Een paar weken geleden brachten we het verhaal van Liselot Vande Weghe (18) die via het AFS-project een jaar lang bij een gastgezin in het Amerikaanse Lakeville Massachusetts verbleef. Door de coronacrisis moest de Tieltse daar een maand geleden halsoverkop vertrekken.
“Samen met vier andere uitwisselingsstudenten hadden we een sleepover voor onze Duitse vriendin Stella georganiseerd”, vertelt Liselot. “Zij wist al dat ze moest terugkeren. Het was een soort laatste viering met onze hechte vriendengroep. Toen ik de volgende morgen wakker werd, reageerden de anderen nogal emotioneel omdat ze ook bericht hadden gekregen dat ze terug naar huis moesten. Even later kreeg ik zelf ook de boodschap dat alle Belgische uitwisselingsstudenten hun valiezen mochten pakken. Mijn ogen schoten vol tranen.”
Onzekerheid en stress
“Ik heb onmiddellijk mijn familie via facetime op de hoogte gebracht. De laatste weken op Amerikaanse bodem voelden heel vreemd en verwarrend aan. Oorspronkelijk had AFS laten weten dat iedereen binnen de twee dagen terug zou vliegen, maar uiteindelijk duurde dat wel meer dan een week. Dat zorgde voor onzekerheid en stress.”
“Ik begrijp dat het niet evident was om in deze omstandigheden voor alle studenten retourvluchten te boeken. Gelukkig heb ik uitgebreid afscheid kunnen nemen van alle personen waarmee ik tijdens de voorbije maanden een warme band heb opgebouwd. Mijn gastmama heeft samen met mijn beste schoolvriendinnen voor een ‘corona-prom’ gezorgd. Ik heb nog veel tijd kunnen doorbrengen met mijn Amerikaanse zusjes. De dag voor ik vertrok, kwamen nog heel wat vrienden een verrassingsbezoek brengen. Ze hadden affiches gemaakt en kwamen luid toeterend de straat ingereden om een praatje te slaan. We moesten letterlijk afstand houden en dat viel niet mee”, zucht Liselot.
Elke dag nog contact
“Mijn gastfamilie Bredberg was er even kapot van als ik. Sinds mijn vertrek hebben we nog elke dag contact. Zij hebben zelfs al plannen gemaakt om na de crisis naar België te komen.”
Alhoewel ze allemaal republikeins stemmen, zijn de meningen over president Trump bij de familie Bredberg nogal verdeeld. “Mijn gastpapa en -broer zijn grote fans maar mijn gastmama en -zussen hebben het niet echt voor hem. Het feit dat hij amper maatregelen opgelegd heeft, past bij hun Amerikaanse cultuur. Het is een ver-van-hun-bedshow. ‘Mensen zijn verantwoordelijk voor zichzelf en maken hun eigen regels’ is hun motto. Zoiets is volgens hen niet de taak van de president.”
De terugvlucht verliep vlot voor Liselot. “De J. F. Kennedy-luchthaven is echt indrukwekkend. Je moet daar de trein nemen om van de ene terminal bij de andere te geraken. Dat was best wel eng. Gelukkig reisde er nog een uitwisselingsstudent met mij mee. Mijn vader heeft mij in Zaventem opgepikt. Hij moest mij op de parking opwachten. Natuurlijk was iedereen opgelucht dat ik veilig en wel terug was. Mijn vrienden hadden ons huis versierd met ballonnen en slingers en mijn mama en zusje stonden me in de wei samen op te wachten.”
“Ik was vooral nerveus om mijn hond terug te zien. Ik ben toch zeven maanden weggeweest. Gelukkig herkende hij mij meteen. De eerste dagen thuis was het even wennen om terug met ons vieren samen te leven maar ondertussen ben ik dat al weer gewoon.”
Eigenlijk is Liselot echt wel bezorgd voor haar gastgezin. “In Amerika lijkt het op een drama uit te draaien. Zij zijn nog behoorlijk vrij in hun doen en laten. Hun huis in Lakeville ligt amper vijf uur van New York vandaan en ze wonen slechts anderhalf uur van Boston waar de impact van het virus steeds groter wordt.”
Ondanks het abrupte einde van haar AFS-jaar blijven de plannen voor deze Tieltse 18-jarige dezelfde. “Ik start in september met een opleiding journalistiek en hoop binnenkort mijn rijbewijs te halen. Daarnaast ga zeker nog terug naar Amerika. Het liefst zou ik mijn vrienden en familie meenemen om hen te laten kennismaken met al mijn Amerikaanse vrienden. Mijn ouders zien dit alvast helemaal zitten.”
Vriendschap
“Al die leuke plaatsen die ik heb bezocht, de stranden, de restaurants, die mega-shoppingmalls en skipistes, staan voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Ik heb prachtige mensen ontmoet die mij zo hartelijk in hun leven hebben opgenomen. Ze behandelden mij als hun eigen dochter en overstelpten me met liefde. Dit is voor mij zeker geen afgesloten hoofdstuk. Ik heb daar een vriendschap voor het leven opgebouwd.” (Koen Kerkaert)
