Liselot (34) gaat verpleegkunde studeren na ontslag: “Zélf handen uit de mouwen steken”

Hannes Hosten

Ze is master in de handelswetenschappen en werkte jaren als sales manager, maar na haar ontslag door de coronacrisis gooit ze het roer helemaal om. In september begint Liselot Decruyenaere (34) de opleiding verpleegkunde aan de hogeschool Vives in Kortrijk. “In plaats van een team motiveren en coachen, wou ik zelf de handen uit de mouwen steken.”

Het is een opvallende trend, signaleren heel wat hogescholen: de opleiding verpleegkunde zit in de lift en heel wat nieuwe studenten zijn mensen die vroeger al een andere job hebben uitgeoefend, maar werkloos zijn geworden. Eén van hen is Liselot Decruyenaere, die uit een landbouwersgezin in Menen komt en afstudeerde als master in de handelswetenschappen aan de Hogeschool Gent.

“Ik studeerde nog een jaartje bij aan de Université Catholique de Lille, om mijn Frans beter onder de knie te krijgen. Ik belandde in Parijs, dat was mijn grote droom. Ik mocht er stage lopen, maar bleef er uiteindelijk vijf jaar wonen”, vertelt Liselot. “Ik werkte bij een grote textielgroep, eerst als account manager. Later kreeg ik de kans om op te klimmen binnen de groep en contacten te onderhouden met de grote spelers in de modewereld.”

Ontslag door corona

“Sinds zeven jaar woon ik weer in België, maar ik bleef voor die Franse groep werken. In 2018 voelde ik dat het alsmaar moeilijker ging in de kledingsector en vond ik zelf dat het tijd was voor iets anders. Ik kom uit een landbouwersgezin en wou back to basics: naar de voedingssector. Ik kon aan de slag als sales manager bij een chocoladebedrijf. Maar de economische crisis door corona leidde eind mei tot mijn ontslag. Het was een donderslag, maar ik heb er begrip voor. Ik koester geen wrok.”

“Dan begin je jezelf te analyseren. Ik ben nu 34, ik ken mezelf beter dan toen ik 18 was. Ik volgde een economische richting aan het Sint-Aloysiuscollege in Menen en ben verder die kant uit gegaan. De boerderij verder zetten wou ik toch niet. Maar sales is niet wat ik nu verder wil doen. Als manager ben je beperkt in wat je kan doen: mensen coachen, een team motiveren… Je beoordeelt de prestaties van iemand anders. Maar ik wou zèlf de handen uit de mouwen steken. Een week na mijn ontslag contacteerde ik de VDAB en vroeg info over de opleiding bachelor verpleegkunde.”

“Werken met een hart”

“Ik had altijd al bewondering voor verpleegkundigen”, zegt Liselot. “Zoals veel mensen heb ik ook wel eens in het ziekenhuis gelegen. Een goede verpleegster kan het leed voor een groot stuk wegnemen. Daar keek ik naar op. Veel van mijn tantes zijn verpleegkundige. Tijdens de lockdown vond ik het heel confronterend als ik in Menen de ambulances hoorde passeren, maar zelf niets kon doen. Wij zaten verplicht thuis, maar ik had het gevoel dat ik toch ook iets kon doen om te helpen in het ziekenhuis. Ik had echt de energie om een handje toe te steken. Dat gevoel heeft mijn keuze voor verpleegkunde nog versterkt. Ik had echt geen andere job in mijn hoofd.”

“Het frustreerde me tijdens lockdown dat ik ambulances hoorde passeren en zelf niets kon doen”

“De reacties in mijn omgeving zijn heel wisselend. Maar de mensen die mij echt kennen, zeggen: ‘Tuurlijk is dat iets voor jou’. Ik groeide op op een boerderij, ik weet wat werken is. En als sales manager had ik ook een sociaal beroep. De mensen in mijn team hadden ook hun problemen en dan was ik een luisterend oor. Iemand die haar moeder verloor, of ziek werd… Empathie is helemaal niet nieuw voor mij. Ik deed mijn werk al met een hart en dat zal als verpleegkundige nog meer het geval zijn.”

Weer blokken

Op de eerste schooldag zal ik wel wat zenuwen hebben, maar de schoolbanken schrikken mij absoluut niet af. Ik ben enthousiast en leergierig. De vierjarige opleiding bevat heel wat theorie, maar ook veel praktijk. Het zal wennen zijn om weer cursussen te moeten blokken. Dat onderschat ik zeker niet, maar ik denk dat motivatie een belangrijke factor zal zijn. Si on veut, on peut. Als je wil, dan kan je. Gelukkig komen we ook al snel op de werkvloer. Zo hou ik toch contact met de arbeidsmarkt.”

“Mijn partner steunt me volledig en ook de kinderen zien het zitten. Mijn zoontje van vier is nog te klein om het helemaal te snappen, maar mijn dochter van zeven, die vind het fantastisch. ‘We gaan samen studeren hé mama’, heeft ze al gezegd. En ze wil mij zelfs vraagjes stellen! Ook mijn ouders zijn altijd bereid om te helpen bij de zorg voor de kinderen. Het is belangrijk dat je familie je steunt bij zo’n beslissing. Ik doorliep een selectieprocedure bij de VDAB en krijg daardoor tijdens mijn opleiding een premie naast mijn werkloosheidsuitkering. Het zal minder zijn dan ik vroeger verdiende, maar het lukt wel.”

Tweede kans

“Ik weet nog niet wat ik over vier jaar precies wil gaan doen. Ik hoop dat dat duidelijker zal worden door de verschillende stages tijdens de opleiding”, aldus Liselot. “Werken in een algemeen ziekenhuis interesseert me, maar ook de thuisverpleging spreekt me enorm aan. Ik zit nu al thuis sinds mijn ontslag in mei, voor een actiegericht iemand als ik is dat al lang genoeg. Ik sta te popelen om aan de opleiding te beginnen. Ik zie dit als een tweede kans die de maatschappij mij geeft. En ik ben dankbaar dat dit mogelijk is. Ik zal er dan ook het nodige voor terugdoen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier