Lichterveldenaar getuigt, twee jaar na zinloos geweld: “Ik lag een week in coma”

Eind oktober 2016: Didier Couvreur gaat een avondje stappen in Roeselare samen met enkele vrienden. Bij het wandelen naar De Loods wordt hij echter door twee jongeren op laffe wijze van achteren aangevallen. Na meerdere trappen op het hoofd belandt de Lichterveldenaar in een coma. De daders kunnen snel gevat worden op basis van camerabeelden.

Die daders komen echter algauw terug vrij, maar voor Didier wacht een lange en zware revalidatie. Tot op vandaag houdt hij er nog blijvende problemen aan over. “Na die ene slag viel ik onmiddellijk bewusteloos. Daarna volgden er meerdere trappen op mijn hoofd. Mijn vriend vormde een menselijk schild en heeft zo mijn leven kunnen redden. Een week lag ik in coma. Van het moment dat ik wakker werd en de maand daarna herinner ik me niets meer. Ik moest alles opnieuw aanleren. Toen ik ‘s nachts naar het toilet moest, vergat ik telkens dat ik niet kon lopen.”

“Als iemand me iets vertelde, was ik het vijf minuten later opnieuw vergeten. Intussen is dat al veel verbeterd, maar het kortetermijngeheugen zal altijd aangetast blijven. Ik heb het heel hard getraind, maar ik denk dat ik nu op het punt gekomen ben, dat er definitieve schade is.”

permanente schade

In het begin was Didier ook volledig verlamd aan de linkerzijde, maar op karakter kwam hij erdoor. “Ik had aan de rechterkant van mijn hoofd schoppen geïncasseerd, waardoor ik links verlamd was. Naarmate ik oefeningen deed, evolueerde dat heel langzaam. Mijn linker kleine teen zal ik nooit meer voelen. Mijn evenwichtsorgaan en coördinatie zijn permanent aangetast.”

“Als je wakker wordt en jouw linkerkant niet meer voelt, dan doe je er alles aan om die zenuwen terug te prikkelen. Ik deed elke dag nog iets extra. Mentaal was het zeer zwaar en moet je karakter hebben. Iedere dag zei ik tegen mezelf: ik moet erdoor komen, punt! Het is gemakkelijk om de moed te laten zakken, maar daar heb je niets aan! Van nature ben ik vrij koppig en dat heeft zo zijn voordelen gehad, maar ik heb ook geluk gehad.”

Als voetballer en crossfitinstructeur stond de Lichterveldenaar fysiek ook heel sterk, wat toen ook een zegen bleek te zijn. “Voor alles gebeurde, stond ik op het punt om deel te nemen aan wedstrijden in Crossfit. Dit om maar aan te tonen hoe fysiek sterk ik was. Dit heeft doorheen mijn revalidatieproces een positieve invloed gehad.”

Aanvaarden? Nooit!

“Heb ik het kunnen plaatsen? Je kan niet anders… Maar aanvaarden doe ik het nooit. Je moet ermee leren leven, maar dat is iets anders dan het te aanvaarden. Ik kan er intussen wel al gemakkelijker over praten. Je hebt geen keuze. Je moet leren stappen. Je moet het aanvaarden. Je moet, moet, moet. Ik heb nooit een keuze gehad. Maakt dat het gemakkelijker? Misschien wel omdat je verplicht bent, maar ik wens het niemand toe.”

“Zelf beoefen ik terug crossfit. Voetballen zal ik nooit meer kunnen doen.” En dat nijpt duidelijk. Mede omdat de daders hem zo één van zijn dromen ontnomen hebben. “Je kan geldboetes plakken op zowel fysieke als emotionele schade, maar kan je een bedrag kleven op iemands leven te bepalen? Dat kan je niet. Ik kan nooit in mijn leven nog voetballen, terwijl ik dat mijn hele leven heb gespeeld. Maar dat kan ik nu nooit meer doen. En ook dat moet ik aanvaarden.”