Patriek Mullier was de eerste mannelijke LO-leerkracht van VISO campus Polenplein. Zijn collega’s en leerlingen hebben hem nu uitgewuifd na een onderwijscarrière van meer dan 40 jaar.
Patriek Mullier (61) is geboren in het moederhuis van Moorslede, is ook opgegroeid in Moorslede en woont er nog steeds. “Pas in het laatste jaar van de VMS heb ik beslist dat ik leerkracht LO wilde worden”, begint Patriek zijn verhaal. “Toen moest je biologie als tweede vak bijnemen. Ik heb mijn lerarenopleiding in Sint-Thomas Brussel gevolgd en in juni 1980 ben ik afgestudeerd. Het was in die periode moeilijk om een job in het onderwijs te krijgen en ik had geluk dat ik kort na elkaar twee interims voor een zwangerschapsverlof mocht geven. Dat was twee keer een lange vervanging.”
“Dan heb ik bijna tien jaar opdrachten vervuld in Ten Bunderen Moorslede en in 1986 ben ik halftijds studiemeester geweest in het Klein Seminarie en halftijds LO-leerkracht in Ten Bunderen. Vanaf begin jaren 90 ben ik LO- en biologieleerkracht geweest in VISO campus Polenplein. Ja, ik was de eerste mannelijke LO-leerkracht op campus Polenplein. Op campus Delbekestraat was Raymond Hoet al langer aan de slag maar toen vormden die twee vestigingen nog geen VISO.”
Vader en zoon
“In LO zijn de meisjes beter in toestelturnen terwijl de jongens dan meer aanleg hebben voor balsporten. Ik was misschien een strenge leraar, ja, ik wilde resultaten zien. Mijn leerlingen moesten geen kampioenen worden maar ze moesten inzet tonen. Ik vind het belangrijk dat jonge mensen bewegen en dat gebeurt vandaag jammer genoeg minder en minder. Het niveau van de leerlingen voor de lessen LO is er in de loop der jaren niet op vooruitgegaan. En ik ben het eens dat er zorgmaatregelen moeten zijn maar die moeten ergens eindigen. Uiteindelijk kan ik die 100 meter niet lopen voor mijn leerlingen, ze moeten dat zelf doen. ”
Mooie projecten
“Ik kwam ook elke dag naar school met de fiets. Niet met een koersfiets maar met een gewone herenfiets. Dat is op een vreemde manier gekomen. Mijn zoon Gunther had last van astma en ik liet hem met de fiets naar school rijden om dat te verhelpen. Zo fietste hij dagelijks naar de VMS en ik passeerde hem dan met de wagen. Ik vond dit echter zo vreemd dat ik besloot om samen met hem naar Roeselare te fietsen. En ik heb dat gedaan tot de laatste werkdag: weer of geen weer, winter, zomer, door regen, wind en sneeuw. Voor een dissectie in mijn lessen biologie heb ik zelfs nog vier geslachte konijnen meegenomen met de fiets.”
“Ik zal zeker het lesgeven en het contact met leerlingen en collega’s missen maar niet het vele administratieve werk. Ik ben wel tevreden dat ik bepaalde projecten heb kunnen realiseren. Zo heb ik zeven keer Paul Baete, een overlevende van de concentratiekampen, uitgenodigd naar school. Ik vind het belangrijk dat onze leerlingen dergelijke verhalen horen want ze weten nog bitter weinig over die zwarte periode. Ik heb zelf veel concentratiekampen bezocht in Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Tsjechië en Polen.”
“Ook het schoolproject ‘vrouwen in de oorlog’ uit 2016 zal me bijblijven. Ik heb daar samen met enkele vrijwilligers veel tijd en energie in gestoken en eigenlijk hadden we dat moeten opentrekken voor ouders en geïnteresseerden en niet enkel voor onze leerlingen. Nu zal ik meer tijd hebben om te werken in de tuin, om te gidsen op Tyne Cot en om judoles te geven in Moorslede. En uiteraard blijf ik fietsen want bewegen blijft heel belangrijk. Ik heb zes kleinkinderen en ik zal wel vaak Taxi Opa zijn. Met de fiets of te voet natuurlijk ( lacht ).”
(PS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
