Over de dood en rouw wordt weinig gepraat, ondervindt Laura ‘Madam Bakster’ Verhulst momenteel aan den lijve. Met troostdozen en pepkaartjes wil ze anderen stimuleren om eens in hun eigen omgeving rond te kijken of niemand steun kan gebruiken. Tegelijkertijd bied je haar zo ademruimte om het verlies te verwerken. Twee maanden na de dood van haar man vertelt ze haar verhaal.
Je bent 28 jaar en verliest je man aan kanker. Het overkwam Laura Verhulst uit Knokke-Heist, beter bekend als Madam Bakster, het gezicht achter de populaire guiltfree bakery in Gent. Net voor de start van 2021 kreeg Kobe Jackxsens, al tien jaar de grote liefde van Laura, te horen dat hij maagkanker had. Dat gevecht ging de dertiger met al zijn kunnen aan, maar het mocht helaas niet baten. Twee maanden geleden, ongeveer een jaar na de diagnose, moest Laura noodgedwongen afscheid nemen van haar echtgenoot.
“De angst dat dit ging gebeuren was er al vanaf dag één, want de situatie was heel ernstig. Maar we besloten al snel om hoopvol en positief naar de toekomst te kijken. Er is geen alternatief. Toen hij herviel, werd de angst concreet. Maar zelfs dan gingen we verder, dag per dag. Kobe heeft zijn lot aanvaard, hoe moeilijk ook. Ik denk dat dat een van onze grootste sterktes is”, vertelt Laura.
Stortvloed aan kaartjes
Het koppel heeft van meet af een heel open gecommuniceerd via sociale media, zelfs op de donkerste momenten. De respons die ze daarop kregen was ongezien. “Ik was overweldigd door de schoonheid van mensen”, klinkt het oprecht. “Verhalen van lotgenoten, bemoedigende woorden, honderden kaartjes…. Ik heb daar heel veel uit gehaald.” Toen Kobe stierf vroeg Laura haar omgeving en volgers om geen bloemenkransen op te sturen. (lees verder onder de Instagrampost)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een bewuste keuze: “Ik werd verdrietig van het idee dat heel mijn huis zou volstaan met bloemen die allemaal op het zelfde moment zouden verwelken. Alsof dat dan het einde van mijn rouwperiode zou moeten zijn. In plaats daarvan waren mensen vrij om kraslotjes op te sturen. Kobe zei bij zijn diagnose dat hij een slecht lotje had getrokken. Het zou hem zoveel plezier doen om te zien dat ik nu naarstig zit te krassen om deze keer wél een goed lot te krijgen.”
Surreëel
Zo’n jackpot kan Laura maar al te goed gebruiken, want het is momenteel schipperen tussen financiële gemoedsrust en tijd om te rouwen. Momenteel is het koffiehuis namelijk enkel in het weekend open. “Ik ben niet de eerste die het aanhaalt, maar het is echt surreëel. Ik ontvang nu een jaar een weduwepremie tussen de 700 en 800 euro per maand. Wanneer je 48 bent en je partner verliest ligt dat bedrag hoger en kun je hier levenslang een beroep op doen. Dat verschil is absurd.”
””Ik wordt daar eerlijk gezegd een beetje bitter van. Dat geeft een signaal van: je bent nog jong, je komt wel op je pootjes terecht. Alsof het niet ingrijpend is als je op jonge leeftijd je partner verliest. Ik val plots terug op één inkomen, maar de rekeningen blijven toekomen. Op financieel vlak is het nu aangewezen om weer al mijn energie in onze onderneming te steken, terwijl ik tijd nodig heb om mijn verdriet toe te laten.”
We hebben nooit geleerd om te praten over de dood en verdriet
Daarom probeert Laura het op een andere manier aan te pakken. Onder de campagne ‘Ademruimte’ lanceert ze enkele nieuwe producten in de webshop van Madame Bakster. Naast de populaire popcorn, granola en koekjesmixen kun je nu onder andere ook een troostoos en pepkaartjes bestellen, om Laura en haar team wat extra steun te bieden. “De handgeschreven teksten die op de pepkaartjes staan zijn zinnen die wandelaars hebben achtergelaten tijden de pepwalk, een initiatief dat we deze zomer hebben opgestart. Er zit zelfs eentje van Kobe tussen.”
Verdriet bespreekbaar maken
De bedoeling achter het concept is tweedelig. Enerzijds dient het om de klanten van Madame Bakster de mogelijkheid te geven om via leuke producten Laura een financieel duwtje in de rug te geven om de komende maanden te overbruggen. Anderzijds wil ze via de campagne verdriet in het algemeen bespreekbaarder maken. “We hebben echt niet geleerd om te praten over de dood en verdriet. Mensen voelen zich snel heel oncomfortabel. Of ze gaan alles voor je invullen. Je hoort dan: het zal nog jaren duren voor je weer gelukkig bent. Ik vind dat een gevaarlijke veronderstelling, iemand die op dat moment niet sterk in z’n schoenen staat kan dat als heel verstikkend ervaren.”
“Ik voel me trouwens nog altijd meer ‘vrouw van Kobe’, dan een weduwe. Waarom moet de nadruk liggen of die fysieke afwezigheid van degene die is gestorven? Daarnaast ben ik bang voor oordelen: te snel alles verwerkt hebben, te traag. Ik merk dat velen het moeilijk hebben om gewoon te vragen: kan ik iets doen om je verdriet te verzachten? Gelukkig heb ik ook gezien dat het anders kan, maar onze maatschappij heeft nog veel bij te leren.”
Ze hoopt dat de campagne mensen zal doen stilstaan en nadenken over hun eigen verlieservaringen, en beseffen dat het oké is om hun verdriet ruimte te geven. Ook wanneer het niet over je partner gaat: “De publieke opinie gaat ermee akkoord dat ik een bepaalde tijd mag nemen om te rouwen. Maar de beste vrienden van Kobe moesten de dag na zijn overlijden al terug gaan werken. Dat is gewoon een recept voor een trauma door de onderdrukte pijn. Mijn Ademruimte wil ik benadrukken dat niemand je kan dicteren hoe jij met verlies moet omgaan.”
Ik voel me nog altijd meer ‘vrouw van Kobe’, dan een weduwe. Waarom ligt de nadruk altijd op die afwezigheid?
Toekomstperspectief
Laura geeft aan dat ze het afgelopen jaar ontzettend veel heeft geleerd, ook over Kobe zelf. ”Ik heb nog meer inzicht gekregen is wie hij eigenlijk echt is, onze band is daardoor onverwoestbaar geworden. Ik denk nu anders over de toekomst dan dat ik vroeger zou gedaan hebben. Ik denk dat dat gekleurd wordt door de manier waarop we naar de dood kijken. De westerse visie is zo definitief. De impact die Kobe heeft gehad op mijn leven en het positieve gevoel dat ik daaraan overhoud kan naast het verdriet bestaan, vind ik.” (lees verder onder de foto)
Ze vertelt dat ze verschillende projecten in haar hoofd heeft voor Madam Bakster, maar nog niets concreets. Gelukkig kan ze rekenen op de instructies die Kobe haar heeft nagelaten. “Ik zal sowieso ons verhaal verderzetten, maar het zal misschien wel een andere vorm aannemen. Dat is onvermijdelijk. Het zou Kobe geen eer aandoen om gewoon terug te keren naar hoe het vroeger was.”
Leven vieren
Als we vragen hoe het nu met Laura gaat geeft ze aan dat het een moeilijke vraag is om te beantwoorden. “Het is wisselend”, probeert ze het te verwoorden. “Ik zie wat de dag brengt, ik geef ruimte aan alles wat komt. Ik probeer de druk van de maatschappij om te snel weer op de kar te springen te negeren. Ik moet zeggen, een jaar geleden had ik veel schrik voor deze periode van rouw. Kobe zei altijd dat we meer in onze gedachten lijden dan in de werkelijkheid. Ik had het me inderdaad dramatische ingebeeld. De eerste maand voelde verrassend licht aan.”
”Nu is het een stuk heftiger, maar ik wil vechten tegen de perceptie dat hij volledig uit mijn leven verdwenen is. Ik ken Kobe zo goed, dat ik me constant kan inbeelden hoe hij op iets zou reageren. Zo zal hij er altijd zijn. Naast het verdriet wil ik zijn leven ook gewoon vieren. Het afgelopen jaar heeft me iets belangrijks geleerd: het leven is een aaneenschakeling van toevalligheden, het is oké als het eens kak is.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier