat het zo gewild heeft. Maar ik heb nergens spijt van.”
Maurits had nog één oudere broer die inmiddels ook al overleden is. “Onze papa was schrijnwerker, mama bleef thuis om voor ons te zorgen. Moeder aan de haard, zo ging dat in die tijd. Het leven was toen een stuk langzamer, de mensen vriendelijker. De oorlog heeft veel veranderd.”
Gedeporteerd
Maurits werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gedeporteerd naar een werkkamp in Oostenrijk. “Eerst Vorarlberg, dan Tirol. Gek genoeg heb ik daar veel vrienden gemaakt, maar ik was toch blij toen ik op 30 april 1945 terug naar huis mocht. Net zoals de dag waarop de oorlog begon, staat die datum voor altijd in mijn geheugen gegrift”, aldus Maurits.
Zijn geheim om fit honderd jaar te worden? “Ik heb altijd een regelmatig en gezond leven geleid: nooit gedronken of gerookt, nooit de zot uitgehangen. ’t Leven gewoon gepakt zoals het kwam. En ik zal je nóg iets verklappen: eigenlijk voel ik mij maar half zo oud als ik ben… Of misschien zelfs nog jonger”, knipoogt de kranige eeuweling.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
