Hij keek er vreemd van op dat niemand eerder op het idee was gekomen. ‘Meester’ Matthias Allegaert organiseert op zaterdag 7 maart in zijn school het eerste West-Vlaams kampioenschap UNO. Met dit initiatief wil hij wat geld in het laatje te brengen om zijn Ironman-avontuur te financieren. In juli staat Matthias immers aan de start van de Ironman in Vitoria-Gasteiz in het Spaanse Baskenland. “En als ik me kwalificeer voor Hawaï, wil ik er alles aan doen om ook daar aan de start te komen.”
Matthias Allegaert (30) woont met zijn gezin in de Joris Lannoostraat in Tielt. De drukte van een jong gezin combineert hij dus met de triatlonsport. Maar niet zonder zijn gezin uit het oog te verliezen uiteraard. Daarom kiest hij niet zoals heel wat van zijn clubgenoten voor de Ironman van Klagenfurt, maar voor die in het Spaanse Baskenland. “Na de triatlon plakken we er een gezinsvakantie aan”, aldus de leerkracht in het vijfde leerjaar van ‘t Nieuwland.
Gebroken nek
Matthias Allegaert is een sportieve kerel. Als jonge snaak deed hij nog aan triatlon, maar zette uiteindelijk alles op het koersen. Hij stond dicht bij het profpeloton, maar zijn gezondheid besliste daar anders over. Hij koerste uiteindelijk nog bij de amateurs, de huidige elite zonder contract, tot 2015. “Met mijn vriendin Charlotte Luyssen heb ik twee schatten van kinderen: Frieke (5) en Sverre (3). Bij hun geboorte deed ik het wat kalmer aan en ik ben dan ook twee jaar gestopt. Maar het kriebelde uiteindelijk toch weer.”
“Toen ik eens deelnam aan een mountainbikewedstrijd, met weinig training in de benen, voelde ik dat ik nog redelijk kon presteren. Uiteindelijk besloot ik om ook nog eens aan een triatlon mee te doen. In De Panne heb ik toen mijn nek gebroken, maar ik was er als eerste uit het water gekomen en dat had me het nodige vertrouwen gegeven. Bovendien heb ik ook gewoon nood om te sporten.”
Triatlon heeft ten opzichte van wielrennen ook wat voordelen. “Als coureur heb je twee wedstrijden per week, als triatleet maximum één per maand. De trainingen van een triatleet zijn ook korter, als je een uurtje hebt gelopen heb je goed getraind. Bij het fietsen ligt dat anders. Toch zolang je de kortere triatlons doet…”
Want meteen bleek dat Matthias zijn feeling voor de triatlonsport nog niet verloren had. “Ik kon meteen winnen in Jabbeke, in een goed bezette triatlon. Vorig jaar ben ik dan vooral halve triatlons beginnen doen en toen werd ik vierde op het BK tussen de profs. Dat opende mijn ogen toch wat en als triatleet zitten mijn beste jaren er nu aan te komen. Zwemmen en fietsen zijn geen probleem, maar ik zal nooit een toploper worden. Al verkleint dat nadeel op de lange afstanden, omdat het dan meer gaat over uithouding dan over pure snelheid.”
Wedstrijd vol ambiance
In 2020 wilde Matthias na een jaar met ‘kwartjes’, een jaar halve triatlons, nu eens gaan voor een volledige triatlon. Dat kon hij gedaan hebben met zijn collega’s van de Izegemse Triatlon Club, die zich massaal aan het klaarstomen zijn om de Ironman van Klagenfurt aan te vatten. Maar Matthias koos voor een andere optie. “Tof initiatief van mijn club, maar ik bereid me graag op mezelf voor. Ik heb dat ook nodig. Bovendien biedt de Ironman in Spaans Baskenland het voordeel dat ik aansluitend met ons gezin daar eens vakantie kan nemen en de fiets en de loopschoenen even aan de kant kunnen. Bovendien staat de Ironman van Vitoria-Gasteiz bekend als een wedstrijd vol ambiance. Tijdens onze marathon worden we daar blijkbaar aangemoedigd door een enthousiast Baskisch publiek. Het parcours spreekt me ook aan. Zwemmen doen we in een groot meer, de 180 kilometer fietsen gebeurt in twee lussen over een golvend parcours en de marathon situeert zich dus in de stad. 42 kilometer aangemoedigd worden, daar kijk ik wel naar uit. Een richttijd? Onder de negen uur ben ik tevreden.”
Maar deelnemen aan een Ironman kost een pak geld, alleen al door het inschrijvingsgeld. “Ik neem er niet deel bij de profs, maar bij wat ze de Agegroupers noemen. Misschien slaag ik er daar wel in om me voor Hawaï te plaatsen en als dat lukt, wil ik er alles aan doen om in oktober daar aan de start te staan. Ik train nu zowat 15 uren per week en met Dirk Demaré heb ik een trainer van de club. Hij verzorgt mijn trainingsschema’s, maar trainen doe ik dus op mijn eentje. Voor het lopen trek ik hier gewoon mijn schoenen aan. Ook het fietsen hou ik hier in de buurt. Omdat de trainingen nu langer worden omdat ik grotere afstanden moet overbruggen, ben ik blij dat Podcasts bestaan. Zo luisterde ik recent nog naar die over de Kasteelmoord. Interessant, zeker als je dan nog in de bossen waar het zich afspeelde aan het trainen bent. Dat gaf toch een speciaal gevoel.”
Iedereen kent UNO
Maar om zijn sportieve dromen waar te maken, hoopt Matthias dus wat geld in te zamelen. Hij kwam op het idee om het eerste West-Vlaamse kampioenschap UNO spelen te organiseren. “Ik keek er wat vreemd van op dat niemand eerder op het idee was gekomen. Ik heb ook nog eens gepolst bij speelgoedfabrikant Mattel en daar hadden ze ook geen weet van eerdere kampioenschappen.”
“UNO speel je van 5 tot 105 jaar, dat maakt het uniek”
“Mijn doel is om een zo breed mogelijk publiek te bereiken. En dat kan perfect met UNO. Je kan het spelen van 5 tot 105, iedereen kent de spelregels en het is vrij eenvoudig. Er zijn nu al een 100-tal mensen ingeschreven. Je kan dat individueel, maar ook in groepjes. We houden die groepen in het begin maximaal samen, de eerste ronde betwist je dan tegen mensen die je kent. Van de tafels van zes personen gaan er in de eerste ronde drie door, vanaf de tweede twee, enz. tot we in een finale van één tegen één komen. We hanteren de originele versie van UNO, werken met tijdslimieten en ook voor de lucky losers zijn er mooie prijzen. Net als in onze tombola. Wie trouwens niet meedoet kan komen kijken, iets eten en drinken.” De sporthal van ‘t Nieuwland in de Ontvangerstraat 7 in Tielt fungeert als uitvalsbasis. De deuren gaan open om 17 uur, het PK start om 18 uur.
Deelnemen kost 5 euro. Inschrijven kan via WVKUNO@gmail.com tot 1 maart
