Als eeuweling woont hij nog steeds thuis, geniet hij nog steeds van het leven met een occasioneel glas in de handen en maakt hij zich klaar voor nog enkele extra jaren op de teller. Toch kon niemand voorspellen dat Marcel Lamérand de kaap van de 100 zou overschrijden toen hij met diabetes type 1 werd gediagnosticeerd.
Geboren op het erf van de ouderlijke boerderij in het jaar 1922 en ondertussen aan het hoofd van een uitgebreide familie. “6 kinderen, 16 kleinkinderen, 28 achterkleinkinderen en ondertussen verwachten we het eerste achter-achterkleinkind in mei. Familiefeestjes zijn hier dan ook altijd een erg drukke bedoening.” Vanuit zijn comfortabele zetel spreekt Marcel met een verbazingwekkend gemak waardoor men al snel zou vergeten dat de man zich bij de selecte club van de eeuwelingen heeft mogen vervoegen. Hoewel dit op zich reeds bewonderenswaardig is, is het vooral het feit dat hij al jaar en dag het gewicht van diabetes op de schouders draagt.
“Op mijn 45ste kreeg ik te horen dat ik diabetes type 1 had”, vertelt de man. “Ik ben niet bij de pakken blijven zitten en ben meteen op zoek gegaan naar de medische opvolging die toen beschikbaar was. Het bracht me zelfs tot in Leuven waar ik te horen kreeg dat ik een rigoureuze behandeling zou moeten volgen tot het einde der dagen. Niemand had toen ooit durven denken dat ik de kaap van de 100 zou gaan halen en kijk, hier zit ik dan. Ik ben geboren in de ouderlijke boerderij, ben er altijd blijven werken tot aan mijn pensioen. Toen ik 60 jaar oud werd besloot ik het wat kalmer aan te gaan doen want de stress van het beheren van een boerderij zorgde vaak voor vervaarlijke schommelingen in mijn suikerspiegel. Mijn kinderen hadden de zaak trouwens zelf al stevig in handen waardoor ik met een gerust geweten de boerderij kon verlaten. Dat wil daarom wel niet zeggen dat ze meteen van mij af waren. Tot aan mijn 80ste reed ik nog zelf rond met de tractor en tot op vandaag bellen de kinderen me nog bijna dagelijks met vragen over het werk op de boerderij. Ervaring, dat gooi je niet zomaar weg natuurlijk en ik hou trouwens altijd nog een oogje in het zeil.”
Sinds vijf jaar komt een verpleegster insuline prikken
Verminderd zicht
In lang vervlogen tijden stond diabetes gelijk aan leven aan het ritme van je medicatie en behandelingen. Toch weigerde Marcel zijn leven op pauze te zetten. “Ik ben altijd klarinet blijven spelen bij de harmonie en iedere zondag was ik met de vrienden terug te vinden aan de toog van ‘le café des touristes’”, lacht de eeuweling. “Ja natuurlijk had ik altijd wel suiker mee en onderhield ook een zekere discipline maar me opsluiten? Vergeet het maar! Toen ik 95 jaar oud werd heb ik wel een en ander moeten aanpassen. Mijn zicht werd slechter waardoor ik schrik kreeg om zelf mijn insuline nog te prikken. Vanaf dat moment kwam een verpleegster 4 keer per dag langs bij mij thuis.”
Didier Soete is huisarts van Marcel. “De man is het levende voorbeeld dat zelfs de meest aangrijpende zaken geen aanslag op de levenskwaliteit moeten betekenen”, lacht hij. “Marcel is altijd een harde werker geweest, genoot van het leven maar had ook begrepen dat hij het advies van de medische wetenschap moest volgen. Vroeger was diabetes een absolute rem maar vandaag zit voor u een man zonder ook maar een euvel te wijten aan diabetes. Men zou kunnen eventueel zijn verminderde zicht kunnen linken hieraan maar laat ons eerlijk zijn, dat kan evenwel te linken zijn aan zijn gezegende ouderdom.” (SR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
